Η σκηνή που εκτυλίχθηκε στα γραφεία της εταιρίας πριν από δέκα περίπου χρόνια, με την χαρακτηριστική φωνή του Μπάμπη Βωβού να «φωνάζει», ήταν αρκετά συνηθισμένη.
Ο 77χρονος τότε «βασιλιάς της Κηφησίας» με τα θηριώδη κτήρια από γυαλί και τσιμέντο στην κορυφή των οποίων δέσποζε το όνομά του ήταν και εξακολουθεί να είναι ένας δύσκολος άνθρωπος.
Γεννημένος στους κόλπους μια φτωχής αγροτικής οικογένειας από την Μεσσηνία, μεγάλωσε λιτά μαζί με τα άλλα επτά αδέρφια του στα Φιλιατρά και το όνειρο των γονιών του ήταν να τον δουν αγροφύλακα.
Αυτός όμως ήθελε να ξεχωρίσει και το κυριότερο να φύγει από την μιζέρια της τότε ελληνικής περιφέρειας, όπου το μόνο που είχαν να κάνουν οι άνθρωποι πέρα από την σκληρή δουλειά ήταν…παιδιά.
Είναι καλός μαθητής και καταφέρνει να μπει στο Πολυτεχνείο στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, οπότε αφήνει την Μεσσηνία και μαζί με την αδερφή του κατεβαίνουν στην Αθήνα. Μένουν σε ένα μικρό σπιτάκι, αλλά η πρωτεύουσα τον εισάγει σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, με πολύ γρήγορους ρυθμούς χωρίς όμως να τον παρασύρει.
Διαβάζει πολύ και όταν τελειώνει το Πολυτεχνείο εργάζεται ως δόκιμος πολιτικός μηχανικός στο γραφείο «Νικολαϊδης & Καλφόπουλος» στην Στουρνάρη.
Η πρώτη δική του δουλειά είναι το deal με δύο Μυκονιάτες για την πώληση ακινήτων, όμως η οπτική του σαν πολιτικός μηχανικός θα αλλάξει μετά από κάποια ταξίδια στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τα εντυπωσιακά και θηριώδη κτήρια στα οποία κυριαρχούν το τσιμέντο και το γυαλί τον εντυπωσιάζουν αλλά είναι δύσκολο να τα επιβάλλει στην Αθήνα της δεκαετίας του ’70.
Έχει αρχίσει όμως να παίρνει τις πρώτες δουλειές κατασκευάζοντας τα κτήρια που θα στεγάσουν το Υπουργείο Δημοσίων έργων το 1968, ενώ επτά χρόνια μετά συμμετέχει στην ανακαίνιση του Προεδρικού Μεγάρου.
Εκείνα τα χρόνια έχει ήδη γνωρίσει και παντρευτεί την γυναίκα της ζωής του Μαίρη η οποία θα του χαρίσει τρία παιδιά, τον Άρη, την Άντα και την Ναταλία.
Την δεκαετία του ’80 έρχεται η μεγάλη στιγμή που περίμενε εισβάλλοντας με τα πασίγνωστα πλέον κτήριά του και το logo Babis Vovos αρχίζει να εμφανίζεται όλο και πιο συχνά.
Τα χρυσά χρόνια και ο μοιραίος Βοτανικός
Μέσα σε λίγα χρόνια η Κηφισίας μεταμορφώνεται στον πιο εμπορικό δρόμο της Αθήνας και η εταιρεία του μεγαλύτερου πλέον developer στο χώρο του real estate άφησε ανεξίτηλη την σφραγίδα της.
Ο πρώτος «ουρανοξύστη» των βορείων προαστίων το πασίγνωστο «Atrina Center» (1980), τα εμπορικά συγκροτήματα του «Agora» (1987) και του «Polis» (1995), το «Monumental Plaza» (1999) όλα γράφουν Μπάμπης Βωβός στην ούγια!
Ήταν και παραμένει ένας άνθρωπος αρκετά συγκεντρωτικός και δύσκολος, ειδικά σε ότι είχε να κάνει με τον διάδοχό του Άρη, ο οποίος δεν υπήρχε περίπτωση να μην σπουδάσει πολιτικός μηχανικός.
Ο πατέρας του τον διδάσκει τα μυστικά της δουλειάς αλλά μετά το 2006 αρχίζει να ακούει την άποψή του και να κάνει διάλογο μαζί του.
Όπως είχε πει σε συνέντευξή του ο Άρης Βωβός «οι αποφάσεις λαμβάνονται κατόπιν διαλογικής κουβέντας αλλά το ότι αντιμετωπίζω κάποιες φορές έντονα την πατριαρχικότητα και την παλιά σκέψη και νοοτροπία ισχύει».
Ο πατήρ Βωβός παρέμεινε πάντα ένας άνθρωπος που ζει και αναπνέει για την δουλειά του και τίποτε άλλο λένε οι φίλοι του γιατί αυτό έμαθε απο νεαρή ηλίκία. Το ίδιο απαιτούσε ειδικά από τον Άρη που πέρασε ανάμεσα στους δέκα πρώτους στο Πολυτεχνείο, τον οποίο είχε τα καλοκαίρια καθημερινά και από το άγριο χάραμα στα εργοτάξια της εταιρίας.
Το μεγάλο στοίχημα του Μπάμπη Βωβού ήταν ο Βοτανικός με το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού, το εμπορικό κέντρο και την ανάπλαση του χώρου. Τα είχε πιθανόν υπολογίσει όλα εκτός από τους κορμοράνους σε αυτή την υπόθεση που στάθηκε η αρχή του τέλους για τον γηραιό πλέον κατασκευαστή.
Ο μεγάλος δανεισμός της εταιρίας και η οικονομική κρίση γονάτισαν τον κατσσκευαστικό όμιλο που κάποτε απασχολούσε πεντακόσια άτομα και το αίτημα για εισαγωγή στον πτωχευτικό κώδικα ήταν αναπόφευκτο.
Η ασκητική φιγούρα του ανθρώπου που βρέθηκε με την θηλιά στο λαιμό και η πρώτη σύλληψη για χρέη άλλαξαν πολύ τον άλλοτε κραταιό κατασκευαστή.
Τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια είναι δεδομένα και η χθεσινή σύλληψή του είναι πιθανότατα το κερασάκι στην τούρτα της πτώσης του «γυάλινου» βασιλιά της Κηφησίας, που οδεύει σύμφωνα με τα όσα έχουν γίνει γνωστά, στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού.