Η Σοφία Μπεκατώρου δεν θα ξεχάσει ποτέ εκείνο το βράδυ του 1998 στην Πάλμα Ντε Μαγιόρκα, όταν επέστρεψε στο ξενοδοχείο με τον «Χ», όπως αρχικά αποκάλεσε τον Αριστείδη Αδαμόπουλο, έπειτα από ένα δείπνο με όλη την αποστολή. Αυτόν, που η ίδια θεωρούσε μια πατρική φιγούρα, έναν παράγοντα της ΕΙΟ που ένιωθε αυτήν και τους άλλους αθλητές της ιστιοπλοΐας, που «έσκυβε» πάνω από τα προβλήματά τους.
Εκείνο το βράδυ, όμως, ο άνθρωπος αυτός, σύμφωνα με τα όσα συγκλονιστικά κατήγγειλε η Ολυμπιονίκης, «έσκυψε» πάνω της με έναν τρόπο που δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό της. Το ξαφνικό φιλί του και τα όσα έλαβαν χώρα μετά στο δωμάτιό του χωρίς την συναίνεσή της, χαράχτηκαν για πάντα στην ψυχή της. Κι αυτή άργησε πολύ να «καθαρίσει» τις εφιαλτικές αναμνήσεις από εκείνο το βράδυ, να τις ξορκίσει με μια δημόσια εξομολόγηση που συγκλόνισε.
Το νερό που έριξε στο κορμί της, όταν επέστρεψε στο δωμάτιό της, επειδή ένιωθε «βρώμικη», δεν έδιωξε τις εικόνες που είχε ζήσει λίγη ώρα πριν. «Άργησε να μιλήσει» είπαν κάποιοι -ακόμα και η Ομοσπονδία της, που μίλησε για «δυσάρεστο περιστατικό»- προκαλώντας το κοινό αίσθημα, όμως το έκανε. Χρειάστηκε να περάσουν 22 χρόνια για να μπορέσει να το δημοσιοποιήσει, αλλά ποιος ή ποια μπορεί να πει ότι, αν βρισκόταν στη θέση της, θα το κατήγγειλε την ίδια στιγμή; Ένα νεαρό κορίτσι ήταν τότε η Μπεκατώρου, μια αθλήτρια που λάτρευε την θάλασσα και το αγώνισμά της, όταν, όπως είπε, ασέλγησε πάνω της ο Αριστείδης Αδαμόπουλος.
Η αποκάλυψη του ονόματός του -ο ίδιος αρνείται κατηγορηματικά τα όσα του προσάπτει η Ολυμπιονίκης- αλλά και η καταιγίδα αντιδράσεων που ακολούθησαν, άνοιξαν τον Ασκό του Αιόλου. Σήμερα, η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, Σωτηρία Παπαγεωργακοπούλου, θα διατάξει την διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, αφού η τροπή που έχει πάρει η υπόθεση, οδηγεί τη Δικαιοσύνη να ανοίξει τη δικογραφία.
Οι παραιτήσεις και οι άλλες αθλήτριες
Κίνηση που γίνεται, προκειμένου να παρακινηθούν κι άλλες αθλήτριες που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση να προσέλθουν στις Αρχές και να το καταθέσουν, την ίδια στιγμή που, στην Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία, οι παραιτήσεις πέφτουν «βροχή». Μετά τον Γιάννη Παπαδημητρίου, ακόμη ένα μέλος του ΔΣ, ο Γιώργος Χριστόπουλος, ανακοίνωσε την παραίτησή του, διότι «οι συνθήκες δεν τον εκφράζουν», ενώ, σύμφωνα με τα όσα ακούγονται στους διαδρόμους της ΕΙΟ, αναμένονται και άλλες παραιτήσεις.
Ένα 24ωρο μετά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου, και άλλες αθλήτριες άρχισαν να μιλάνε για ανάλογες περιπτώσεις που έχουν βιώσει από παράγοντες που είχαν ή έχουν σχέση με τον ελληνικό αθλητισμό. Εκτός από την Μάνια Μπίκοφ και την Ραμπέα Ιατρίδου, που περιέγραψαν με αναρτήσεις στα social media τους τα όσα έζησαν από γιατρούς, μίλησε και η «ασημένια» Ολυμπιονίκης της Ατλάντα, Νίκη Μπακογιάννη, που δέχτηκε σεξουαλική παρενόχληση από άνθρωπο του στίβου -ενός χώρου όπου κυριαρχεί δεκαετίες τώρα μια «ομερτά», μια ένοχη σιωπή για ό,τι αφορά στη σεξουαλική παρενόχληση και τον βιασμό ενός αθλητή ή μιας αθλήτριας όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό.
