Ακόμη πιο σημαντικά θεωρούνται πλέον τα υπόγεια ύδατα, καθώς η κλιματική αλλαγή έχει λιγοστέψει τις βροχοπτώσεις. Στερεύουν όμως και τα υπόγεια ύδατα, τα οποία συμβάλουν πλούτο μιας χώρας.
Στην περίπτωση της Εγγύς Ανατολής ευθύνονται για την καλή συγκομιδή σιταριού στο Ιράκ, την αύξηση της παραγωγής χουρμάδων στην Τυνησία και την ύδρευση πόλεων της Λιβύης, αλλά κι άλλων 10 αραβικών χωρών.
Πρόκειται για το γλυκό νερό που μπορεί κανείς να αντλήσει από πηγάδια και επειδή ακριβώς είναι υπόγειο δεν επηρεάζεται και τόσο από τη ζέστη και την ξηρασία. «Η ευαισθητοποίηση είναι υψηλή και αυξάνεται επειδή οι άνθρωποι βλέπουν τις επιπτώσεις», υποστηρίζει η Αναμπέλ Ουντρέ, ερευνήτρια στο Γερμανικό Ινστιτούτο Ανάπτυξης και Βιωσιμότητας, η οποία ασχολείται με τη διαχείριση υδάτων στο Μαρόκο. «Και οι περισσότερες χώρες της περιοχής έχουν υιοθετήσει κανονισμούς για το νερό. Ορίζουν περιοχές που επηρεάζονται από την υπερβολική χρήση. Έχουν μηχανισμούς αδειοδότησης, μέτρησης και μερικές φορές τιμολόγησης. Αλλά όλα αυτά είναι πολύ θεωρητικά, οπότε η επιβολή τους είναι προβληματική.
Εργάζομαι πολύ στο Μαρόκο. Έτσι, ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για τον έλεγχο των πηγών έχει ένα αυτοκίνητο με πολύ περιορισμένα καύσιμα και μια τεράστια περιοχή να καλύψει. Και κάθε φορά που αρχίζει να πηγαίνει επί τόπου για να δει ποιος έχει παράνομα πηγάδια, που είναι περίπου στο 90%, οι άνθρωποι άρχιζαν να του πετάνε ακόμα και πέτρες”.
Διαβάστε τη συνέχεια στη DW