Από τις αποκαλύψεις για την… άλλη πλευρά του «Άλλου Ανθρώπου», ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος φέρεται να υπεξαιρούσε δωρεές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ πλουτίζοντας λάθρα, ενώ συντηρούσε το έξωθεν προφίλ του καλού Σαμαρείτη.
Ωστόσο, σε πλήρη αντίθεση με την απάτη, τα άλμπουμ των φωτογραφιών του στα social συνθέτουν μια συλλογή από δεκάδες στιγμιότυπα γνήσιας, αυθόρμητης, ορμητικής αλληλεγγύης. Πολλές από αυτές τις εικόνες είναι όντως τρομερά συγκινητικές – και ίσως ακριβώς γι’ αυτό εκτίθενται.
Σε κάποια φωτογραφία, π.χ., ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, φορώντας πάντα το μαύρο τζόκεϊ και την μπλούζα με τον λογότυπο «Κοινωνική Κουζίνα – Δωρεάν φαγητό για όλους», ανοίγει την αγκαλιά του και κλαίει μαζί με μια οικογένεια προσφύγων που μόλις έχουν βγει από τη θάλασσα και πατούν σε ελληνικό έδαφος. Κι όμως, αυτός είναι ο ίδιος άνθρωπος που κατηγορείται ότι συσσώρευσε περί τις 600.000 ευρώ από τις χορηγίες ανύποπτων δωρητών προς την οργάνωσή του. Τις οποίες μάλιστα ιδιοποιήθηκε διά του ξεπλύματος μέσω online τυχερών παιχνιδιών.
Σε άλλα ενσταντανέ, ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος μοιράζεται το μαγείρεμα και το σερβίρισμα του «free food for all» με διάσημα πρόσωπα, την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η οποία τον έχει βραβεύσει και επισήμως για την προσφορά του, τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη, celebrities από το καλλιτεχνικό στερέωμα όπως ο Γιώργος Μαζωνάκης, μεταξύ πολλών, πολλών άλλων.
Στο κάτω-κάτω ποιος δεν θα ήθελε να συνδράμει, να συνδέσει το όνομά του με την «Κοινωνική Κουζίνα» και να προσελκύσει επιπλέον ενδιαφέρον στο φιλανθρωπικό έργο του καλόκαρδου αυτού ανθρώπου; Και ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι, ίσως, αυτός ο τροφοδότης κάθε πεινασμένου, που εμφανιζόταν να συντρέχει αυτοβούλως και αφιλοκερδώς τους «μακαρίους πεινώντες», θα ήταν ο ίδιος ένας κατά κυριολεξίαν «άλλος άνθρωπος»; Ο εμπνευστής και η ψυχή της δράσης «Κοινωνική Κουζίνα – Ο Αλλος Ανθρωπος» για περισσότερο από μία δεκαετία είχε δημιουργήσει την εντύπωση ότι είναι απλώς ένας καλοκάγαθος λαϊκός τύπος, ο οποίος αποφάσισε να απαλύνει τις τραγικές συνθήκες του έσχατου ξεπεσμού και της κοινωνικής περιθωριοποίησης, προσφέροντας ένα πιάτο φαγητό σε οποιονδήποτε το έχει ανάγκη – είτε στη δομή της Μόριας, είτε στα πλημμυρισμένα χωριά της Θεσσαλίας πιο πρόσφατα κ.λπ.
Και πάντα χωρίς να ζητά ανταλλάγματα, χωρίς καμία απαίτηση εκ μέρους του. Παρ’ όλα αυτά, το έργο του προβλήθηκε και επαινέθηκε κατά κόρον σαν ένα σπάνιο λαμπερό κόσμημα ατόφιου αλτρουισμού.
Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος γεννήθηκε το 1964 και μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά του Αιγάλεω. Γιος καφετζή, καταπιάστηκε με διάφορα επαγγέλματα, όπως σερβιτόρος, βοηθός μικροβιολόγου, εγκαταστάτης υαλοπινάκων, υπάλληλος εμπορίας μοτοσικλετών, επιχειρηματίας στον κλάδο των οικιακών συναγερμών κ.ά.