Περιστατικά γίνονται γνωστά έπειτα από χρόνια, κυρίως επειδή τα θύματα φοβούνται να μιλήσουν, φοβούνται να πουν το ανείπωτο, φοβούνται μήπως τους πετάξουν έξω από τον χώρο. Η Μπεκατώρου χρειάστηκε να κάνει ψυχοθεραπεία χρόνων για να μιλήσει στον ψυχολόγο της και να βγάλει από μέσα της αυτή την φριχτά οδυνηρή εμπειρία που σημάδεψε την ζωή της.
Σήμερα, στις 2 το μεσημέρι, θα συναντήσει την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η οποία ζήτησε να την δει μετά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις της. Αυτές που οδήγησαν στα «αποκαλυπτήρια» του παράγοντα Αριστείδη Αδαμόπουλου, ο οποίος αρνείται τις κατηγορίες και τα όσα του προσάπτει για εκείνο το βράδυ, σε ένα ξενοδοχείο της Πάλμα ντε Μαγιόρκα, η Σοφία Μπεκατώρου.
Πριν όμως γίνει γνωστό το όνομα του Αδαμόπουλου ως εκείνο που κατέθεσε στον εισαγγελέα η χρυσή Ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας, η ίδια είχε προλάβει να συγκλονίσει με τις αποκαλύψεις της μέσα από το «Πρώτο ΘΕΜΑ». Ήταν εκείνη που βρήκε το θάρρος και μίλησε δημόσια για τη σεξουαλική κακοποίηση που είχε υποστεί το 1998 από επιφανές στέλεχος της Ελληνικής Ιστιοπλοΐκής Ομοσπονδίας, το οποίο παρέμενε, μέχρι και προχθές, Σάββατο, ενεργό στα κοινά του αθλήματος.
Ενα διαδικτυακό σχόλιό της στις 25 Νοεμβρίου 2020 (Παγκόσμια Hμέρα για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών) ήταν η αφορμή για να ανοίξει την καρδιά της στο marieclaire.gr στα τέλη του περασμένου Δεκεμβρίου.
Εκεί μίλησε για πρώτη φορά δημόσια για τον εφιάλτη που βίωσε, για να ακολουθήσει η συμμετοχή της, την περασμένη εβδομάδα, στη διαδικτυακή ημερίδα που διοργάνωσε το υφυπουργείο Αθλητισμού για την καταπολέμηση της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης παιδιών στον αθλητισμό (όπου ξεκάθαρα έκανε λόγο για βιασμό και όχι απλή κακοποίηση).
Και αν μέχρι πρότινος αυτή ήταν που έπρεπε να δαμάζει τα κύματα για να βγαίνει νικήτρια και να κατακτά μετάλλια, τώρα οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί, και η Σοφία με τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις της έχει προκαλέσει ένα τεράστιο τσουνάμι στον χώρο του αθλητισμού και δη της ιστιοπλοΐας.
