Του Γιώργου Σώζου
Επισήμως η κυβέρνηση επιμένει στη γραμμή ότι η αποχώρηση του ΔΝΤ είναι καλοδεχούμενη, αλλά στην πραγματικότητα το συνυπολογίζει στην προσπάθειά της να κλείσει γρήγορα η διαπραγμάτευση.
Τα πράγματα έχουν γίνει πιο περίπλοκα μετά τις δηλώσεις Σόιμπλε ότι χωρίς το ΔΝΤ το υπάρχον πρόγραμμα ακυρώνεται αυτοδικαίως και θα χρειαστούν νέες διαπραγματεύσεις από την αρχή.
Γιαυτό και η κυβέρνηση αποφάσισε να ανοίξει επισήμως τα χαρτιά της δηλώνοντας μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου Δημ. Τζανακόπουλου ότι είναι έτοιμη να συζητήσει την επέκταση του δημοσιονομικού κόφτη μετά το 2018, ως «αντάλλαγμα» για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος και τον προσδιορισμό του «δημοσιονομικού μονοπατιού», ήτοι των στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα.
Ο κ. Τζανακόπουλος χαρακτήρισε θετικό το ότι η Γερμανία αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αποχώρησης του ΔΝΤ.
Στην πράξη, όμως, το ελληνικό αίτημα για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα μόνο από το ΔΝΤ μπορεί να υποστηριχθεί και το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να αναζητά λύση με τη συμμετοχή του ΔΝΤ.
Σε περίπτωση που το Ταμείο μείνει εκτός προγράμματος είναι απίθανο ότι η Γερμανία θα δεχθεί συζήτηση για μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος πριν της γερμανικές εκλογές το Σεπτέμβριο του 2017.
Κυβερνητικές πηγές έλεγαν ότι η ελληνική πρόταση επιτρέπει έναν συμβιβασμό ο οποίος θα καλύψει όλες τις πλευρές και ότι θα πρέπει η ευρωζώνη να λάβει την απόφαση.
Το «κλειδί» θα είναι να γίνει μια αναφορά στα συμπεράσματα του eurogroup στη λήψη των μεσοπρόθεσμων μέτρων κατά τη λήξη του υφιστάμενου προγράμματος αλλά και να προσδιοριστεί η φύση των μέτρων αυτών, έστω κι αν δεν υπάρξουν πιο συγκεκριμένες δεσμεύσεις (ποσοτικές και χρονικές).
Με λίγα λόγια η κυβέρνηση ζητεί να υπάρξει μια πολιτική δέσμευση από το eurogroup η οποία μπορεί μεν να είναι γενική, αλλά αποτελεί ένα βήμα προς τα εμπρός και μπορεί να γίνει αποδεκτή από το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών καθώς δεν θα το δεσμεύει πρακτικά σε κάτι, αφού η ουσιαστική συζήτηση για τον προσδιορισμό των μέτρων θα γίνει σε επόμενη φάση.
Στην κατεύθυνση αυτή βοηθά και το γεγονός ότι ο χαρακτήρας των μεσοπρόθεσμων μέτρων είναι γνωστός και η περιγραφή τους από το eurogroup δεν προσθέτει στην ουσία κάτι.
Πρόκειται για την επιστροφή των κερδών που έχουν οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες από παλιά ελληνικά ομόλογα που δεν «κουρεύτηκαν» το 2012, καθώς και για επέκταση των ωριμάνσεων του χρέους και της περιόδου χάριτος.
Από την άλλη πλευρά, μένει να φανεί εάν το ΔΝΤ θα μπορούσε να ικανοποιηθεί με κάτι τέτοιο, αλλά και να περιορίσει τις απαιτήσεις του για μέτρα έτσι ώστε να καλυφθεί με την ελληνική πρόταση για επέκταση του κόφτη.