«Παιδί» ενός πολυπράγμονα Ρωμιού της Πόλης που όχι μόνο έπιαναν τα χέρια του, αλλά είχε και επιχειρηματικό μυαλό ποντάροντας το μέλλον της οικογένειάς του στη μητέρα πατρίδα και σε μια βιομηχανική προσπάθεια που πήγαινε κόντρα στο γενικότερο δύσκολο οικονομικό κλίμα της εποχής και το κύμα της αποβιομηχάνισης που κορυφωνόταν.
Από έναν μικρό χώρο κάπου στο Μενίδι, και με μηχανήματα που έστησε ο ίδιος ο Δημήτρης Παπαδάς, η Polyplast μπορεί να ξεκίνησε με αντίξοες συνθήκες κάπου το ’90 και να πέρασε από σαράντα κύματα, ωστόσο σήμερα στα χέρια του Γιώργου Παπαδά, γιου του Δημήτρη, η βιομηχανία πλαστικών αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη σε μία αγορά που μπορεί ο μέσος αναγνώστης και ο μέσος καταναλωτής να αγνοούν, αλλά οι εταιρείες στους περισσότερους, αν όχι σε όλους, τομείς της οικονομικής δραστηριότητας τη θεωρούν κρίσιμη για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που προσφέρουν: τη συσκευασία.
Η εξειδίκευση της Polyplast μάλιστα είναι τέτοια στην παραγωγή πλαστικών προϊόντων εύκαμπτης και αυτόματης συσκευασίας, κυρίως στο φιλμ θερμικής συρρίκνωσης, ώστε εκτός από τους μεγάλους πελάτες της στην Ελλάδα, τα προϊόντα της ταξιδεύουν και σε χώρες του εξωτερικού.
Γι’ αυτό εξάλλου και το εργοστάσιο στο Βιομηχανικό Πάρκο Αυλώνα, όπου η επιχείρηση μεταφέρθηκε το 2007, αρχίζει πλέον να φαντάζει μικρό. «Μέσα σε μια πενταετία ο όγκος της παραγωγής μας έχει υπερδιπλασιαστεί», λέει στο «business stories» ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Γιώργος Παπαδάς. «Αγοράσαμε πέρυσι ένα όμορο οικόπεδο και αυτές τις μέρες υπογράψαμε τα συμβόλαια και για ένα δεύτερο, στα οποία σκοπεύουμε να χτίσουμε ακόμα μία μονάδα ώστε να ανταποκριθούμε στη μεγάλη ζήτηση που έχουμε, αλλά και στο πλάνο ανάπτυξης που έχουμε συγκροτήσει», λέει ο ίδιος.
Συνεχιστής της κληρονομιάς του πατέρα του, τον οποίο έχασε πρόσφατα, ο κ. Παπαδάς είχε φροντίσει να συνυπογράψει τον μεγάλο μετασχηματισμό που τελικά θα συντελούνταν όταν στην αρχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης, το 2010, η εταιρεία θα επεκτεινόταν από την παραδοσιακή παραγωγή πλαστικής σακούλας για τα σούπερ μάρκετ στην παραγωγή εύκαμπτων πλαστικών για συσκευασία. Το τελευταίο μεγάλο σταυροδρόμι στο οποίο η οικογένεια του κ. Παπαδά κλήθηκε να αποφασίσει κατεύθυνση, σφραγίζοντας τελικά το μέλλον που οδήγησε στην καθολική αναγνώριση από την αγορά, αλλά και την οικογενειακή ευημερία στην πατρίδα.
Η ιστορία
Το πρώτο σταυροδρόμι, σχεδόν 44 χρόνια πριν. Ηταν αυτό που έφερε την οικογένεια στην Ελλάδα, στην Αθήνα. «Ο πατέρας μου από πολύ μικρός μπήκε στον χώρο της βιομηχανίας, αρχικά ως εργαζόμενος. Ηταν καλός τεχνικός… Αυτό ήταν και το κομμάτι που του άρεσε. Μετά άρχισε να κατασκευάζει μηχανήματα και είχε δημιουργήσει τη δική του εταιρεία στην Κωνσταντινούπολη. Η κατακόρυφη άνοδος της βιομηχανίας πλαστικών, με την οποία ως τότε είχε σχέση προμηθευτή μηχανημάτων, τον ώθησε να πάρει την απόφαση να ασχοληθεί ενεργά και ο ίδιος με την παραγωγή. Οπότε κάπως έτσι δημιούργησε στη δεκαετία του ’70 την Polyplast. Αν και εκείνη η εταιρεία πήγαινε καλά, η απόφαση των γονιών μου να έρθουμε στην Ελλάδα ήταν προειλημμένη.
Επειτα από όλα όσα είχαν γίνει στον Ελληνισμό της Πόλης υπήρχε πάντα η πεποίθηση ότι θα έρθουμε στην πατρίδα», λέει ο κ. Παπαδάς. Και αυτό γίνεται το 1981, λίγο πριν ο ίδιος ξεκινήσει το δημοτικό σχολείο. «Ο πατέρας μου δεν ήθελε να τα παρατήσει όλα εύκολα. Από την άλλη, η μητέρα μου επέμενε ότι στην Ελλάδα έπρεπε να έρθουμε προτού ξεκινήσω το σχολείο. Και τελικά κάπως έτσι έγινε. Το πλάνο ήταν γνωστό εδώ και χρόνια, όσο εγώ, που είμαι μοναχοπαίδι, μεγάλωνα και λόγω αυτού που πέρασαν οι οικογένειές μας, οι γονείς και οι παππούδες μου… η απόφαση ήταν ειλημμένη από καιρό», συνεχίζει ο κ. Παπαδάς.