«Να φύγουν τα στερεότυπα του “δεν μιλάμε γι’ αυτά τα πράγματα”»
Το τηλέφωνό της δεν έχει σταματήσει να χτυπάει τις τελευταίες ώρες, στα social media δέχεται καταιγισμό μηνυμάτων, καθώς παλιοί συναθλητές, φίλοι και απλός κόσμος σπεύδουν να τη συγχαρούν που βρήκε το κουράγιο να μιλήσει ανοιχτά γι’ αυτό που έζησε στα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Μια εξομολόγηση που, όπως παραδέχεται μιλώντας στο «ΘΕΜΑ», δεν της πρόσφερε καμία αγαλλίαση, αλλά ένιωθε ότι έπρεπε να κάνει αυτό το βήμα για να μπορέσει να αποτρέψει να συμβούν ανάλογα περιστατικά: «Για μένα ήταν πολύ σημαντική η πρόσκληση σε αυτή την ημερίδα του υφυπουργείου Αθλητισμού, διότι υπάρχει μια ξεκάθαρη στρατηγική για τη σεξουαλική βία στον αθλητισμό για τους ανήλικους, υπάρχει βιβλιογραφία, αλλά και μια σειρά από τρόπους αντιμετώπισης του φαινομένου με στόχο την εκπαίδευση· αυτή ήταν και η ουσία της ημερίδας και είμαι στη διάθεση των φορέων για να βοηθήσω στην περαιτέρω εκπαίδευση και μετάδοση αυτού του σωστού οδηγού, για τα παιδιά και με στόχο την ενημέρωση και γενικά το γκρέμισμα του ταμπού, να το πούμε έτσι, δηλαδή να φύγουν πια αυτά τα στερεότυπα τού δεν μιλάμε, να ξέρουμε ότι αυτά τα πράγματα -ατυχώς- συμβαίνουν, αλλά όταν γίνονται, πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε κατάματα, να υπάρχουν υποστηρικτικές δομές από τους φορείς αλλά και από την οικογένεια φυσικά και από ειδικούς, έτσι ώστε να μπορεί το άτομο να το ξεπεράσει και να μπορέσει να προχωρήσει στην κανονικότητα. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να επανέλθουν στην κανονικότητα, διότι προκαλεί διάφορα ψυχολογικά προβλήματα όλη αυτή η διαδικασία – και σωματικά φυσικά. Πράγματα τα οποία τα κρατάς για πολλά χρόνια… Και στη δική μου την περίπτωση που ουσιαστικά επέλεξα να το απωθήσω εντελώς στο υποσυνείδητό μου, αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι το ξέχασα. Απλά υπήρχε εκεί, δημιουργούσε τις δυσκολίες που δημιουργεί μια τέτοια κατάσταση, πάλι ψυχολογική πίεση κ.λπ., και σε κάθε πτυχή βίας βγαίνει στην επιφάνεια, αλλά και εσύ αν ακούσεις και κάποιο άλλο παρόμοιο περιστατικό, αμέσως ταυτίζεσαι και το ζεις και το ξαναζείς».
– Εχουν περάσει κάποιες εβδομάδες μετά τη συνέντευξή μας και την πρώτη σου εξομολόγηση, αλλά και μία ημέρα από την ομιλία σου στη διαδικτυακή ημερίδα. Σε πλησίασε κάποιος άνθρωπος από την Ομοσπονδία ή από κάποιο φορέα του αθλητισμού, δείχνοντας ενδιαφέρον για το ποιος είναι ο άνθρωπος για τον οποίο μιλάς; Για το τι συνέβη;
Δεν με πλησίασε κανένας από την Ομοσπονδία, ούτε από τον αθλητισμό γενικότερα. Δεν με ρώτησε κανένας τίποτα!
– Πιστεύεις, θα υπάρξουν τελικά συνέπειες σε αυτό τον άνθρωπο;
Εύχομαι να υπάρξουν συνέπειες, διότι αφενός έχω την εντύπωση πως δεν είμαι η μόνη, αφετέρου τέτοιοι άνθρωποι με τέτοιο χαρακτήρα εκδηλώνουν ξανά την ίδια συμπεριφορά και σε άλλους με τον α’ ή τον β’ τρόπο. Επομένως, για μένα είναι πολύ σημαντικό, αφενός να προστατέψω τον χώρο μου, αφετέρου και τον χώρο της ιστιοπλοΐας, γιατί είναι ένας χώρος ο οποίος έχει προσφέρει πάρα πολλά οφέλη στα παιδιά και στον αθλητισμό γενικότερα και δυστυχώς αμαυρώνεται από τέτοιου είδους περιστατικά. Νομίζω έχουμε όλοι χρέος να αξιολογούμε τους παράγοντες που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης. Πρέπει λίγο διαφορετικά να αξιολογούμε τους ανθρώπους που στηρίζουν το αθλητικό κίνημα. Δεν είναι θέμα πολιτικής, αυτές οι θέσεις δεν είναι για ανθρώπους που θέλουν να ανελιχθούν πολιτικά, να ξεχωρίσουν και να έχουν δύναμη. Είναι για ανθρώπους που αναγνωρίζουν το αντικείμενο και που έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα, που θέλουν να συνεισφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Πρόκειται δηλαδή για κάτι που έχει να κάνει περισσότερο με λειτούργημα και όχι τόσο με μια θέση ευθύνης, που προσφέρει δύναμη.
