Ο όρος «Οικονομική τοξικότητα» προέρχεται από τις ΗΠΑ και σχετίζεται με το πόσο τοξικός μπορεί να αποβεί ο οικονομικός στραγγαλισμός των ασθενών με καρκίνο για να αντιμετωπίσουν το συνεχώς ανερχόμενο κόστος της ογκολογικής περίθαλψης. Βέβαια ο όρος δεν αφορά μόνον τους Αμερικανούς ασθενείς, αλλά όλους αν εξετάσουμε το κόστος των νέων φαρμάκων της τελευταίας πενταετίας.
Τα οικονομικά προβλήματα μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά την ποιότητα ζωής των ασθενών με καρκίνο κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους. Ακόμη και να αυξήσουν τον κίνδυνο θνησιμότητας, σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας, που παρουσιάστηκε στο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Κλινικής Ογκολογίας στην Κοπεγχάγη την Δευτέρα, 10 Οκτωβίου.
«Οι οικονομικές δυσκολίες μπορούν να επηρεάσουν την έκβαση των ασθενών με καρκίνο, ακόμη και σε χώρες όπου το εθνικό σύστημα δημόσιας υγείας καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών, και ως εκ τούτου, είναι καθήκον μας να κατανοήσουμε ποιοί είναι οι καθοριστικοί παράγοντες των εν λόγω δυσκολιών και αν κάποιες από αυτές μπορούν να αντιμετωπισθούν» δήλωσε ο κύριος ερευνητής Δρ Francesco Perrone, Διευθυντής της Unità Sperimentazioni Cliniche στο Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου της Νάπολης, στην Ιταλία.
Ερευνητές ανέλυσαν τα δεδομένα από 16 προοπτικές πολυκεντρικές μελέτες στην Ιταλία, στις οποίες συμμετείχαν συνολικά 3670 ασθενείς καρκίνο των πνευμόνων, μαστού ή ωοθηκών. Aς σημειωθεί ότι στα δεδομένα περιελαμβάνετο το ερωτηματολογιο C30 της ΕΟRTC για την ποιότητα ζωής των ασθενών. Η 28η ερώτηση του ερωτηματολογίου ζητά από τους ασθενείς να αξιολογήσουν τις οικονομικές δυσκολίες που σχετίζονται με την ασθένεια ή τη θεραπεία τους σε μια κλίμακα από «καθόλου» έως «πάρα πολύ».
Η ανάλυση έδειξε ότι η οικονομική επιβάρυνση – που ορίζεται ως οποιαδήποτε οικονομική δυσκολία – ήταν παρούσα στο 26% των ασθενών κατά την έναρξη, και συνδέθηκε με 35% μεγαλύτερο κίνδυνο χειρότερης παγκόσμιας απόκρισης της ποιότητας της ζωής τους (p = 0,009) .
Επιπλέον, η «οικονομική τοξικότητα», που ορίζεται ως επιδείνωση των αποτελεσμάτων της οικονομικής κατάστασης, παρατηρήθηκε σε 22,5% των 2735 απαντήσεων επόμενου ερωτηματολογίου, και συνδέθηκε με αύξηση 20% του κινδύνου θνησιμότητας (p = 0,007) .
Ο Καθ. Fr. Perrone δήλωσε ότι οι ερευνητές περίμεναν να βρουν την επίπτωση των οικονομικών προβλημάτων στην ποιότητα ζωής, αλλά με έκπληξη διαπίστωσαν ότι η επιδείνωση των οικονομικών προβλημάτων κατά τη διάρκεια της θεραπείας συσχετίστηκε με υψηλότερο κίνδυνο θνησιμότητας κατά τη διάρκεια της θεραπείας.
“Το μέγεθος αυτής της επίπτωσης είναι μικρό αλλά όχι αμελητέο, είναι δηλ. παρόμοια σε μέγεθος με την επίδραση που ώθησε μερικά νέα φάρμακα στην αγορά τα τελευταία είκοσι χρόνια », δήλωσε ο Καθ. Fr. Perrone. Επισημαίνοντας παράλληλα ότι δεν ήταν δυνατόν να διαχωρισθεί επακριβώς η οικονομική τοξικότητα από την επιδείνωση της κλινικής εικόνας και της εξέλιξης της νόσου του ασθενούς,ο Καθ. Perrone δήλωσε ότι τα αποτελέσματα της ανάλυσης αντικατοπτρίζουν παρόμοια, που παρατηρούνται σε συναφείς αναλύσεις που διεξάγονται στις ΗΠΑ.
“Με βάση την κοινή λογική, εμείς οι ογκολόγοι θα πρέπει να δώσουμε προσοχή στη κοινωνική θέση και οικονομικές δυνατότητες των ασθενών μας και να προσπαθήσουμε να τους ενημερώσουμε σχετικά με τα δικαιώματά τους όσον αφορά τις παροχές της δημόσιας υγείας και με σεβασμό λόγω της κατάστασης της υγείας τους», δήλωσε ο Καθ. Perrone.
Σχολιάζοντας τη μελέτη, ο Δρ Nathan Cherny, από τo Ιατρικό Κέντρο Shaare Zedek της Ιερουσαλήμ, είπε ότι η μελέτη καταδεικνύει ότι ακόμα και όταν οι ασθενείς δεν έχουν να πληρώσουν – για παράδειγμα, όταν συμμετέχουν σε μια κλινική μελέτη – ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς αρχίζει τη θεραπεία με κάποιο βαθμό οικονομικής επιβάρυνσης.
«Τα ευρήματα αυτά υπογραμμίζουν ότι ακόμη και σε περίπτωση που οι ασθενείς δεν πληρώνουν ή δεν καταβάλλουν συμμετοχή στην αξία των φαρμάκων, το να είναι κάποιος ασθενής με καρκίνο συχνά έχει σοβαρές και προοδευτικά αυξανόμενες οικονομικές επιπτώσεις στον ίδιο και την οικογένειά του” είπε ο Δρ Cherny. «Σε απουσία ουσιαστικής στήριξης και παροχών ασθενείας, οι επιπτώσεις αυτές μπορούν να υποβιβάσουν όχι μόνον την ποιότητα της ζωής, αλλά και την έκβαση της υγείας των ασθενών.”