Ο άνθρωπος πίσω από τον…Στιβ Τζομπς- Τα τελευταία λόγια του, όπως τα θυμάται η αδελφή του, Μόνα

Μία αποκαλυπτική και συγκινητική ματιά στον “άνθρωπο” Στιβ Τζομπς  ρίχνει η αδελφή του θρυλικού συνιδρυτή της Apple, Μόνα Σίμπσον, εκφωνώντας τον επικήδειο του.

Η Σίμπσον θα μπορούσε να θεωρηθεί η “τυχερή” από τα δύο αδέλφια, καθώς ο Τζομπς εγκαταλείφθηκε από τους γονείς του, ενώ εκείνη μεγάλωσε κάτω από την οικογενειακή εστία. Όταν ο Τζομπς έμαθε πως είχε μια μικρότερη αδελφή που όμως μεγάλωσε με τη βιολογική του μητέρα, τότε αναστατώθηκε τόσο που δεν θέλησε ποτέ να επανακτήσει επαφή με τον βιολογικό του πατέρα τον Abdullfatah John Jandalli. Για την ακρίβεια, ο πατέρας εγκατέλειψε την οικογένεια και η μητέρα τους ούσα φτωχή μπορούσε να μεγαλώσει μόνη της μόνο το ένα από τα δύο παιδιά. Ετσι, ο κλήρος της υιοθεσίας έπεσε στον Στιβ Τζομπς.

Η Μόνα διάβασε τον δικό της επικήδειο στην κηδεία του Τζομπς στις 16 Οκτωβρίου του 2011, και στις 30 του ίδιου μήνα οι «New York Times» τον δημοσίευσαν αυτούσιο. Τώρα, καθώς πλησιάζει η επέτειος του θανάτου του Τζομπς, το γαλλικό «Le Point» τον αναδημοσιεύει θεωρώντας πως είναι το πιο ενδιαφέρον αφιέρωμα για τη μνήμη του Τζομπς από έναν άνθρωπο που συμμετείχε στο «δράμα» της ζωής του.

Η Σίμπσον- συγγραφέας και καθηγήτρια της Αγγλικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια- θυμάται τη γνωριμία τους, τη ζωή τους ως αδέλφια από την ηλικία των 25 ετών και μετά και το πώς του έκλεισε τα μάτια. Πόσο ο Στιβ αγαπούσε την οικογένειά του, αλλά και τη δουλειά του. Πώς όταν ήταν διασωληνωμένος σχεδίασε σε ένα σημειωματάριο συσκευές για χρήση iPad στο νοσοκομειακό κρεβάτι, αλλά και καλύτερη ραδιοακτινολογική μονάδα για την κλινική όπου νοσηλευόταν. Πώς έμοιαζε η αναπνοή του την τελευταία νύχτα της ζωής του και ποια ήταν τα τελευταία του λόγια.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τον  επικήδειο που εκφώνησε η Μόνα Σίμπσον:

«Μεγάλωσα σαν μοναχοπαίδι, μόνο με τη μητέρα μου. Επειδή ήμασταν φτωχοί και ήξερα πως ο πατέρας μου είχε μεταναστεύσει από τη Συρία, φανταζόμουν πως θα ήταν σαν τον Ομάρ Σαρίφ. Ηλπιζα ότι θα είχε γίνει πλούσιος και ευγενικός και θα ερχόταν στις ζωές μας (και στο χωρίς έπιπλα διαμέρισμά μας) και θα μας βοηθούσε. Αργότερα, αφότου γνώρισα τον πατέρα μου, προσπαθούσα να πιστεύω ότι είχε αλλάξει τον αριθμό του και δεν άφησε καμία διεύθυνση γιατί ήταν ένας ιδεαλιστής επαναστάτης, που σχεδίαζε έναν νέο κόσμο για τον αραβικό λαό.

»Ακόμα και ως φεμινίστρια, όλη μου τη ζωή περίμενα να αγαπήσω έναν άνδρα, που θα μπορούσε να με αγαπάει. Για δεκαετίες, θεωρούσα ότι αυτός ο άνδρας θα ήταν ο πατέρας μου. Όταν έγινα 25, γνώρισα αυτόν τον άνδρα και ήταν ο αδελφός μου.