– Ελπίζεις σ’ ένα καλύτερο αύριο μετά την απόφασή σου να μιλήσεις; Να βγουν περισσότερες περιπτώσεις στην επιφάνεια; Το ποσοστό της σεξουαλικής παρενόχλησης είναι πολύ μεγάλο εντός και εκτός του αθλητισμού.
Το ποσοστό ναι, είναι πολύ μεγάλο στον αθλητικό χώρο, αλλά είναι και ως γενικότερο φαινόμενο. Είναι πολύ άσχημο να προσπαθεί κάποιος να δουλέψει, να κάνει αθλητισμό, να κάνει κάποια ενέργεια και ξαφνικά να έρχεται αντιμέτωπος με μια άλλη απειλή, για την οποία δεν είναι υπεύθυνος αυτός. Εύχομαι να εμπλακώ και με φορείς έτσι ώστε να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα θετικό μήνυμα και κίνημα, έτσι ώστε όσες γυναίκες έχουν υποστεί τη βία να νιώσουν αυτή την υποστήριξη, για να μπορέσουν να μιλήσουν ή ακόμη και να μπορέσουν να διαχειριστούν όλη αυτή την εμπειρία, γιατί αρκετές γυναίκες απλά το θάβουν μέσα τους και απλά ζουν με αυτό. Και είναι τρομερό το βάρος και το πόσο δύσκολα μπορεί να περνά ένας άνθρωπος που έχει βιώσει κάτι τέτοιο.
– Νιώθεις καλύτερα μετά από όλη την έκταση που έχει πάρει το θέμα και την απόφασή σου να μιλήσεις;
Το συναίσθημα είναι περίεργο. Δεν μπορώ να σου πω ότι νιώθω αγαλλίαση, με την έννοια ότι έχω αναγκαστεί να ζω και να ξαναζώ το ίδιο γεγονός, να θυμάμαι λεπτομέρειες από το παρελθόν τις οποίες ήθελα να ξεχάσω. Ωστόσο, το έκανα προκειμένου να βοηθήσω άλλους ανθρώπους και να δώσω το θάρρος στις γυναίκες να μιλήσουν, κι επίσης για να μπορέσω να εκπαιδεύσω και τα δικά μου παιδιά, γιατί κι αυτά μπορεί αύριο μεθαύριο να βρεθούν σε μια αντίστοιχη περίπτωση, και θα ήθελα να ξέρουν πώς πρέπει να συμπεριφερθούν και τι επιλογές έχουν. Αυτό είναι από τα πιο δυνατά κίνητρα, να βγω και να μιλήσω ανοιχτά, και για μένα επίσης είναι πολύ σημαντικό το ότι μπόρεσα να το μοιραστώ με τα παιδιά μου πριν ακόμη γίνει αυτό και πριν πάρει τόσο μεγάλη έκταση. Προσπάθησα να τους εξηγήσω τι έχει συμβεί και να τους εξηγήσω – αν και είναι μικρά, 12 και 9 ετών. Τους το συζήτησα αμέσως μετά τη συνέντευξή μας για το «Marie Claire», γιατί ήθελα να τα προετοιμάσω σε περίπτωση που το έβλεπαν, ώστε να γνωρίζουν τι έχει συμβεί και να νιώθουν εντάξει με αυτό και να ξέρουν γιατί μίλησα.
– Να φανταστώ ότι ούτε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ο παράγοντας, σε προσέγγισε καθόλου;
Οχι, καθόλου. Αυτό που έχω να πω είναι ότι με προσέγγισαν συναθλητές μου, με προσέγγισε ο παλιός μου προπονητής με τον οποίο συζητήσαμε για ποιο λόγο δεν το μοιράστηκα τότε μαζί του, και του εξήγησα τις δυσκολίες που ένιωθα μ’ εκείνη την κατάσταση, το συζήτησα με τον πρώην σύζυγό μου, ο οποίος και τότε ήταν συναθλητής, με πήρε και η συναθλήτριά μου Αιμιλία, όλη η ομάδα ουσιαστικά ενδιαφέρθηκε και με πλησίασαν και άγνωστοι άνθρωποι. Πολλές γυναίκες, οι οποίες δυστυχώς έχουν ανάλογη εμπειρία, και μου είπαν ότι έχουν πάρει κουράγιο από εμένα και ότι επιτέλους αποφάσισαν να κάνουν κάτι. Κάποιες ξεκίνησαν θεραπεία, το οποίο είναι πολύ σημαντικό, κι επίσης μου έστειλαν κάποια μηνύματα και άντρες που θέλησαν να εκφράσουν τον θαυμασμό τους για το γεγονός ότι επιτέλους κάποιος μίλησε ανοιχτά. Υπάρχει και μια μερίδα ανθρώπων που δεν λειτουργεί με λανθάνοντα τρόπο και καλό είναι να μην το ξεχνάμε αυτό. Δηλαδή υπάρχουν φυσικά αυτοί οι οποίοι λειτουργούν άσχημα, αλλά υπάρχει και η καλή μερίδα των ανθρώπων που γνωρίζουν τα όρια και σέβονται και το άλλο φύλο. Είναι πολύ σημαντικό να ενισχύσουμε αυτή την εικόνα και να απωθήσουμε το άσχημο.
