Το απόγευμα της 23ης Ιουλίου του 1974 η Αθήνα συγκλονιζόταν από τους πανηγυρισμούς χιλιάδων ανθρώπων. Υστερα από επτά χρόνια «γύψου», το χουντικό καθεστώς εγκατέλειπε άρον άρον την εξουσία, μη αντέχοντας το βάρος της ακροτελεύτιας πράξης του, συνώνυμης με εθνική προδοσία. Την τραγωδία της Κύπρου.
Ενώ νύχτωνε και ξεκαθάριζε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα ηγούνταν της νέας σελίδας της χώρας, πολλοί διαδηλωτές αίφνης έσπευσαν στο Πολυτεχνείο. Η νύχτα έγινε μέρα από άπειρα κεριά και φαναράκια. Στη μνήμη των θυμάτων του μαρτυρικού τριημέρου του Νοέμβρη του ’73. Που κανείς δεν ήξερε τότε καν πόσα ήταν. Οι στιγμές για όσους τις έζησαν ήταν συγκλονιστικές. Κυλούσαν σιωπηρά, οι ιαχές είχαν πάψει.
Αυτή ήταν η πρώτη απόδειξη ότι το Πολυτεχνείο είχε ήδη εγγραφεί στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων ως σύμβολο της αντίστασης εναντίον του τυραννικού καθεστώτος, ανεξάρτητα από το προσωπικό βίωμα και τις προσλαμβάνουσες του καθενός. Για πολλούς που ήθελαν ψυχικά να ήταν μέρος του αλλά δεν το τόλμησαν, ίσως ήταν και ευκαιρία να απενοχοποιήσουν τη δική τους αδράνεια και παθητικότητα απέναντι στη δικτατορία όχι μόνο σε εκείνο το δραματικό τριήμερο, αλλά και σε ολόκληρη την επταετία. Εκείνη τη νύχτα ακούστηκε για πρώτη φορά το σύνθημα «το Πολυτεχνείο ζει».
Ξεσηκωμός
Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια επετειακών εορτασμών του Πολυτεχνείου. Ενός ξεσηκωμού των φοιτητών της εποχής που συμπύκνωσαν αυτά που ήθελαν να κατακτήσουν σε τρεις λέξεις: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Ξεκίνησε ως πανεπιστημιακή κατάληψη, μετεξελίχθηκε σε μαζικό αντιδικτατορικό ξέσπασμα. Αυτό ήθελε ιδέες και ανθρώπους. Τα είχε. Ετσι χτίστηκε στη συνέχεια και ο μύθος του.
Αποτέλεσε βεβαίως τη θρυαλλίδα καταιγιστικών εξελίξεων. Ηταν η απαρχή, όχι κατ’ ανάγκην ο παραγωγός της αλληλουχίας τρομερών ιστορικών γεγονότων: Πολυτεχνείο – Κύπρος – Μεταπολίτευση. Που επανέφεραν μεν τη Δημοκρατία στον τόπο που τη γέννησε, όμως ακρωτηρίασαν για δεύτερη φορά μέσα στον ίδιο αιώνα τον Ελληνισμό.
Διαβάστε περισσότερα στο protothema.gr