Στην αρχή της πανδημίας η ανοσία της αγέλης ήταν η αμφιλεγόμενη επιλογή που θα μπορούσε να βγάλει μια χώρα και μια οικονομία πιο γρήγορα από το γύψο των lockdown. Η λογική έλεγε ότι αν αφεθεί ο ιός να κυκλοφορήσει ελεύθερα, «σύντομα» ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού θα αποκτήσει ανοσία σταματώντας έτσι την εξάπλωσή του. Η επιλογή εγκαταλήφθηκε μετά από διεθνή κατακραυγή που εστίασε στη θυσία των ανθρώπων που θα απαιτούσε μια τέτοια λύση.
Ήταν μια σωστή επιλογή: Νεώτερα στοιχεία και καταγραφές που εκτιμούν το ποσοστό των ατόμων που έχουν σήμερα ανοσία σε διάφορες πόλεις διαπιστώνουν ότι ακόμα και σε πόλεις που ο ιός εξαπλώθηκε και άφησε πίσω του χιλιάδες νεκρούς, το ποσοστό των ανθρώπων που νόσησαν και ανέρρωσαν έχοντας αντισώματα παραμένει εντυπωσιακά χαμηλός.
Οι New York Times με ένα γραφικό κάνουν απολύτως κατανοητό το πρόβλημα που έχει η θεωρία της ανοσίας της αγέλης.
Στον πρώτο κύκλο του παρακάτω διαγράμματος, δείχνει ένα σύνολο ανθρώπων όπου εκείνοι που διαθέτουν αντισώματα (οι χρωματιστές κουκίδες) είναι το 60% του συνόλου, το ποσοστό που περιγράφεται ως ανοσία αγέλης.
Στους υπόλοιπους κύκλους είναι πραγματικά παραδείγματα πόλεων και η απεικόνιση του ποσοστού των πολιτών με ανοσία όπως εκτιμάται με βάση τα τελευταία δεδομένα.
Στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και τη Μαδρίτη, πόλεις που έχουν χάσει χιλιάδες κατοίκους από κορωνοϊό, το ποσοστό πληθυσμού με ανοσία κυμαίνεται σήμερα από 11% ως 20%. Στην πρωτεύουσα της Σουηδίας, όπου δεν ελήφθη απόφαση για γενικευμένο lockdown και ο πληθυσμός εκτιμούσε ότι θα καταφέρει να ανοσοποιηθεί με ατομική ευθύνη, μόλις επτά στους 100 έχουν αντισώματα. Ενώ και στο πρώτο επίκεντρο της πανδημίας, τη Γουχάν, μόνο ένας στους δέκα είναι πλέον άτρωτος στον κορωνοϊό.
Μια εικόνα, χίλιες λέξεις – και εκατομμύρια λόγοι που επιβεβαιώνουν ότι η ανοσία της αγέλης ήταν μια θεωρία που δεν είχε καμιά πιθανότητα επιτυχίας.