Ο καβγάς για τα φρούτα
Συνέλαβε την ιδέα του «Αλλου Ανθρώπου» το 2011 στις μαζικές κινητοποιήσεις των Αγανακτισμένων και ενόσω η οικονομική κρίση στην Ελλάδα βρισκόταν σε τροχιά ανεξέλεγκτης επιδείνωσης. Βλέποντας, εμβρόντητος, δύο μικρά παιδιά να φιλονικούν άγρια διεκδικώντας μερικά χαλασμένα φρούτα από τη λαϊκή αγορά της γειτονιάς του, ο Πολυχρονόπουλος ένιωσε την ακατανίκητη εσωτερική ώθηση να αναλάβει αμέσως δράση. Οπως έχει αφηγηθεί ο ίδιος σε μία από τις συνεντεύξεις του, πήγε στο πατρικό του σπίτι όπου κατοικούσε ξανά μόνιμα αφότου είχε μείνει άνεργος, και έφτιαξε πρόχειρα μερικά τοστ με σκοπό να ταΐσει τα παιδιά που πλακώνονταν στους κάδους για λίγη σάπια τροφή. Εν συνεχεία, ο Πολυχρονόπουλος προχώρησε στο επιτόπου μαγείρεμα, δίπλα στους πεινώντες, στους δρόμους και τις πλατείες, στην Αθήνα και την περιφέρεια – ακόμη και στη σεισμόπληκτη Τουρκία ή την εμπόλεμη Ουκρανία.
Η μαρμίτα μπήκε για πρώτη φορά στη φωτιά στις 6 Δεκεμβρίου του 2011 στα Εξάρχεια με πρώτες ύλες ρεφενέ, τις οποίες προσέφεραν από τους πάγκους τους οι πωλητές της λαϊκής αγοράς. Διαπιστώνοντας ότι είναι εφικτό να ταΐσει εκατοντάδες ανθρώπους, βασιζόμενος κυρίως στη γενναιοδωρία των άλλων εφόσον τότε ο ίδιος ήταν κατ’ ουσίαν άπορος, ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος μετέφερε την αυτοσχέδια κουζίνα του στο Σύνταγμα. Εκεί σέρβιρε τροφή σε περίπου 2.000 συνανθρώπους του και βάφτισε την προσπάθειά του «Ο Αλλος Ανθρωπος». Ανακάλυψε, δε, ότι γύρω του δεν υπήρχαν μόνο πεινασμένοι, αλλά και άνθρωποι με ευαισθησία οι οποίοι προθυμοποιούνταν να τον βοηθήσουν. Εκείνος όμως θέσπισε τον δικό του κώδικα ηθικής και δεοντολογίας: σε όποιον προσφερόταν να εισφέρει υλικά, έθετε ως όρο απαράβατο την ενεργή συμμετοχή. Ξεκαθαρίζοντας ότι η δική του κοινωνική κουζίνα, δηλαδή ο «Αλλος Ανθρωπος», δεν λειτουργούσε σαν πλυντήριο συνείδησης. Ούτε και η δουλειά του, όπως τόνιζε με έμφαση, ήταν να υπηρετεί το «ξέπλυμα ενοχών» – φράσεις που πλέον, υπό το φως της αποκαλυφθείσας απάτης, αποκτούν διαφορετικό νόημα.
Τον περασμένο Απρίλιο ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος αναγκάστηκε να κλείσει προσωρινά την έδρα του «Αλλου Ανθρώπου» στον Κεραμεικό κατόπιν καταγγελιών των περιοίκων για υγειονομικές παραβάσεις. Βρήκε όμως τον τρόπο να συνεχίσει τη δράση του – κάτι που ίσως δυσκολευτεί να πετύχει ξανά ύστερα από τον βαρύ φάκελο που άνοιξε εις βάρος του η Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες.
Εχοντας απορροφηθεί στις ολοένα και μεγαλύτερες υποχρεώσεις του «Αλλου Ανθρώπου», πιθανώς να λησμόνησε την πατρική εντολή: «Ο πατέρας μου μού έλεγε τρία πράγματα: να μη γίνω ποτέ πρεζάκι, κλέφτης και ρουφιάνος», είχε δηλώσει ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος σε συνέντευξή του πριν από μερικούς μήνες. Και συμπλήρωνε υπογραμμίζοντας: «Τα έχω κρατήσει αυτά που μου είπε ο πατέρας μου – αν και βέβαια μπορώ να δικαιολογήσω κάποια από αυτά. Τον μόνο που δεν μπορώ να δικαιολογήσω είναι τον ρουφιάνο».
Διαβάστε περισσότερα στο protothema.gr