Η αντίδραση (;) της ΕΙΟ
Κι ενώ η αθλητική κοινωνία της Ελλάδας εξακολουθεί να νιώθει τους… κραδασμούς των αποκαλύψεων της Μπεκατώρου, στην Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία προφανώς εξακολουθούν να ζουν στον δικό τους μικρόκοσμο.
Την πρώτη δημόσια τοποθέτηση της χρυσής Ολυμπιονίκη στο marieclaire.gr ακολούθησε η απόλυτη σιωπή από την πλευρά της ΕΙΟ, ενώ μία ημέρα μετά τα όσα είπε στην ημερίδα του υφυπουργείου η ΕΙΟ εξέδωσε μια ανακοίνωση πέντε γραμμών, στην οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, αναφέρει ότι δεν έχει γίνει καμία καταγγελία, κι αφού αφήνει αιχμές για την Μπεκατώρου («εφόσον πήρε την πρωτοβουλία έστω και μετά τόσα χρόνια»!) την παροτρύνει να γίνει πιο… συγκεκριμένη!
Αναλυτικά η ανακοίνωση της ΕΙΟ:
«Με αφορμή την δημόσια τοποθέτηση της Ολυμπιονίκου κ. Σοφίας Μπεκατώρου, η Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία δηλώνει ότι μέχρι πρόσφατα δεν είχε λάβει καμία επιστολή ή έστω άτυπη καταγγελία σχετικά. Ωστόσο, ακόμη κι αν είχε λάβει ανεπίσημη καταγγελία, η Ομοσπονδία θα ήταν άτεγκτη στην αντιμετώπιση τέτοιου φαινομένου. Επειδή, όμως, δεν πρέπει να πλανάται οποιαδήποτε σκιά για οποιονδήποτε, παροτρύνουμε την καταγγέλλουσα, εφόσον πήρε την πρωτοβουλία έστω και μετά τόσα χρόνια, να μιλήσει σχετικά με αυτό το δυσάρεστο περιστατικό, να γίνει συγκεκριμένη, και η Ομοσπονδία, εφόσον εμπίπτει στην αρμοδιότητά της, να μην έχει κανείς αμφιβολία ότι θα πράξει τα δέοντα».
Το ότι η ΕΙΟ δεν έχει πράξει ήδη τα δέοντα είναι ένα πρώτο πολύ καλό ερώτημα, καθώς 23 χρόνια μετά τη σεξουαλική κακοποίηση της Μπεκατώρου δεν μπορεί να είναι πάρα πολλοί οι παράγοντες που παραμένουν ενεργοί στα κοινά της Ομοσπονδίας. Ακόμη όμως και στην απίθανη περίπτωση που είναι τόσο πολλοί, θα έπρεπε η Ομοσπονδία από μόνη της να έχει φωνάξει τη Σοφία και κατόπιν να επισκεφθεί το γραφείο του εισαγγελέα αυτοβούλως προσφέροντας οποιαδήποτε πληροφορία τής ζητηθεί. Το τεκμήριο της αθωότητας ισχύει για όλους, ωστόσο αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για κανέναν!
