Η αποκάλυψη για το κινέζικο δίκτυο ψεύτικων e-shop που εξαπάτησε περισσότερους από 800.000 ανθρώπους από Ευρώπη και ΗΠΑ, αλιεύοντας τα στοιχεία καρτών και τα προσωπικά δεδομένα, με δόλωμα ψεύτικα καταστήματα με δήθεν επώνυμα είδη σχεδιαστών σε τιμές- «ευκαιρίας» έχει προκαλέσει τεράστια ανησυχία. Αλλά και περισσότερα ακόμα ερωτήματα: με δεδομένο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι τράπεζες απέρριψαν τις συναλλαγές των απατεώνων, ποιο είναι το όφελος που αποκομίζουν οι απατεώνες παίρνοντας τα προσωπικά στοιχεία πολιτών; Τι όφελος μπορούν να έχουν στοχεύοντας τα «μικρά ψάρια»-ακόμα και ανθρώπους που έχουν μηδενικό υπόλοιπο στους λογαριασμούς τους;
Η απάντηση είναι εφιαλτική- εφιαλτικότερη απ’ ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς και εξηγεί το γιατί στο dark web (το «σκοτεινό διαδίκτυο», όπου συναλλάσσονται οι κακοποιοί κάθε είδους), τα προσωπικά δεδομένα πληρώνονται αδρά. Όπως και το λόγο για τον οποίο οι ειδικοί σε θέματα διαδικτυακής ασφάλειας λένε ότι «τα δεδομένα είναι το νέο χρήμα».
Η πώληση των προσωπικών στοιχείων πολιτών σε μυστικές υπηρεσίες ξένων κρατών είναι ένα θέμα. Έχοντας στα χέρια τους τα στοιχεία των πολιτών άλλων χωρών, οι μυστικές υπηρεσίες μπορούν να παρακολουθήσουν και να καταγράψουν τάσεις, συμπεριφορές και patterns, ώστε μετά να δημιουργήσουν «προσαρμοσμένα» προγράμματα προπαγάνδας ακόμα και ανά περιοχές. Μπορούν επίσης να διατηρήσουν αχρησιμοποίητα τα προσωπικά στοιχεία και να «επέμβουν» όταν κρίνουν ότι χρειάζεται. Για παράδειγμα, για να παρέμβουν στις εκλογικές διαδικασίες, αλλοιώνοντάς τις. Όσο απίστευτο και αν φαίνεται, ωστόσο, αυτό ίσως να είναι το… μικρότερο πρόβλημα για τους πολίτες τα προσωπικά δεδομένα των οποίων πέφτουν σε λάθος χέρια.
«Identity theft», δηλαδή «κλοπή ταυτότητας». Ένας πραγματικός εφιάλτης μπορεί να ξεκινήσει από τη στιγμή που ένας χάκερ, ή σκάμερ, θα αποκτήσει πρόσβαση στα προσωπικά στοιχεία του θύματός του. Από τους κωδικούς του e-mail, στο όνομα, την ημερομηνία γέννησης και τον τόπο κατοικίας, τον τηλεφωνικό αριθμό, στους αριθμούς των τραπεζικών λογαριασμών και άλλα στοιχεία, όπως ο αριθμός ταυτότητας ή διαβατηρίου, όλα είναι χρήσιμα για τους απατεώνες. Στην καλύτερη περίπτωση, τα κλεμμένα στοιχεία της κάρτας που θα «δώσει» το θύμα (δηλαδή ο αριθμός της κάρτας, το ονοματεπώνυμο κατόχου, η διεύθυνση κατοικίας και ο τριψήφιος αριθμός ασφαλείας) μπορούν να χρησιμοποιηθούν για έναν «οργασμό» αγορών μέσω διαδικτύου.
Διαβάστε περισσότερα στο protothema.gr