Όλο και συχνότερα, καθώς περνά ο καιρός, η ανάμνηση αυτή γίνεται ώθηση και παρόρμηση, όπως εκείνη που έδινε στην καθημερινή συνεργασία του με τους ανθρώπους του «ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ». Με τον θάνατο και τα παιχνίδια της μοίρας, τις γραφές του πεπρωμένου δεν μπορεί να τα βάλει κανείς.
Δεν ήταν μονοδιάστατος. Είχε πολλές πλευρές – και όλες ήταν ξεκάθαρες: κατάφερνε να συνδυάζει μία σπάνια προσωπική ευαισθησία και έναν μεγαλειώδη αυτοσαρκασμό με τον δυναμισμό, τη μαχητικότητα, ακόμα και τη σκληράδα.
Ωστόσο, άλλο ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του: Παρέμεινε μέχρι τέλους απρόβλεπτος. Ποια θα ήταν η επόμενη ατάκα; Τι θα αφορούσε; Κανείς δεν μπορούσε να τον «διαβάσει». Έτσι, όμως, γεννιούνταν τα εμπνευσμένα λογοπαίγνια και οι τίτλοι που έγραψαν Ιστορία στην ελληνική δημοσιογραφία.
Ήταν αθεράπευτα τελειομανής. Μετέτρεπε την ολοκλήρωση κάθε φύλλου του «Πρώτου Θέματος» σε δημοσιογραφική τελετουργία που εξελισσόταν σε ένα πολύωρο πανηγύρι, όπου όλα επιτρέπονταν, εκτός από τα κλισέ.
Μακριά από τα κλισέ – αυτή είναι η κληρονομιά που μας άφησε και σήμερα συμπληρώνουμε τέσσερα χρόνια που εργαζόμαστε για το «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» χωρίς αυτόν. Νιώθουμε σαν να μας παρακολουθεί και να χαμογελά σαρδόνια, έτοιμος για το επόμενο φαρμακερό πείραγμα. Κάθε χρόνο, προσπαθούμε να ταιριάξουμε λέξεις για ένα απαντητικό ευφυολόγημα. Και κάθε χρόνο, καταλήγουμε στο ίδιο: «Θέμο, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ».
Πρώτο Θέμα