Ο 57χρονος Κιρ Στάρμερ, βουλευτής του Χόλμπορν και του Σεντ Πάνκρας, είναι από σήμερα ο νέος ηγέτης του Εργατικού κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου και κάποιοι ήδη μιλούν για την «αναγέννηση» των «αποδεκατισμένων» Εργατικών.
Μάιος 1997. Ύστερα από 18 χρόνια κυριαρχίας των Συντηρητικών οι «Εργατικοί» επιστρέφουν θριαμβευτές στην εξουσία… Είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβος στην ιστορία του Εργατικού Κόμματος και η μεγαλύτερη μετατόπιση ψηφοφόρων από το 1945, μία μετατόπιση που σηματοδοτεί την πιο ισχυρή κυβέρνηση αυτού του αιώνα στη Μεγάλη Βρετανία.
Με το απίστευτο γκελ που έκανε στον κόσμο και κεντρικό σύνθημα του το «Education, Education, Education», ο Τόνι Μπλερ ορκίζεται πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας. Η «Cool Britania» αποτελεί πλέον απτή πραγματικότητα και η νίκη του Μπλερ τη βασική κινητήριο δύναμη που δίνει στους Βρετανούς ένα απίστευτο αίσθημα ευφορίας και αισιοδοξίας…
Οι επιτυχίες του Μπλερ στην οικονομία, την υγεία και την εκπαίδευση, ακολουθώντας πιστά τις επιταγές του «Τρίτου Δρόμου» του και συνδυάζοντας αριστοτεχνικά την ελεύθερη οικονομία με τη στοχευμένη κρατική παρέμβαση εκεί όπου η αγορά αποτυγχάνει, θα είναι σημαντικές, θα οδηγήσουν το Εργατικό Κόμμα για πρώτη φορά στην Ιστορία του σε τρεις συνεχόμενες νίκες, ωστόσο όλη η παρακαταθήκη του θα αμαυρωθεί από τον πόλεμο στον Ιράκ και την πλήρη ταύτισή του με τις ΗΠΑ και τον τότε Πρόεδρο τους, George Bush.
Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν ο Μπλερ θα αποτελέσει για πολλούς την ενσάρκωση του απόλυτου κακού και ο «μπλερισμός» θα είναι πλέον συνώνυμος του πολιτικού καιροσκοπισμού, του αριβισμού και των συγκαλυμμένα νεοφιλελεύθερων («Tory-Lite») πολιτικών… Τα μέλη του κόμματος θέλουν να αποτινάξουν από πάνω τους το «στίγμα» και να στραφούν προς μια εντελώς διαφορετική ιδεολογική κατεύθυνση…
Από τον Μπλερ στον Μίλιμπαντ και στον Κόρμπιν
Για τον λόγο αυτό εκλέγουν αρχικά το 2010 τον Ed Miliband, ο οποίος εκπροσωπεί μια πιο αριστερή εκδοχή της παραδοσιακής σοσιαλδημοκατίας. Μετά την ήττα του στις εκλογές του 2015, τα μέλη του Εργατικού Κόμματος αντί να στραφούν προς το Κέντρο επιλέγουν την πλέον ριζοσπαστική λύση, εκλέγοντας στην ηγεσία τον ακροαριστερό Jeremy Corbyn… Όλες οι παλιές καραβάνες του κόμματος προειδοποιούν ότι ο Corbyn θα οδηγήσει το κόμμα σε εκλογικό αφανισμό… Αντισημίτης, θιασώτης αριστερών ολοκληρωτικών καθεστώτων, υπερασπιστής των δικαιωμάτων του Bin Laden (είχε χαρακτηρίσει το θάνατό του «τραγωδία», διότι εκτελέστηκε από τις ΗΠΑ και δεν συνελήφθη), διαχρονικά ευρωσκεπτικιστής , με πολλά «ναι μεν αλλά» στο πιο «καυτό» θέμα που αντιμετωπίζει η χώρα του: το Brexit…
Στις εκλογές του 2019 οι Συντηρητικοί κατήγαγαν τελικά την πλέον συντριπτική νίκη τους εδώ και 30 χρόνια και οι «Εργατικοί» σημείωσαν τα χαμηλότερα ποσοστά τους από το 1935… Κάποιοι ψηφοφόροι των Εργατικών είναι αρκετά μεγάλοι για να θυμούνται τον πόλεμο στον Ιράκ και να μη μπορούν να συγχωρέσουν τον Blair και τον Brown…Κάποιοι άλλοι, όμως, είναι αρκετά μεγαλύτεροι, για να θυμούνται ότι οι Tories με τη Thacher και τον Major κυβέρνησαν επί 18 συναπτά έτη…
Η «κούρσα» για την ηγεσία
Ταπεινωμένος, στην πραγματικότητα, όμως, αμετανόητος «We won the argument, but I regret we didn’t convert that into a majority for change» («Χάσαμε, αλλά κερδίσαμε στην μάχη των επιχειρημάτων), δηλώνει παρά τη συντριβή πως παραδίδει το κόμμα σε τέτοια κατάσταση που του επιτρέπει να κερδίσει στις επόμενες εκλογές, παραιτείται και ανοίγει η κούρσα της διαδοχής.
Δύο οι επικρατέστεροι υποψήφιοι…. Από τη μία, η Rebecca Long-Baily, προστατευόμενη και καρμπόν του Corbyn σε επίπεδο ιδεολογικό, γνωστή με το παρατσούκλι REBBECA-WRONG DAILY… Με λίγα λόγια… η ιδανική Αρχηγός των Εργατικών για τη «Sun» και τη «Daily Mail». Από την άλλη, ο Keir Starmer, νομικός, πρώην επικεφαλής της Γενικής Εισαγγελίας, σκιώδης Υπουργός για το Brexit και, το κυριότερο, η μόνη ελπίδα για επιστροφή του κόμματος στην κεντροαριστερή κανονικότητα…
«Μια τέτοια στιγμή έρχεται μόνο μια φορά στη ζωή μας…»
Νικητής από τον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών ο κοσμοπολίτης και εκατομμυριούχος Keir Starmmer,ο οποίος επικράτησε με 56.2 έναντι 27.6 της βασικής εσωκομματικής αντιπάλου του.
Η νίκη του Sir Keir Starmer είναι σχεδόν ισοδύναμη με εκείνη του Τόνι Μπλερ το 1994, όταν κέρδισε το 57% των ψήφων, και του Jeremy Corbyn το 2015, με 59,5%, δύο ηγετών με ισχυρό εσωκομματικό ρεύμα που επίσης συνέτριψαν από τον πρώτο γύρο τους αντιπάλους τους.