Πώς ξεκίνησαν όλα
Η 25η Νοεμβρίου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Hμέρα για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών κι εκείνη την ημέρα η Σοφία Μπεκατώρου βρήκε το κουράγιο να σπάσει τα δικά της δεσμά και να μιλήσει ανοιχτά γι’ αυτό που βίωσε πριν από 23 χρόνια. «Εχοντας βιώσει προσωπικά σεξουαλική αποπλάνηση από παράγοντα στον αθλητισμό και σιωπώντας μέχρι προσφάτως, κατανοώ πόσο διαφορετικές συνέπειες θα είχαν τα άτομα αν είχα μιλήσει και πόσο λιγότερα ενοχικά συναισθήματα θα είχα βιώσει. Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, ως μητέρα κατάφερα να καταγγείλω το γεγονός στον εισαγγελέα με στόχο να προστατέψω όσο γίνεται άλλες αθλήτριες», ήταν το online σχόλιό της κατά τη διάρκεια της διαδικτυακής συζήτησης που διοργάνωσε η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Κι εκείνες οι λίγες αράδες στο Διαδίκτυο, που έφεραν όμως τη βαριά υπογραφή μιας χρυσής Ολυμπιονίκη, ήταν απλά η αρχή. Γιατί από εκείνη τη στιγμή και μετά η Σοφία Μπεκατώρου φρόντισε να αποδείξει ότι παραμένει μια σπουδαία καπετάνισσα, η οποία μπορεί να δαμάζει τα κύματα μέσα και έξω από τη θάλασσα.
Η πρώτη εξομολόγηση στο marieclaire.gr
Λίγες ημέρες αργότερα, η δις Ολυμπιονίκης, σε μια εκ βαθέων εξομολόγησή της στο marieclaire.gr, μίλησε για πρώτη φορά δημόσια για όσα συνέβησαν το μακρινό 1998 λέγοντας μεταξύ άλλων: «Κάτι που βίωσα στον ελληνικό αθλητισμό και το οποίο θα ήθελα να θίξω και θα έπρεπε να μην υπάρχει είναι το πώς συμπεριφέρονται κάποιοι παράγοντες, κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν θέση ισχύος και έρχονται σε συνεχή επαφή με τα παιδιά. Δυστυχώς εγώ βίωσα σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση από παράγοντα, σε ηλικία που ήμουν ενήλικη, 21 ετών».
– Ηταν άνθρωπος που ήταν κοντά σου στον αθλητισμό;
Δεν ήταν άνθρωπος που ζούσαμε στην καθημερινότητά μας μαζί, ωστόσο είχε θέση ισχύος κι εξακολουθεί να έχει, με αποτέλεσμα να μπορεί να είναι παρών σε αποστολές, να έρχεται σε επαφή με τους αθλητές. Κάθε φορά που χρειαζόσουν κάτι, αναγκαζόσουν να συναναστρέφεσαι μαζί του. Είχε μια υποστηρικτική συμπεριφορά, με αποτέλεσμα όταν στον αθλητισμό είχαμε κάποιες κόντρες με τους παράγοντες, όταν κάποιος διαφοροποιείται (όπως εκείνος), είναι πιο συγκαταβατικός και νιώθεις ότι θέλει να σε υποστηρίξει… Στην πραγματικότητα όμως η υποστήριξη και η εξυπηρέτηση, δηλαδή ότι μπορούσε κάποιος να σε ακούσει και να μη σε απορρίψει, πριν από αυτό (αυτό εννοώ εξυπηρέτηση), είχε σκοπιμότητα και ήταν για ίδιον όφελος. Το σκέφτομαι τώρα και πραγματικά αηδιάζω με την έννοια ότι δεν μπορώ να σκεφτώ καν πώς ένας άνθρωπος που έχει μια πατρική φιγούρα… Που αντιπροσώπευε για μένα μια πατρική φιγούρα και λόγω ηλικίας αλλά και λόγω θέσης, εκμεταλλεύτηκε τη θέση του κατ’ αυτό τον τρόπο και δεν είχε καμία μεταμέλεια, δεν είχε καμία αξιοπρέπεια έστω να παραιτηθεί ή να μη βρίσκεται σε αυτούς τους χώρους, αντίθετα να δυναμώνει και να συνεχίζει αυτό το «έργο», γιατί δεν είναι έργο αυτό. Δεν μπορεί να είμαι μόνη σ’ αυτό, σίγουρα έχουν υπάρξει κι άλλα θύματα. Τώρα έχοντας μεγαλώσει, νιώθοντας ότι πλέον δεν με καθορίζουν αυτοί οι άνθρωποι, ούτε τους στόχους μου, μ’ ενδιαφέρει να βοηθήσω να υπάρχει μια εμπιστοσύνη των γονιών για τον αθλητισμό και για όλους αυτούς που αντιπροσωπεύουν τον αθλητισμό, γιατί πραγματικά τα παιδιά μεγαλώνουν πολύ όμορφα μέσα στον χώρο αυτό, εκπαιδεύονται, δυναμώνουν γίνονται ανεξάρτητα και δεν έχει καμία σχέση με αυτό το αρρωστημένο πράγμα που υπάρχει πολλές φορές.