»Αλλά τότε, ζούσε στη Νέα Υόρκη, όπου προσπαθούσα να γράψω το πρώτο μου μυθιστόρημα. Δούλευα σε ένα μικρό περιοδικό και είχα ένα γραφείο στο μέγεθος μιας ντουλάπας, που το μοιραζόμουν με άλλους τρεις επίδοξους συγγραφείς. Όταν μια μέρα μου τηλεφώνησε ένας δικηγόρος -εμένα, το μικροαστικό κορίτσι από την Καλιφόρνια, που ενοχλούσε συνέχεια το αφεντικό για να μας ασφαλίσει- και μου είπε ότι ο πελάτης του ήταν πλούσιος και διάσημος και πως ήταν ο χαμένος από καιρό αδελφός μου. Οι νεαροί αρθρογράφοι τρελάθηκαν (όταν το άκουσαν).

Μιλάμε για το 1985, και εργαζόμασταν σε ένα πρωτοποριακό λογοτεχνικό περιοδικό, αλλά εγώ είχα μόλις γίνει ηρωίδα ενός κλασικού παραμυθιού του Ντίκενς. Ο δικηγόρος αρνήθηκε να μου το όνομα του αδελφού μου και οι συνάδελφοί μου ξεκίνησαν να βάζουν στοιχήματα. Ο επικρατέστερος υποψήφιος ήταν ο Τζον Τραβόλτα. Εγώ είχα την κρυφή ελπίδα πως ήταν ένας λογοτεχνικός απόγονος του Χένρι Τζέιμς – κάποιος πιο ταλαντούχος από εμένα, κάποιος που θα ήταν λαμπρός χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα.

»Όταν γνώρισα τον Στιβ, ήταν ένας τύπος στην ηλικία μου που φορούσε τζιν και έδειχνε σαν Αραβας ή Εβραίος, αλλά ήταν ακόμη πιο όμορφος από τον Ομάρ Σαρίφ.

»Κάναμε μια μεγάλη βόλτα -κάτι που φάνηκε να αρέσει και στους δυο μας. Δεν θυμάμαι και πολλά από το τι είπαμε εκείνη την πρώτη μέρα, μόνο το ότι ένιωσα ότι θα ήταν κάποιος που θα επέλεγα για φίλο. Μου εξήγησε ότι δούλευε πάνω στους υπολογιστές.
»Δεν ήξερα πολλά από υπολογιστές. Ακόμα δούλευα πάνω σε μία χειροκίνητη γραφομηχανή Olivetti.

»Είπα στον Στιβ ότι είχα πρόσφατα σκεφτεί να αγοράσω τον πρώτο μου υπολογιστή: κάτι που ονομαζόταν Cromemco. Ο Στιβ μου είπε ότι έκανα καλά που περίμενα γιατί ετοίμαζε κάτι που θα ήταν πολύ όμορφο.

»Θα ήθελα να σας πω μερικά πράγματα που έμαθα από τον Στιβ, κατά τη διάρκεια τριών περιόδων, στα πάνω από 27 χρόνια που τον γνώριζα. Δεν ήταν χρονικές περίοδοι, αλλά περίοδοι κατάστασης. Η ζωή του. Η αρρώστια του. Ο θάνατός του.

«Μιλούσε για την αγάπη σαν κορίτσι»

»Ο Στιβ φερόταν σαν κορίτσι με δεδομένο το πόσο πολύ μιλούσε για την αγάπη. Η αγάπη ήταν η υπέρτατη αρετή, η θεά πάνω από όλους τους θεούς. Παρακολουθούσε και ανησυχούσε για τις ζωές των ανθρώπων που δούλευαν μαζί του.

»Οποτε έβλεπε κάποιον που θεωρούσε ότι μια γυναίκα θα τον έβρισκε ορμητικό τον ρωτούσε: “Είσαι ελεύθερος; Θέλεις να έρθεις για δείπνο με την αδελφή μου;”. Θυμάμαι όταν μου τηλεφώνησε τη μέρα που γνώρισε τη Λορίν.

“Υπάρχει μια όμορφη γυναίκα και είναι πραγματικά έξυπνη, έχει ένα σκύλο και θα την παντρευτώ”.

»Όταν γεννήθηκε ο Ριντ ήταν ενθουσιασμένος και ο ενθουσιασμός αυτός δεν έφυγε ποτέ. Ηταν γεννημένος πατέρας, για κάθε ένα από τα παιδιά του. Ανησυχούσε για τους φίλους της Λίζας και τα ταξίδια της Εριν και το μήκος της φούστας της και για την ασφάλεια της Ιβ που αγαπούσε την ιππασία. Κανείς από εμάς που παραβρέθηκε στην τελετή αποφοίτησης του Ριντ δεν θα ξεχάσει τον αργό χορό του Ριντ και του Στιβ.

