Για την Ματίλντ Σιμόν από τη Χάβρη η πρώτη της δουλειά στα McDonald’s το 2018 εξελίχθηκε σε εφιάλτη. Σήμερα η 23χρονη Γαλλίδα είναι ακτιβίστρια και μιλά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τις εμπειρίες της σε υποκατάστημα της αμερικανικής αλυσίδας στη Γαλλία μαζί με άλλα τρία θύματα ρατσισμού, εκφοβισμού και σεξουαλικής παρενόχλησης σε παραρτήματα στη Βραζιλία και τις ΗΠΑ. Χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο έχουν να διηγηθούν παρόμοιες ιστορίες.
Στην αρχή ήμασταν όλοι σαν οικογένεια, όλα έμοιαζαν φιλικά και ευχάριστα, λέει η Ματίλντ. Λίγο αργότερα όμως όλα άλλαξαν: «Όταν ζήτησα πληροφορίες, ο προϊστάμενος απάντησε: Θα τις λάβεις μόνο αν αγγίξεις τα γεννητικά μου όργανα». Μια εποχή, όταν δούλευα στην κουζίνα, οι συνάδελφοι μου έλεγαν μεταξύ άλλων: «Έχεις κι αυτό τον ωραίο μικρό πισινό».
Φέρει ευθύνη η μητρική εταιρία;
Δύο χρόνια νωρίτερα περίπου δώδεκα εργαζόμενοι στις ΗΠΑ είχαν προσφύγει στην αρμόδια αρχή για σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία. Ο Βραζιλιάνος Γκάμπριελ Μίλμπρατ λέει ότι στην πολιτεία Παρανά ήρθε αντιμέτωπος με ρατσιστική συμπεριφορά. Όταν μια φορά αποκοιμήθηκε σε ένα καναπέ κατά τη διάρκεια διαλείμματος, παρατήρησε τον μάνατζέρ του να κάνει από πάνω του σεξουαλικές πράξεις. Τέτοιες και άλλες παρόμοιες εμπειρίες περιγράφουν τα θύματα σε μέλη του ευρωκοινοβουλίου.
Η βαυαρή σοσιαλδημοκράτης ευρωβουλευτής Μαρία Νόιχλ και η αριστερή γαλλίδα ευρωβουλευτής Μανόν Ομπρί θέλουν αυτές οι ιστορίες να ακουστούν στις Βρυξέλλες για να δείξουν ότι η νομοθεσία της ΕΕ πρέπει να αλλάξει. Μέχρι σήμερα, η μητρική εταιρεία McDonald’s κατάφερε σε διάφορες δίκες να αντικρούσει επιτυχώς τις κατηγορίες, ισχυριζόμενη ότι δεν φέρει ευθύνη για τον ρατσισμό, τις διακρίσεις και τη σεξουαλική παρενόχληση. Αντί για τη μητρική εταιρία λογοδοτούν συνήθως δικαιοδόχοι, διευθυντές και μάνατζερ.
Πάνω από το 90% των ταχυφαγείων της αλυσίδας λειτουργούν με καθεστώς δικαιοχρησίας, περισσότερο γνωστό ως franchise. Ενιαίοι κανόνες καταγγελίας απρεπούς συμπεριφοράς ανωτέρων δεν υπάρχουν. Όσοι διαμαρτύρονται χάνουν συχνά τη δουλειά τους ή απομονώνονται από τους συναδέλφους. Σε ορισμένες χώρες, όπως οι ΗΠΑ και η Βραζιλία, δεν είναι δυνατή η συμμετοχή εργαζομένων σε συνδικάτα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμα και στη Γαλλία δεν υπήρχαν τηλεφωνικές γραμμές επικοινωνίας για καταγγελίες ή διαμαρτυρίες. Και έτσι, όπως λέει ο γερμανίδα ευρωβουλευτής Μαρία Νόιχλ, καθιερώθηκε μια «κουλτούρα αδιαφορίας», όπου τα McDonald’s ξέρουν πως να παρέχουν τις ίδιες χαρτοπετσέτες, τα ίδια μπιφτέκια, τις ίδιες πατάτες, αλλά όχι τα ίδια δικαιώματα».
Διαβάστε περισσότερα: DW