– Περίγραψέ μου ως εκεί που θες τι συνέβη και πώς συνεχίστηκε μετά από αυτό η σχέση σας;
Βρισκόμασταν σε αποστολή στο εξωτερικό και όταν συνέβη αυτό, ο τρόπος που με πλησίασε δεν με έβαλε ποτέ σε υποψία ότι θα μπορούσε κάτι διαφορετικό να συμβεί. Του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη, κι επομένως δεν είχα άμυνες. Οταν κάποια πράγματα ξεπέρασαν το όριο που θεωρούσα εγώ επιτρεπτό, επειδή κινήθηκε μέσω του χιούμορ, που στην αρχή λες εντάξει, μήπως δεν είναι αυτό που νομίζω… Αλλά όταν άρχισε να ξεπερνά τα όρια και του ζήτησα να σταματήσει, εκείνος ουσιαστικά μ’ έκανε ν’ αμφιβάλλω γι’ αυτό που ζω, λέγοντάς μου: «Μα δεν είναι τίποτα, δεν συμβαίνει κάτι, δεν σημαίνει κάτι». Οταν αργότερα προσπάθησα να τον απωθήσω με τη συμπεριφορά μου, διότι στο μυαλό μου οι μόνοι δύο τρόποι που είχα να αμυνθώ ήταν… Ο ένας ήταν να τον απωθήσω ερωτικά, έτσι ώστε να καταλάβει ότι δεν ανταποκρίνομαι. Δεν λειτούργησε. Ο άλλος τρόπος που είχα στο μυαλό μου ήταν ότι πραγματικά θα πλακωνόμασταν στο ξύλο κι ότι μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορούσα να αμυνθώ πλέον. Ηταν κάτι το οποίο με τρόμαζε, γιατί ήταν ένας άνθρωπος που θα έβρισκα στη ζωή μου συνέχεια, λόγω του ότι είχα βάλει κάποιους στόχους κι αυτό μ’ έφερνε συνέχεια σε πολύ δύσκολη κατάσταση, σχεδόν ασφυκτική, με αποτέλεσμα να απορρίψω αυτή την επιλογή. Κι εφόσον δεν λειτούργησε και η άλλη άμυνα που είχα, δυστυχώς συνέβη το μοιραίο για μένα γεγονός, το οποίο δεν μοιράστηκα με τους συναθλητές μου, διότι όχι μόνο ντρεπόμουν, αλλά ήμουν πολύ θυμωμένη και με τον εαυτό μου. Γιατί ένιωθα ότι είμαι μια δυνατή κοπέλα και την ώρα που έπρεπε να αντιδράσω με όλους τους τρόπους, διάλεξα τον χειρότερο. Ομως εκμυστηρεύτηκα το γεγονός στον τότε φίλο μου, ο οποίος κι αυτός αντέδρασε, αλλά καθίσαμε και συζητήσαμε πώς θα μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε. Συνειδητοποιήσαμε ότι πάλι θα τον βρίσκαμε μπροστά μας σαν παράγοντα και σκεφτόμασταν ότι κανένας δεν πρόκειται να με πίστευε και όλοι θα παίρνανε το μέρος του. Κι έτσι αφού τον είδα μια τελευταία φορά, επειδή εκείνος το ζήτησε, και του είπα «θα μπορούσα να είμαι η κόρη σου» και «πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό;». Του είπα επίσης «μην τολμήσεις να με ξαναπλησιάσεις στη ζωή σου, γιατί τότε δεν θα το κρύψω από κανέναν». Φυσικά το να μη με ξαναπλησιάσει δεν ήταν εφικτό γιατί συνέχισε να κινείται στους ίδιους χώρους…