»Η ολοκληρωτική αγάπη του για την Λορίν καθόριζε την ύπαρξή του. Πίστευε ότι η αγάπη συμβαίνει πάντα και παντού. Σε αυτό το τόσο σημαντικό θέμα, ο Στιβ δεν ήταν ποτέ ειρωνικός, ποτέ κυνικός, ποτέ απαισιόδοξος. Ακόμα προσπαθώ να μαθαίνω από τη στάση του.

»Ο Στιβ πέτυχε από πολύ νεαρή ηλικία, και για αυτό ένιωθε απομονωμένος. Οι περισσότερες επιλογές που έκανε από τότε που τον γνώρισα, ήταν προς την προοπτική να γκρεμίσει τους τοίχους γύρω από εκείνον. Ένα μεσοαστικό αγόρι από το Λος Αλτος, ερωτεύθηκε ένα μεσοαστικό κορίτσι από ο Νιου Τζέρσεϊ. Ηταν σημαντικό και για τους δυο τους να μεγαλώσουν τη Λίζα, τον Ριντ, την Εριν και την Ιβ ως προσγειωμένα και φυσιολογικά παιδιά. Το σπίτι τους δεν “φόβιζε” με υπερβολική πολυτέλεια ή έργα τέχνης. Στην πραγματικότητα, για πολλά από τα πρώτα χρόνια που ήταν μαζί ο Στιβ με τη Λο, το δείπνο σερβιριζόταν στο γρασίδι, και πολλές φορές ήταν ένα μόνο λαχανικό. Πολύ ποσότητα από αυτό το ένα λαχανικό. Αλλά ένα. Το μπρόκολο. Απλά προετοιμασμένο. Με φρέσκα ψιλοκομμένα μυρωδικά.

»Ακόμα και ως νεαρός εκατομμυριούχος, ο Στιβ πάντα με έπαιρνε από το αεροδρόμιο. Με περίμενε φορώντας το τζιν του. Όταν ένα μέλος της οικογένειας τον έπαιρνε στη δουλειά, η γραμματέας του η Λινέτα απαντούσε: “Ο πατέρας σου είναι σε μια συνάντηση. Θα ήθελες να τον διακόψω;”.

«Διασωληνωμένος ζήτησε ένα σημειωματάριο και σχεδίασε συσκευές για iPad στο νοσοκομειακό κρεβάτι»

»Διασωληνωμένος, όταν δεν μπορούσε να μιλήσει, ζήτησε ένα σημειωματάριο. Ζωγράφισε συσκευές με τις οποίες θα μπορούσε να κρατηθεί στο νοσοκομειακό κρεβάτι ένα iPad. Σχεδίασε νέα συστήματα έγχυσης και νέο ραδιοακτινολογικό εξοπλισμό. Ξανασχεδίασε αυτή τη νοσοκομειακή μονάδα η οποία δεν ήταν μέχρι στιγμής αρκετά ιδιαίτερη για τα δεδομένα του. Και κάθε φορά που η σύζυγός του έμπαινε στο δωμάτιο, έβλεπα το χαμόγελο να ξανασχηματίζεται στο πρόσωπό του.

»Για τα πραγματικά μεγάλα, πολύ μεγάλα πράγματα πρέπει να με εμπιστεύεσαι, έγραψε στο σημειωματάριό του. Κοίταξε ψηλά. Πρέπει. Με αυτό, εννοούσε να παράκουσει τους γιατρούς και να δώσει στον εαυτό του ένα κομμάτι πάγο.

»Κανείς από εμάς δεν ξέρει για πόσο καιρό θα είμαστε εδώ. Στις καλές μέρες του ο Στιβ, ακόμη και τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, ξεκινούσε πάνω σε πρότζεκτ και αποσπούσε υποσχέσεις από τους φίλους του στην Apple ότι θα τα ολοκληρώσουν. Μερικοί κατασκευαστές σκαφών στην Ολλανδία έχουν ένα πανέμορφο ανοξείδωτο χάλυβα κύτους έτοιμο να καλυφθεί με το ξύλινο φινίρισμα. Ηθελε να συνοδεύσει τις ανύπαντρες κόρες του στην εκκλησία όπως το έκανε την ημέρα του δικού μου γάμου.

»Ολοι μας στο τέλος πεθαίνουμε in medias res. Στο μέσον μιας ιστορίας. Στο μέσον πολλών ιστοριών.

»Υποθέτω ότι αυτό δεν είναι το πιο ακριβές για να χαρακτηρίσω τον θάνατο κάποιου που έζησε ανέλπιστα για χρόνια με καρκίνο, αλλά ο Στιβ ήταν ανέλπιστος για εμάς.

