Η κινηματογραφική επιτυχία The Motorcycle Diaries ήταν η σπίθα που ενέπνευσε τον νεαρό Aldi Haryopratomo να πάρει τους δρόμους. Έφτιαξε ένα σακίδιο με τα απαραίτητα, πήρε και μια μικρή σκηνή και ξεκίνησε να γυρίσει την Ινδονησία και το Βιετνάμ με μια μοτοσικλέτα.
Το περιστατικό αυτό συνέβη το 2007. Με στόχο κάθε άλλο παρά να πυροδοτήσει επανάσταση όπως ο Τσε Γκεβάρα, που η ιστορία του απετέλεσε και τη ραχοκοκαλιά της ταινίας, ο Haryopratomo ξεκίνησε με τη μηχανή του για να καταλάβει πώς μπορεί η μικροοικονομία – δηλαδή το να δανείζει κανείς μικρά χρηματικά ποσά – να βελτιώσει τις ζωές εκατομμυρίων φτωχών στις αγροτικές περιοχές των δυο χωρών.
Πιο συγκεκριμένα, ο Ινδονήσιος επιχειρηματίας προσπαθούσε να βρει τον καλύτερο τρόπο να βρει χρήματα γι’ αυτούς που ήθελαν να δανειστούν.
Εκείνη την εποχή, ο Haryopratomowas εργαζόταν σε μια αμερικανική εταιρεία μικροοικονομίας, ωστόσο αυτό που πραγματικά τον βοήθησε να ξεκινήσει τη δική του εταιρεία το 2009, ήταν το μοναχικό ταξίδι του στα πρότυπα του Motorcycle Diaries, της ταινίας που περιέγραφε το ταξίδι του 23χρονου Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα το 1952 που αργότερα έμελλε να γίνει ο εμβληματικός Μαρξιστής αντάρτης. Στο ταξίδι του εκείνο που έκανε με τον φίλο του Αλβέρτο Γρανάδο, ο Τσε είχε την ευκαιρία να αλλάξει κοσμοθεωρία μέσα από τη φτώχεια και την αδικία που αντίκρισε κατά την περιπλάνησή του στη Νότια Αμερική.
Για να γυρίσουμε στο σήμερα, ο Haryopratomowas, μετά το ταξίδι του, έφτιαξε την εταιρεία Ruma, που αυτή τη στιγμή επιτρέπει σε πάνω από 30.000 αντιπροσώπους της να βγάζουν χρήματα μέσω των κινητών τους. Πώς γίνεται αυτό; Με το να παρέχουν τη δυνατότητα στους ντόπιους κάθε περιοχής να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες, όπως την πληρωμή λογαριασμών ΔΕΚΟ, αποπληρωμή δανείων, ψάξιμο αγγελιών για εύρεση εργασίας, μέσω μιας εφαρμογής για κινητά τηλέφωνα της Ruma.
Οι αντιπρόσωποι που η Ruma αποκαλέι “πράκτορες”, ουσιαστικά είναι ιδιοκτήτες μικρομάγαζων.
Έτσι, σε αγροτικές περιοχές, όπου σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα μόνον το 16% του πληθυσμού έχει πρόσβαση στο Ιντερνετ, αν κάποιος θέλει να πληρώσει τον λογαριασμό του ηλεκτρικού on line, μπορεί να πάει στον πλησιέστερο πράκτορα της Ruma. Στη συνέχεια, η εταιρεία χρεώνει ένα μικρό τέλος συναλλαγής, το οποίο μοιράζεται μεταξύ του ιδιοκτήτη του μαγαζιού και της Ruma. Με τον απλό αυτό τρόπο πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι έχουν τώρα πρόσβαση στις υπηρεσίες που προσφέρει.
Ο 32χρονος σήμερα επιχειρηματίας γεννήθηκε και ,μεγάλωσε στη Τζακάρτα. Προέρχεται από ευκατάστατη οικογένεια και, όπως λέει, η στάση του απέναντι στη ζωή διαμορφώθηκε από μικρή ηλικία και ενόσω έπαιζε με παιδάκια από φτωχότερες οικογένειες. Πολύ τον επηρέασαν και οι γονείς του για τους οποίους αναφέρει ότι υπήρξαν οι μέντορές του.
“Ο πατέρας μου πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή χτίζοντας υποδομές και φτιάχνοντας δρόμους για την Ινδονησία. Πίστευε ότι οι δρόμοι θα είχαν μεγάλη επίδραση στη χώρας μας. Μιλούσε για τη δουλειά του ώρες ατελείωτες”, θυμάται.
Μετά το σχολείο πήγε στις ΗΠΑ όπου πήρε πτυχίο στους υπολογιστές από Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα. Πτυχιούχος πια έπιασε δουλειά στην Ernst and Young και στη συνέχεια εργάστηκε για την εταιρεία μικροοικονομικής Kiva, για λογαριασμό της οποίας ταξίδεψε και σε όλη την Ινδονησία και το Βιετνάμ με τη μηχανή του. Στη συνέχεια πήρε το MBA του από το Χάρβαρντ και αμέσως μετά πήγε πίσω στην πατρίδα του για να φτιάξει την επιχείρησή του. Χρηματοδότηση βρήκε από νια σειρά εταιρειών από τη Silicon Valley, αλλά και στην ινδονησιακή Gunung Sewu Kencana.
Σήμερα, η Ruma διαθέτει 10.000 αντιπροσώπους σε όλη την Ινδονησία και απασχολεί 512 υπαλλήλους.
Όπως λέει, τα εύσημα ανήκουν σε μεγάλο βαθμό σε αυτούς τους υπαλλήλους που εργάζονται για τη συνεχιζόμενη επιτυχία της εταιρείας του. Στους υπαλλήλους του μάλιστα έχει τόση εμπιστοσύνη, ώστε για δυο ημέρες κάθε εβδομάδα, αφήνει εκείνους να κάνουν κουμάντο κι ο ίδιος ξαναζεί τον μύθο του πάνω στη μηχανή του κάνοντας ταξίδια στα χωριά της Ιάβας όπως 63 χρόνια πριν ο ήρωας του Motorcycle Diaries, Τσε Γκεβάρα.
Παρά τη σκληρή δουλειά προσπαθεί να βρίσκει σχεδόν κάθε πρωί χρόνο για να πηγαίνει στο πάρκο με τη γυναίκα του και τα δύδιμα παιδιά τους. “Τουες μιλώ για τη δουλειά μου σα να ήταν μεγάλοι. Η κουβέντα που κάνουμ το πρωί λειτουργεί επάνω μου σαν την ατομική μου ψυχοθεραπευτική συνεδρία”, λέει.
Και για το τέλος δίνει μια συμβουλή: “Για όσους επιθυμούν να κάνουν κάτι χρήσιμο που να έχει νόημα, καλό θα ήταν να φροντίσουν να έχουν γύρω τους άτομα που επίσης κάνουν κάτι χρήσιμο που έχει νόημα”.
Χ.Ρ.