«Ολόκληρη η Ιαπωνία είναι μια αγνή εφεύρεση. Δεν υπάρχει τέτοια χώρα, δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι… Οι Ιάπωνες είναι απλά ένας τρόπος στυλ, μια εξαιρετική μορφή τέχνης»… Με αυτά τα λόγια ο Οσκαρ Ουάιλντ περιγράφει τη χώρα που ο Μάρκο Πόλο ονόμασε του Ανατέλλοντος Ηλίου. Σε αυτή τη χώρα, αυτό τον λαό, που βρίσκεται τόσο μακριά, αλλά τόσο κοντά με την Ελλάδα, βρίσκεται από το περασμένο Σάββατο ο πρωθυπουργός.
Συνοδευόμενος από ομάδα επιχειρηματιών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε συναντήσεις με τον διάδοχο του ιαπωνικού θρόνου, πρίγκιπα Ακισίνο, τον πρωθυπουργό της Ιαπωνίας Φούμιο Κισίντα και τον πρόεδρο της Βουλής Χιρογιούκι Χοσόντα αναζητώντας στο πλαίσιο της περαιτέρω σύσφιξης σχέσεων, ευρύτερη οικονομική συνεργασία.
Παρά το γεγονός ότι επισκέπτεται τη δεύτερη μεγαλύτερη -βιομηχανική και φιλελεύθερη- οικονομία στον πλανήτη, το έργο που έχει στη μακρινή χώρα των 127 εκατομμυρίων κατοίκων δεν κρίνεται ιδιαίτερα δύσκολο. Οχι μόνο σε πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, αλλά και σε οικονομικό, οι Ιάπωνες ανοίγουν εύκολα τις πόρτες στους Ελληνες. Οχι (μόνο) επειδή η Ιαπωνία είναι μια υπερδύναμη, με πολύ στενές σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Από όσα κοινά μπορούμε να εντοπίσουμε μεταξύ της Ελλάδας και της Ιαπωνίας, ένα είναι το σημαντικότερο: πρόκειται για δύο νησιωτικές χώρες και δύο κατ’ εξοχήν ναυτικά έθνη που οφείλουν το ένα στο άλλο τη σημερινή κυριαρχία τους. Οι ρίζες της πρωτόγνωρης επιχειρηματικής συνεργασίας και της στενής σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο χωρών βρίσκονται 71 χρόνια πίσω, όταν η ελληνική εφοπλιστική κοινότητα συνέβαλε τα μέγιστα στην επανασύσταση και τη διεθνή εδραίωση της ιαπωνικής ναυπηγικής βιομηχανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ηταν το 1952 όταν η ναυτιλιακή Carras (Hellas) του Ιωάννη Μ. Καρρά παραλάμβανε το χωρητικότητας 20.000 dwt δεξαμενόπλοιο «Tini» από τα ναυπηγεία Hitachi Zosen στην Οσάκα. Ηταν το πρώτο δεξαμενόπλοιο που θα κατασκεύαζε ιαπωνικό ναυπηγείο για αλλοδαπούς μετά τον Πόλεμο και θα σηματοδοτούσε την έναρξη μιας ευρείας συνεργασίας με τους Ελληνες εφοπλιστές. Ο Καρράς παρέλαβε άλλα τρία πλοία από αυτό το ναυπηγείο και τοποθέτησε τέσσερις ακόμα παραγγελίες στα ναυπηγεία Nippon Kokan στο Σιμιζού και τη Γιοκοχάμα, ενώ σχεδόν όλοι οι Ελληνες εφοπλιστές εμπιστεύθηκαν στους Ιάπωνες ναυπηγούς την ανανέωση των στόλων τους, εκμεταλλευόμενοι τις χαμηλές τιμές και την υψηλή ποιότητα των πλοίων που παρείχαν και παρέχουν ως σήμερα τα ναυπηγεία της χώρας.
Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν ξέχασαν οι Ιάπωνες. Πρώτον, επειδή χωρίς τη συμβολή της ελληνικής ναυτιλιακής κοινότητας θα ήταν πολύ δύσκολο να ξανασταθεί στα πόδια της η ιαπωνική ναυπηγική -και ως εκ τούτου γενικότερα η βαριά βιομηχανία- και δεύτερον, επειδή η σταθερή καταιγίδα των ελληνικών παραγγελιών έδωσε στους Ιάπωνες ναυπηγούς, μηχανικούς και τεχνίτες την ευκαιρία να αποκτήσουν εμπειρία και εξειδίκευση στα πλοία τελευταίας τεχνολογίας.
Με τα ιαπωνικά πλοία να θεωρούνται state-of-the-art, οι Ελληνες εφοπλιστές συνεχίζουν να προτιμούν τα ναυπηγεία της ασιατικής χώρας, με την πρόεδρο της ΕΕΕ, Μελίνα Τραυλού, να επισημαίνει πρόσφατα ότι «η υπερηφάνεια και η ιστορία είναι δύο αξίες που ενώνουν τους Ιάπωνες και τους Ελληνες. Πιστεύω ότι τα κοινά μας πεδία δράσης θα διατηρηθούν και θα ακμάσουν ακόμη περισσότερο στο μέλλον».
Διαβάστε τη συνέχεια στο protothema.gr