Λυγίζει ο Μακρόν υπό την πίεση της κοινωνικής οργής, με την οποία είναι αντιμέτωπος. Παρότι κατά τη διάρκεια των πρώτων συγκρούσεων στα Σανζ Ελιζέ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος διαβεβαίωνε πως κυβέρνηση θα διατηρήσει την πορεία της, ο Γάλλος πρόεδρος ζήτησε τελικά από τον πρωθυπουργό Εντουάρ Φιλίπ να δεχτεί «τους αρχηγούς των κομμάτων που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο καθώς και εκπροσώπους των διαδηλωτών», την επομένη των βίαιων επεισοδίων που ξέσπασαν στο περιθώριο της κινητοποίησης των «κίτρινων γιλέκων».
Οι συναντήσεις αυτές αρχίζουν σήμερα Δευτέρα. Εκτός από τους αρχηγούς των κομμάτων, δεκτή θα γίνει «η ομάδα των “κίτρινων γιλέκων” που εξέφρασε την επιθυμία να αρχίσει έναν διάλογο με την κυβέρνηση», όπως και η δήμαρχος του Παρισιού Αν Ινταλγκό. Ήδη, το Σοσιαλιστικό Κόμμα είχε στείλει επιστολή στον Μακρόν, ζητώντας τη διεξαγωγή κοινοβουλευτικής συζήτησης «το συντομότερο δυνατόν».
Βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος και της αριστερής «Ανυπότακτης Γαλλίας» επιμένουν ότι θα καταθέσουν πρόταση μομφής. Στη δεξιά, ο πρόεδρος των Ρεπουμπλικανών Λοράν Βοκιέ εμμένει στο δημοψήφισμα για τη φορολογική πολιτική για το περιβάλλον, ενώ η Μαρίν Λεπέν όπως και ο αριστερός Ζαν-Λικ Μελανσόν έχουν ζητήσει τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης.
Η έκταση των επεισοδίων που μετέτρεψε την γαλλική πρωτεύουσα σε επίγεια κόλαση και προκάλεσε τον τραυματισμό παραπάνω από εκατό ατόμων, οδήγησε τον Εντουάρ Φιλίπ να ματαιώσει το ταξίδι του στην Πολωνία και τη συμμετοχή του στη σύνοδο κορυφής για το κλίμα COP24. Κυρίως υποχρέωσε τον Μακρόν να ανοίξει διάλογο, κάνοντας στροφή 180 μοιρών. Αρχικά, η απάντηση της κυβέρνησης ήταν ιδιαίτερα αυστηρή, κάνοντας λόγιο για «ενόχους που θα ταυτοποιηθούν και θα λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους ενώπιον της Δικαιοσύνης».
Όσο περνούσαν οι μέρες, όμως, κατέστη σαφές ότι η αλαζονεία δεν είναι η κατάλληλη οδός, πόσο μάλλον η συνετή οδός. «Μυρίζει επανάσταση: Από την Οπερά στη λεωφόρο Φος, περνώντας από την οδό Ριβολί και τη λεωφόρο Οσμάν, αρκετές κοσμοπολίτικες συνοικίες του Παρισιού έγιναν θέατρο σκηνών αντάρτικου πόλης στο περιθώριο της κινητοποίησης των κίτρινων γιλέκων», μετέδιδε το Γαλλικό Πρακτορείο.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η προεδρία Μακρόν κλυδωνίζεται από τις σφοδρότερες ίσως κοινωνικές ταραχές που έχει βιώσει η Γαλλία από τη δεκαετία του 1960. Η αδέσποτη εξέγερση, στην οποία συμμετέχουν χωρίς ιδεολογικό και πολύ περισσότερο κομματικό πρόσημο από αριστεριστές μέχρι ψηφοφόροι της Μαρί Λεπέν υποτιμήθηκε αρχικά από την κυβέρνηση, όταν ξεκίνησε αυθόρμητα από το Διαδίκτυο και τα σόσιαλ μίντια στις αρχές του Νοέμβρη, υιοθετώντας το κίτρινο γιλέκο ως σήμα κατατεθέν. Πρόκειται για το χαρακτηριστικό γιλέκο που ειδικά στη Γαλλία είναι υποχρεωμένοι να έχουν οι οδηγοί σε περίπτωση ανάγκης.
Τα τελευταία 24ωρα έχει η διαμαρτυρία έχει κλιμακωθεί, προσλαμβάνοντας σχεδόν διαστάσεις μίνι εξέγερσης. Μέχρι στιγμής καμία προσωπικότητα, κόμμα ή συνδικάτο δεν έχει καπελώσει το κίνημα. Κάθε λογής πολίτες βγαίνουν στους δρόμους, κινητοποιούνται μοιράζοντας ενημερωτικά φυλλάδια και συμμετέχουν στις διαδηλώσεις. Πρόκειται δηλαδή για ένα ευέλικτο κίνημα, χωρίς δομή και ηγεσία, γεγονός που συνέβαλε στο ξαπλωθεί σαν πυρκαγιά στο εύφλεκτο κοινωνικό τοπίο.
Οι διαδηλωτές, οι οποίοι δρουν σε ομάδες ταυτόχρονα σε πολλές πόλεις, αλλά και σε πολλά σημεία στο Παρίσι και σε άλλες μεγάλες πόλεις ζητά από τον Μακρόν να προβεί σε μια ισχυρή κίνηση, αρχίζοντας με πάγωμα της αύξησης των φόρων στα καύσιμα. Τα αιτήματά τους έχουν να κάνουν με την οικονομία, τη φορολογία, όπως την μη αύξηση των φόρων στα καύσιμα και την ακύρωση της επιπλέον επιβάρυνσης στους τεχνικούς ελέγχους των αυτοκινήτων. Σταδιακά, ωστόσο, έθεσε επί τάπητος και καθαρά πολιτικά αιτήματα, με πιο χαρακτηριστικό την παραίτηση του Μακρόν, αλλά και την προώθηση θεσμών άμεσης δημοκρατίας με τη διοργάνωση δημοψηφισμάτων για τους μεγάλους κοινωνικούς προσανατολισμούς της χώρας.
Μπορεί για την εκδήλωση του κινήματος των «κίτρινων γιλέκων» να ήταν η φορολογία, αλλά στην πραγματικότητα το ζήτημα αυτό ήταν η σπίθα, η αφορμή. Η πραγματική αιτία είναι το γεγονός ότι εκατομμύρια μικρομεσαίοι Γάλλοι, όπως και άλλοι Ευρωπαίοι, βιώνουν την ανατροπή των σταθερών του βίου τους, ως αποτέλεσμα του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Η διάχυτη κοινωνική δυσφορία εκτείνεται οριζόντια σε σχέση με το πολιτικό φάσμα, υπερβαίνοντας τις παραδοσιακές ιδεολογικοπολιτικές διαχωριστικές γραμμές. Γι’ αυτό και δεν μπόρεσε να εκφραστεί από παραδοσιακούς φορείς, όπως τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα συνδικάτα. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μία πρωτογενή ταξική διαμαρτυρία, η οποία υπό προϋποθέσεις μπορεί να επεκταθεί και εκτός Γαλλίας, όπως έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνειΤο γεγονός ότι εκδηλώθηκε στη Γαλλία οφείλεται και στη σχετική παράδοση που ενυπάρχει στη γαλλική κοινωνία.
Πηγή: protothema.gr