O Νίκος Ανδρουλάκης, στα 42 του, είναι ο έκτος στη σειρά πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και του Κινήματος Αλλαγής, με μία θριαβευτική νίκη στον β΄γύρο, απένταντι στον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος κινήθηκε πολύ επιθετικά στη εβδομάδα μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου, καταγγέλλοντας ακόμα και «νοθεία», χωρίς αποτέλεσμα.

O Ανδρουλάκης ήταν μόλις 5 ετών όταν στο πρώτο «επίσημο» συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1984 οι σταυροί για την Κεντρική Επιτροπή πήγαιναν κι έρχονταν, με τα αποτελέσματα να «διορθώνονται» ώσπου να βγουν τα «σωστά» που επεδίωκε η ομάδα των «προεδρικών».

Ηταν μόλις 10 ετών -και είχε ήδη μετακομίσει με την οικογένειά του στο Ηράκλειο της Κρήτης- την περίοδο του «βρώμικου ’89», όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο σημερινός του αντίπαλος στον β’ γύρο της εκλογής για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής, ερχόταν σε αντιπαράθεση με τον πατέρα του, Ανδρέα Παπανδρέου, για τον γάμο του με τη Δήμητρα Λιάνη.

Ηταν μαθητής Λυκείου, στο Ηράκλειο της Κρήτης, τον Ιούνιο του 1996, όταν ο Κώστας Σημίτης επικρατούσε στο συνέδριο της διαδοχής του Ανδρέα Παπανδρέου: ήταν ακόμα η εποχή που οι πρόεδροι των κομμάτων εκλέγονταν στα συνέδρια – κάτι που θα άλλαζε μόλις οκτώ χρόνια αργότερα, με την πανηγυρική εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου από ενάμισι εκατομμύριο πολίτες που έσπευσαν να τον ψηφίσουν παρότι δεν υπήρχε αντίπαλος.

Εναν χρόνο αργότερα, «ο γιος του Μαρίνου», όπως είναι γνωστός επειδή ο πατέρας του είναι προσωπικός φίλος του κ. Σημίτη και πολύ γνωστός στους «εκσυγχρονιστές» του ΠΑΣΟΚ, δίνει Πανελλαδικές και περνά στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Δημοκρίτειου, στην Ξάνθη.

Μετά από ένα διάστημα κλασικής φοιτητικής ζωής, με ποτά και ξενύχτια στα «ελληνάδικα» της εποχής, στην πανέμορφη παλιά πόλη της Ξάνθης, ο νεαρός Νίκος κάνει σχέση με την Ελένη Ψαρρού, με την οποία δεν είναι πια μαζί, έχοντας αποκτήσει ωστόσο τον γιο τους, τον Μαρίνο, ο οποίος είναι σήμερα 10 χρονών. Α, και… γράφεται στην ΠΑΣΠ.

Η φοιτητική παράταξη του ΠΑΣΟΚ ήταν τότε τρίτη δύναμη στην Ξάνθη, πίσω από τη ΔΑΠ της Νέας Δημοκρατίας και τα «σκληροπυρηνικά» ΕΑΑΚ. Εναν χρόνο αργότερα εκλεγόταν γραμματέας της Οργάνωσής του – και χρειάστηκε να περάσουν 20 χρόνια για να χάσει η ΠΑΣΠ Ξάνθης την πρωτιά. Η οργανωτική του ικανότητα φάνηκε από πολύ νωρίς: είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι ο πυρήνας του πανελλαδικού δικτύου του εντοπίζεται σε συνομηλίκους του φοιτητές του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών της Ξάνθης εκείνης της περιόδου.

Ο Ανδρουλάκης είχε την ατυχία -ή την τύχη, αναλόγως πώς το βλέπει ο καθένας- να γίνει κεντρικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ την εποχή της πτώσης. Επομένως, όλοι οι φίλοι του, ο «μηχανισμός» που κουβαλά έως σήμερα, δεν είχαν τη δυνατότητα να απορροφηθούν από το Δημόσιο, αντίθετα με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, όταν το κόμμα του έπαιρνε πολύ μεγάλα ποσοστά.

Η απάντησή του σε όλο αυτό -που ήταν πρωτοφανές για το κόμμα του- ήταν επίσης πρωτοφανής: κάλεσε τους φίλους του να εμπλακούν σε επιμελητήρια, τοπική αυτοδιοίκηση, ιδιωτικό τομέα, όπου ήταν δυνατόν, προκειμένου να υπάρχουν και να μπορούν να συμμετέχουν.

Για κάποιον λόγο που είναι ακόμα ανερμήνευτος, οι φίλοι του από την Ξάνθη μπήκαν σε αυτό το «παραμύθι»: ο Χρήστος Σπίρτζης, ο οποίος είναι δέκα χρόνια μεγαλύτερος από τον Ανδρουλάκη, σπούδασε επίσης στην Ξάνθη, αλλά είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του όταν εμφανίστηκε στην πόλη ο «μικρός». Αυτό δεν τους εμπόδισε να έχουν πολύ καλή συνεργασία στα εσωτερικά του ΤΕΕ για κάποια χρόνια, πριν τους χωρίσει η επιλογή του Σπίρτζη να μετεγγραφεί στον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι υπόλοιποι άκουσαν από τον Ανδρουλάκη στα χρόνια των μνημονίων το κάλεσμα να αποκτήσουν βήμα στους συλλόγους των μηχανικών ή στην Αυτοδιοίκηση ή οπουδήποτε μπορούσαν – και το μπόρεσαν, με αποτέλεσμα τη δεύτερη φορά να είναι πολύ πιο έτοιμοι για τη διεκδίκηση της ηγεσίας του ΚΙΝ.ΑΛ.

Ο Ανδρουλάκης τελείωσε τη σχολή του κανονικά και μπήκε στη διαδικασία να πιάσει δουλειά στην Αθήνα, ενώ η οικογένειά του είχε ήδη ξεκινήσει να δουλεύει στην Κρήτη και στα τουριστικά, αλλά και στις τηλεπικοινωνίες: o πατέρας του ήταν υπάλληλος του ΟΤΕ και πήρε μετάθεση στο Ρέθυμνο στα μέσα της δεκαετίας του ’80, συμπαρασύροντας τη μητέρα του που δούλευε στο υπουργείο Οικονομικών.

Το Ρέθυμνο δεν ήταν τότε τόσο κοντά στο Ηράκλειο λόγω της προβληματικής δήθεν «εθνικής οδού», που ένωνε τις δύο πόλεις, αλλά ο πατέρας του δεν είχε τέτοια ζητήματα.

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου στο protothema