Γερά ριζωμένοι φαίνονται πλέον στη νέα τους «πατρίδα» χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί στην Ειδομένη.
Κουρασμένοι πλέον από την αναμονή της στιγμής που ο φράχτης θα πέσει, αποφάσισαν να στραφούν στις… επιχειρήσεις για να επιβιώσουν.
Το Reuters περιγράφει συγκεκριμένες ιστορίες προσφύγων που βρήκαν τρόπους να ζήσουν έστω και σε αυτές τις δραματικές συνθήκες.
Η 35χρονη Ιρακινή Saima Hodep κάθε μέρα τυλίγει ζυμάρι σε μια παλιά αντλία νερού έξω από τη σκηνή της και ετοιμάζει ψωμί που πουλά στους πελάτες της.
Όπως λέει, πουλά καθημερινά 100 κομμάτια ψωμί στο στρατόπεδο της Ειδομένης που μπορεί να μην έχει καν τρεχούμενο νερό, έχει όμως οκτώ κουρεία.
Το πρακτορείο αναφέρει ότι αρνούνται να κινηθούν σε οργανωμένα στρατόπεδα παρά τις παραινέσεις των ελληνικών αρχών και τα δακρυγόνα που τους ψεκάζουν οι Σκοπιανοί αστυνομικοί.
Σήμερα, στην Ειδομένη όπου ζουν 10.000 πρόσφυγες υπάρχουν τρία τζαμιά, έναν παιδικό σταθμό και ένα σχολείο, καθώς και τουλάχιστον τέσσερις παρασκευαστές φαλάφελ – του παραδοσιακού εδέσματος από τη Μέση Ανατολή – οι οποίοι υποκαθιστούν το φαγητό που μοιράζουν οι ΜΚΟ.
Ο 44χρονος Raied Anbtauy από το Χαλέπι της Συρίας έχει καθηλωθεί εδώ και τρεις μήνες στην Ειδομένη ενώ η οικογένειά τους είναι στη Γερμανία.
Τις τελευταίες 10 ημέρες φτιάχνει φαλάφελ για να ζήσει. Τα φτιάχνει μέσα σε μια μικρή καλύβα και τα πουλάει, γιατί, όπως λέει, έχει ξεμείνει εντελώς από χρήματα.
Ενας άλλος, ο 29χρονος Ridwan Kiko, Παλαιστίνιος που ζούσε στη Δαμασκό, αναγκάζεται, λέει, να πουλάει φρούτα και λαχανικά που αγοράζει από Έλληνες Ρομά. Ετσι επιβιώνει και μπορεί να αγοράζει φάρμακα για τη μητέρα του που είναι διαβητική και χρειάζεται ινσουλίνη.
«Μαγαζιά άρχισαν να ανοίγουν στα τέλη Μαρτίου. Υπάρχουν άτομα με δεξιότητες που θέλουν να είναι χρήσιμοι στην κοινότητα τους και στην οικογένειά τους, βγάζοντας και κάποια χρήματα», αναφέρει ο επικεφαλής της Ύπατης Αρμοστίας του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Marco Buono.
Πάντως, ο Kiko, Σύρος που δίδασκε μαθηματικά και φυσική στη Δαμασκό λέει πως θα παραμείνει εδώ μέχρι να μπορέσει να πάει στη Γερμανία. Όσο υπάρχει Ειδομένη, λέει, θα αποτελεί βάρος στη συνείδηση της Ευρώπης. «Αν φύγουμε από εδώ, όλος ο κόσμος θα μας ξεχάσει».
Δείτε βίντεο εδώ