Πριν από είκοσι χρόνια η ιταλική δεξιά έκανε είδωλο τον Μπερλουσκόνι ως την προβολή των ονείρων της για επιτυχία. Πριν από 5 χρόνια λάτρευε τον Σαλβίνι ως το φερέφωνο του θυμού της. Σήμερα αγαπά τη Μελόνι ως τον καθρέφτη των φόβων της. Η Ιταλία είναι κουρασμένη. Είναι θυμωμένη. Είναι απογοητευμένη. Λόγω της οικονομικής στασιμότητας. Της απουσίας ευκαιριών και υποδομών. Λόγω των ανισοτήτων. Της έλλειψης εργασίας για τους νέους. Των ανισορροπιών. Της υποβάθμισης ολόκληρων περιοχών που καταρρέουν. Και ιδίως, μιας αριστερής και κεντρο – αριστερής πολιτικής που πενθεί το πτώμα της, κυρίως στους νέους ψηφοφόρους.
Μπορεί η κυρία Μελόνι και η ακροδεξιά και δεξιά συμμαχία να κέρδισαν τις περισσότερες ψήφους, (αν και και η κυρία Μελόνι πάλεψε για το μόλις… 26%) αλλά η Ιταλία παραμένει μια κοινοβουλευτική δημοκρατία με ισχυρές αρχές που δεν πρόκειται να απειλήσουν σε καμία περίπτωση ούτε το δημοκρατικό καθεστώς της χώρας (στο παράδειγμα τους Ουγγαρίας), ούτε και να υπάρξει ζήτημα κυρώσεων στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης. Ακόμα και εάν οι Βρυξέλλες και – οι περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες – προσπαθούν να κατανοήσουν το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών, δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανησυχία.
“Οι δηλώσεις της προέδρου Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ήταν τροχιοδεικτικές βολές για την Ουγγαρία και την Πολωνία. Σε καμία περίπτωση για την Ιταλία”, αναφέρει στο newomoney ευρωπαϊκή διπλωματική πηγή, αναφορικά με τις δηλώσεις της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Τις τελευταίες εβδομάδες οι παροικούντες την Ρώμη και τις Βρυξέλλες γνώριζαν ότι η δεξιά συμμαχία θα κέρδιζε τις εκλογές στην Ιταλία, καθώς η Τζόρτζια Μελόνι που παρουσιάζεται ως φιλο-ευρωπαία, (μαζί με τον Σαλβίνι και τον Μπερλουσκόνι) θα κατάφερνε να επικρατήσει της Συμμαχίας υπό τον Ενρίκο Λέτα. Η απάθεια και η κούραση των υποστηρικτών της κεντροαριστεράς αλλά και ως έναν βαθμό ολόκληρης της χώρας, είναι η εικόνα που φαίνεται να σκιαγραφεί την μετεκλογική Ιταλία. Το PD, το M5S, η Lega και οι FI φαίνονται συμπαγή κόμματα, αλλά είναι όλα σε κατάσταση διάλυσης και επανασύνδεσης. Ένα απαλό άγγιγμα, (πολιτικό, ή οικονομικό) μπορεί να αλλάξει άρδην τη δυναμική κάθε κόμματος και να μεταβάλλει το παιχνίδι στο κοινοβούλιο. Η Βουλή εκλέγεται για 5 χρόνια αλλά οι πλειοψηφίες αλλάζουν ακόμα πιο γρήγορα.