«Ο θάνατος δεν συνέβη στον Στιβ, ο ίδιος τον κέρδισε»

»Αυτό που έμαθα από τον θάνατο του αδελφού μου ήταν ότι ο χαρακτήρας είναι το ουσιώδες: Αυτό που ήταν, ήταν το πώς πέθανε.

»Την Τρίτη το πρωί, με φώναξε για να μου ζητήσει να πάω γρήγορα στο Πάλο Αλτο. Ο τόνος του ήταν στοργικός, αγαπητός, τρυφερός, αλλά έμοιαζε με κάποιου που οι αποσκευές ήταν ήδη δεμένες στο πίσω μέρος του οχήματος, που ήταν ήδη στην αρχή ενός ταξιδιού, ακόμη και αν λυπόταν, αν λυπόταν βαθιά και πραγματικά που μας άφηνε.

»Ξεκίνησε τον αποχαιρετισμό του και τον σταμάτησα. Του είπα: “Περίμενε. Ερχομαι. Είμαι στο ταξί για το αεροδρόμιο. Θα έρθω εκεί”.

»”Σου τα λέω γιατί φοβάμαι ότι δεν θα προλάβεις, γλυκιά μου”.

»Όταν έφτασα, εκείνος και η Λορίν του έκαναν μαζί τζόκινγκ σαν σύντροφοι που ζούσαν και δούλευαν μαζί όλη τους τη ζωή. Κοιτούσε στα μάτια τα παιδιά του, σαν εκείνος να μην μπορούσε να ξεκλειδώσει το βλέμμα του.

»Μέχρι τις 2 το μεσημέρι, η γυναίκα του τον ξύπνησε για να μιλήσει με τους φίλους του από την Apple. Μετά από λίγο ήταν ξεκάθαρο πως δεν θα μπορούσε να ξυπνήσει για εμάς.

»Η αναπνοή του άλλαξε. Εγινε αυστηρή, ηθελημένη, σκόπιμη. Μπορώ να τον νιώσω να μετρά τα βήματά του ξανά, και να πιέσει τον εαυτό του να πάει παραπέρα.

»Να τι έμαθα: δούλευε πάνω και σε αυτό. Ο θάνατος δεν συνέβη στον Στιβ, ο ίδιος τον κέρδισε.

»Μου είχε πει, όταν έλεγε αντίο και μου έλεγε ότι λυπόταν τόσο πολύ που δεν θα μπορούσε να μείνει να γεράσουμε μαζί, όπως σχεδιάζαμε, ότι πήγαινε σε καλύτερο μέρος.

»Ο γιατρός Φίσερ του έδινε 50% πιθανότητες να βγάλει τη νύχτα.

»Την έβγαλε τη νύχτα, με τη Λορίν δίπλα του στο κρεβάτι να τινάζεται όταν υπήρχε μία μεγαλύτερη παύση μεταξύ των αναπνοών του. Εκείνη κι εγώ κοιτάζαμε η μια την άλλη, μετά έπαιρνε μια βαθιά ανάσα και ξεκινούσε πάλι.

»Αυτό έπρεπε να γίνει. Ακόμη και τώρα, είχε ένα αυστηρό προφίλ, ένα πανέμορφο προφίλ, το προφίλ ενός απολυταρχικού, ενός ρομαντικού. Η αναπνοή του έδειξε ένα επίπονο ταξίδι, ένα απότομο μονοπάτι, υψόμετρο. Εμοιαζε να σκαρφαλώνει.

»Αλλά με αυτή τη θέληση, αυτή την ηθική δουλειά, αυτή τη δύναμη, υπήρχε ακόμη αυτή η γλυκιά ικανότητα του Στιβ για την έκπληξη, αυτή η πίστη του καλλιτέχνη στο ιδανικό, που θα είναι ακόμη πιο όμορφο αργότερα.

»Οι τελευταίες λέξεις του Στιβ, ώρες νωρίτερα, ήταν μονοσύλλαβες, και τις επανέλαβε τρεις φορές.

»Πριν από την “αναχώρησή” του, κοίταξε την αδελφή του την Πάτι (θετή αδελφή του), μετά για πολλή ώρα τα παιδιά του, μετά τη σύντροφο της ζωής του Λορίν, και μετά πάνω από τους ώμους τους.

»Οι τελευταίες λέξεις του Στιβ ήταν: “Ω ουάου, Ω ουάου, Ω ουάου”».

Πηγή: Ιefimerida.gr