Ολα αυτά τα χρόνια τον βλέπω και αναγκάζομαι να κινηθώ στους ίδιους χώρους μαζί του. Πολλές φορές έχω νιώσει το υποτιμητικό γελάκι ή άλλους να με κοιτάνε και να χασκογελάνε μεταξύ τους, γεγονός που είναι ακόμη χειρότερο για μένα, καθώς προφανώς έχει περηφανευτεί και για το γεγονός αυτό. Το έχει μεταφέρει όπως ακριβώς εκείνος θα ήθελε και εφόσον εγώ δεν αντέδρασα, δεν υπάρχει και κάποια άλλη αλήθεια για τους άλλους. Απλώς θα ήθελα με αυτή την πράξη μου σήμερα, που μιλάω γι’ αυτό πρώτη φορά δημόσια, να περιοριστεί και να εξαφανιστεί, διότι δεν έχει καμία υπόσταση σε κανέναν χώρο που κυκλοφορούν παιδιά, τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να είναι μακριά, είναι άρρωστοι στο μυαλό και κάθε κορίτσι που έχει βιώσει -με όποιον τρόπο- μια σεξουαλική παρενόχληση, μια σεξουαλική κακοποίηση, ψυχολογική βία…
– Αργησες να μιλήσεις, όπως κάνουν πολλές γυναίκες, γιατί τα θύματα πολλές φορές νιώθουν ενοχές. Πιστεύεις πως στιγματίζονται κατά κάποιο τρόπο; Γιατί οι γυναίκες δεν μιλάμε αμέσως μόλις μας συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Πιστεύω πως στιγματίζονται και δυστυχώς νομίζω ότι γίνεται επειδή υπάρχουν στερεότυπα, όπως γιατί γέλασες, γιατί ήσουν φιλική, γιατί περπάτησες μόνη σου και δεν το σκέφτηκες… Αλλά για ποιο λόγο πρέπει να αισθανόμαστε όλα αυτά τα πράγματα που από τη στιγμή που αν ήταν ένα αγόρι, δεν θα έμπαινε καν στη διαδικασία να τα σκεφτεί, ή να του δώσει το περιβάλλον του αυτές τις συμβουλές. Ο λόγος που μίλησα πολύ αργότερα ήταν γιατί κι εγώ ένιωθα εγκλωβισμένη στον ρόλο της αθλήτριας, στο ότι δεν θα πετύχαινε ο στόχος μου αν έβγαινα και έλεγα την αλήθεια μου, γιατί αυτός ο άνθρωπος είχε περισσότερους συμμάχους από αυτούς που έπρεπε να έχει. Και αυτό, πράγματι, αποδεικνύεται, γιατί από τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι οι παράγοντες ήξεραν γι’ αυτό το γεγονός και δεν έκαναν τίποτα. Και αναρωτιέμαι πώς συμβαίνει αυτό. Δηλαδή αν εγώ βρισκόμουν παράγοντας σε ένα άθλημα και ήξερα ότι κάποιος αντίστοιχος άνθρωπος είχε κάνει αυτό το πράγμα, θα είχε τη μέγιστη επίπληξη. Θα τον απομάκρυνα από το περιβάλλον και θα φρόντιζα να μην ξαναπατήσει. Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς όλοι αυτοί οι διεφθαρμένοι άνθρωποι έχουν καταφέρει να επιβιώνουν μέσα στο σύστημα.
– Ενιωσες πιο ανάλαφρη από τη στιγμή που πήγες στον εισαγγελέα;
Οταν βρέθηκα στον εισαγγελέα για μένα ήταν πολύ σημαντικό, γιατί το εκμυστηρεύτηκα σε κάποιον ο οποίος είχε μείνει εκείνη την ώρα, δεν πίστευε σε όσα άκουγε και χάρηκα γιατί πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, αλλά κατάφερα κατά κάποιο τρόπο να μπορέσω να το επεξεργαστώ και να βγω να το πω. Ποτέ δεν είναι αργά και, όπως είπα, θα ήθελα να κάνω κάτι γι’ αυτό και αυτός είναι ο λόγος που το αναφέρω.
Ολα τα παραπάνω η Σοφία τα επανέλαβε στην ημερίδα του υφυπουργείου Αθλητισμού προκαλώντας νέο κύμα αντιδράσεων. Η συνέχεια στο συγκεκριμένα θέμα αναμένεται με ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Διαβάστε ακόμη
Στη «μάχη» από σήμερα οι έμποροι με στόχο τουλάχιστον 2,5 δισ. ευρώ μέσω των εκπτώσεων