Τι λένε οι Ιταλοί ψηφοφόροι από τον Βορρά μέχρι τους «Τerroni» του Ιταλικού Νότου
Αναλίζα 26 ετών, ιδιωτική υπάλληλος
“Νιώθω εδώ στον Νότο της Ιταλία ως μία μετανάστρια. Είμαι 26χρονη κοπέλα, νιώθω το καθήκον να πω…. αρκετά! Το να χωρίζεις την Ιταλία στη μέση δεν ωφελεί”, τονίζει στο newomoney.gr η Αναλίζα, 26 ετών η οποία ζει και εργάζεται στο Boscotrecase, στην Νάπολι της Νοτίου Ιταλίας. Μιλώντας στο newmoney η Αναλίζα (τα στοιχεία της οποίας και όπως και όλων των άλλων ερωτηθέντων είναι στην διάθεση του newomoney) υπογραμμίζει: “Όπως πολλοί συνομήλικοί μου, θα ψηφίσουμε τα αριστερά ή τα μη συστημικά κόμματα . Χάρηκα που είδα την πολιτική να κινείται και στα κοινωνικά δίκτυα όπως το tiktok και instagram. Δεν με αντιπροσωπεύει κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα. Θα ψηφίσω μόνο για το δικαίωμά μου. Δεν εμπιστεύομαι την πολιτική προπαγάνδα”
Λίνα, 81 ετών, συνταξιούχος καθηγήτρια κλασικών σπουδών (Λατινικών και Αρχαίων Ελληνικών)
«Ζω στην Κεντρική Ιταλία, στο Φροζινόνε, περίπου 70 χλμ. από τη Ρώμη. Θα πάω να ψηφίσω πιο μπερδεμένη από συνηθισμένη. Θα προτιμούσα η κυβέρνηση να ολοκλήρωσε τη θητεία της, αλλά αυτό δεν κατέστη δυνατό …{…} .”Θα ψηφίσω ένα αριστερό κόμμα, περισσότερο από παράδοση παρά από πραγματική εμπιστοσύνη στους υποψηφίους. Φοβάμαι μια μεγάλη αποχή, ακριβώς επειδή υπάρχει αποπροσανατολισμός και δυσπιστία, ακόμη και εκ μέρους των νέων, που αισθάνονται όλο και πιο ξένοι στην πολιτική συζήτηση” υπογραμμίζει η Λίνα στο newomoney
Μαριάνο, 57, Κάλιαρι, Σαρδηνία -Εργάτης
“Βασικά, ο μοναδικός πολιτικός ηγέτης που μου εμπνέει εμπιστοσύνη είναι ο Κόντε γιατί φαίνεται να θέλει να βελτιώσει την κατάσταση της εργατικής τάξης και των χαμηλών εισοδημάτων και γιατί οι υπόλοιποι ηγέτες δεν τον άφησαν να ολοκληρώσει το πρόγραμμα του όταν ήταν πρωθυπουργός. Οι διάφοροι ‘Μπερλουσκόνι, Σαλβίνι, Λέττα, Μελόνι και ο Ρέντσι” (για μένα ο χειρότερος που υπήρξε) δεν υπολογίζουν καθόλου και τη βάση της κοινωνίας. Θα ψηφίσω με την ελπίδα να κατανοήσουν οι Ιταλοί τον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα εάν εκλεγούν οι δεξιοί, βάσει των προηγούμενων κυβερνήσεων Μπερλουσκόνι και της παρέας του”
Αυτές οι εκλογές αποτελούν την νιοστή κοροϊδια απέναντι στον ιταλικό λαό
Η προεκλογική περίοδος στην Ιταλία ήταν σχεδόν βαρετή. Σε αντίθεση με ορισμένους δημοσιολογούντες στην Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελούσε τον αποδιοπομπαίο τράγο για τα εσωτερικά τους προβλήματα. Οι Ιταλοί παραμένουν πιστοί Ευρωπαίοι. Τις τελευταίες ημέρες στον ιταλικό Τύπο κυριαρχούσαν τα δημοσιεύματα για την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Οι ανθυποψήφιοι στην χώρα φώναζαν πολύ αλλά έκαναν ελάχιστα. Η πολιτική στην Ιταλία είναι ένα θέατρο με πολλούς ηθοποιούς, αλλά με ελάχιστους πρωταγωνιστές. Και η απουσία της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης από το προσκήνιο, είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να το σκεφτεί ούτε ο Μακιαβέλι.
Φράνκο 69 ετών Ιατρός, Παθολόγος. Τορίνο
“Η πολιτική στην Ιταλία είναι απόρροια της κακής διακυβέρνησης και της διαφθοράς, προσωπικών συμφερόντων και ανικανότητας στη διαχείριση. Την χείριστη αυτή προεκλογική περίοδο, πέρα από την έλλειψη ιδιαιτερότητας του κάθε κόμματος και κάθε προεκλογικής συμμαχίας, χαρακτηρίζει η αδυναμία μακροπρόθεσμης στρατηγικής και μιας κυβερνητικής σκέψης που να ξεπερνάει τα χρονικά όρια της προσκόλληση στην πολιτική θέση. Ασυναρτησία, ανικανότητα, λαϊκισμός διεισδύουν στα πολιτικά talk show. Καμία πολιτική φιγούρα στη μίζερη αυτή θεατρική σκηνή δεν είναι άξια ψήφου.” υπογραμμίζει στο newomoney ο Φράνκο, 69 ετών, ιατρός παθολόγος από το Τορίνο. Σύμφωνα με τον ίδιο “το να πληρώνεις τους λογαριασμούς των Ιταλικών νοικοκυριών είναι καλή πράξη (αν και τελικά είναι πάντα τα χρήματα των φορολογούμενων που θα πληρώσουν), αλλά το μεγαλύτερο μειονέκτημα μιας πολιτικής τάξης που υπόσχεται τα πάντα χωρίς να έχει ιδέα για τις οικονομικές δυνατότητες του κρατικού ταμείου και του προϋπολογισμού, είναι η αδυναμία μακροπρόθεσμης σκέψης και ρεαλιστικής διαχείρισης. Δεκαετίες πλέον ακούμε “περισσότερες θέσεις εργασίας στους νέους, διευκολύνσεις και βοήθεια στις επιχειρήσεις, βελτίωση στον τομέα εκπαίδευσης και υγείας” δίχως κανείς να εξηγεί στην πράξη πώς θα επιτευχθεί ή τα απαραίτητο χρονικά όρια”.
Σύμφωνα με τον Φράνκο, τον ιατρό που μας μίλησε με την υποχρέωση της ανωνυμίας “οποιαδήποτε πολιτική δύναμη κερδίσει τις εκλογές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δείξει τεράστια αδυναμία και είναι πολύ πιθανόν ότι δεν θα καταφέρει να φτάσει ως το τέλος της προβλεπόμενης θητείας, δεδομένων των αντιπαραθέσεων που δημιουργούνται στο εσωτερικό του κόμματος αλλά και της συμμαχίας. Αυτές η εκλογές αποτελούν την νιοστή κοροϊδία και έχουν ένα ανεπίτρεπτο για τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή κόστος. Δημοκρατία δε σημαίνει να είσαι ικανός να κερδίζεις με οποιοδήποτε μέσο (ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα), οι εκλογές δεν αποτελούν “derby”.
Οι αντιδράσεις στην ΕΕ
Παρόλο που τις τελευταίες ημέρες υπήρξαν άπειρες αναφορές περί δήθεν παρεμβάσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρέμεινε ουδέτερη και δεν ασχολήθηκε με τις εξελίξεις στην Ρώμη. Σε κάθε όμως περίπτωση, η Ιταλία, το αιώνιο παράδοξο, το κράτος μέλος της ΕΕ, η χώρα στην οποία οι πολίτες θαυμάζουν, υποστηρίζουν και εκτιμούν τον Σέρτζιο Ματαρέλα και τον απερχόμενο πρωθυπουργό Μάριο Ντράγκι περισσότερο από την αντιπολίτευση, ωστόσο ψηφίζουν τις πολιτικές δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν το αντίθετο και των δύο, προκαλεί πονοκέφαλο.
Για τη δεξιά, ο πολιτιστικός πόλεμος, τα ζητήματα ταυτότητας, η μετανάστευση, η δημοσιονομική πολιτική, οι εκκρεμείς μεταρρυθμίσεις στη διοίκηση και η αλλαγή προς ένα προεδρικό μοντέλο ήταν τα κλειδιά της προεκλογικής εκστρατείας. Για την κεντροαριστερά, η απειλή της επιστροφής του μετα- φασισμού, η εξωτερική πολιτική και ο πόλεμος στην Ουκρανία (λόγω της φιλίας Μελόνι, Σαλβίνι και Μπερλουσκόνι με τον Πούτιν ή τον Όρμπαν). Για τα Πέντε Αστέρια, το ζήτημα ήταν τα χαμηλά εισοδήματα. Σε κάθε περίπτωση, οι ιταλικές εκλογές αφορούσαν αποκλειστικά την Ιταλία. Ωστόσο αφορούσαν και στην Ευρώπη όπως κάθε εκλογική διαδικασία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Η ακροδεξιά πέτυχε στην Ιταλία επειδή οι φιλελεύθερες δυνάμεις απέτυχαν να πείσουν τους πολίτες. Οι σύμμαχοι του Πούτιν στην νέα ιταλική κυβέρνηση θα δοκιμάσουν την συνοχή της ΕΕ. Ωστόσο ο βαθμός στον οποίο θα συμβεί κάτι τετοιο και η δυναμική της νέας κυβέρνησης στην Ρώμη είναι το ζητούμενο.
Il Fine giustifica i mezzi…. Έγραψε ο Νικολό Μακιαβέλι ”Ο σκοπός”, δηλαδή, “αγιάζει τα μέσα”. Κάτι που θα φανεί τις επόμενες ημέρες.
Διαβάστε ακόμη:
Στρατηγικό deal της Sani/Ikos με το GIC της Σιγκαπούρης (pics)
Νέο project με ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και εμπορικά στην Ερμού (pics)