Οπότε στην Ελλάδα γίνεται η νέα αρχή. Η οικογένεια, όπως και οι περισσότερες από την Κωνσταντινούπολη, εγκαθίσταται στο Παλαιό Φάληρο και ο πατέρας προσπαθεί στην αρχή μέσω συνεταιρισμού να κάνει αυτό που ήξερε. Ωστόσο, δεν του βγαίνει. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, με κάποια κεφάλαια που είχαν μείνει και την οικονομική συνδρομή του πεθερού του, ξεκινάει μια βιοτεχνία πλαστικών, που κυρίως παρήγαγε σακούλες, στο Μενίδι.
Το όνομά της Polyplast. «Το θεώρησαν ο πατέρας μου και ο παππούς μου γούρικο όνομα λόγω της επιτυχίας της εταιρείας στην Πόλη», λέει ο κ. Παπαδάς. «Και η αλήθεια είναι ότι αποδείχθηκε γούρικο αν σκεφτεί κανείς πως όλοι οι κόποι και οι θυσίες, ειδικά των πρώτων χρόνων, δικαιώθηκαν απέναντι σε αντίξοες οικονομικές συνθήκες: η χώρα το ’90 έμπαινε δεν έμπαινε ΔΝΤ, η αποβιομηχάνιση κορυφωνόταν, υποτιμήσεις της δραχμής, τεράστιο το κόστος χρήματος… όλα έδειχναν να λειτουργούν εναντίον και δεν σας κρύβω ότι κάποιοι από την οικογένεια πίεζαν να ξαναγυρίσουμε στην Πόλη. Ομως τα καταφέραμε!».
Το νέο αίμα
Η δεύτερη γενιά δεν θα αργήσει να μπει στη δουλειά. «Το 1994 με το που ξεκίνησα σπουδές Οικονομικών εντάχθηκα κανονικά στην επιχείρηση. Ως τότε εννοείται ότι κάθε καλοκαίρι ήμουν εκεί», σημειώνει ο κ. Παπαδάς. Ηδη από τη δεκαετία του 2000 θα συνδιοικεί με τον πατέρα του. Το 2010 θα ληφθεί η απόφαση για στροφή της εταιρείας σε πιο εξειδικευμένη παραγωγή με αντικείμενο την εύκαμπτη συσκευασία, κυρίως μέσω φιλμ θερμικής συρρίκνωσης. «Ενας από τους λόγους αυτής της μετάβασης ήταν γιατί βλέπαμε ότι το ίδιο το προϊόν (σ.σ.: η σακούλα) είχε απαξιωθεί. Σκέψου ένα προϊόν πίσω από το ταμείο το οποίο είχε μόνο αναλώσιμο κόστος για τον πελάτη. Και έπειτα είχε αρχίσει σιγά-σιγά να δημιουργείται αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι η σακούλα θα καταστρέψει τον πλανήτη. Οπότε τελικά αυτό μας οδήγησε σε νέες λύσεις. Οχι βέβαια ότι η μετάβαση ήταν εύκολη.
Το νέο προϊόν ήθελε τεχνογνωσία και κάναμε πολλή δουλειά στο τεχνικό κομμάτι, ψάξαμε πώς θα το παράγουμε, με τι υλικά κ.ο.κ. Οταν όμως βγήκαμε στην αγορά είχαμε τεράστια επιτυχία, που πραγματικά δεν το περιμέναμε, φτάνοντας σήμερα να ελέγχουμε σχεδόν το 80% της αγοράς», λέει.
Στα προϊόντα που παράγει σήμερα περιλαμβάνονται το φιλμ θερμικής συρρίκνωσης, τσάντες όλων των τύπων, φιλμ πολυαιθυλενίου αυτόματης συσκευασίας και λαμινάρισμα, ρολά, σακούλες απορριμμάτων, συσκευασίες για χαρτί υγείας, χαρτοπετσέτες και πάνες, τσάντες ταχυμεταφορών, συσκευασίες για δομικά υλικά και άλλα. Το μεγαλύτερο κομμάτι των πωλήσεων της Polyplast πάντως γίνεται σε μεγάλες εταιρείες τροφίμων και ποτών.
Η παραγωγή γίνεται στο εργοστάσιο στον Αυλώνα, όπου βρίσκεται η καρδιά της επιχείρησης τα τελευταία 17 χρόνια, απασχολώντας σήμερα περίπου 55 άτομα προσωπικό. «Η ανάπτυξή μας είναι σημαντική τα τελευταία χρόνια και τα περιθώρια είναι ακόμα μεγάλα. Εχουμε πελάτες που η διείσδυσή μας ολοένα μεγαλώνει, πελάτες που είναι πολύ ευχαριστημένοι. Δίνουμε μεγάλη σημασία στην ποιότητα του προϊόντος. Και αυτό μετράει!», λέει ο κ. Παπαδάς. «Γι’ αυτό και έχει ξεκινήσει ένα πλάνο επενδύσεων για την επέκταση της δυναμικότητάς μας.
Ξεκινήσαμε με μία νέα μηχανή φέτος που σε σχέση με πέρυσι αύξησε την παραγωγή μας κατά 15%, ωστόσο θα έλεγα ότι ήδη έχει ξεπεραστεί μια και οι ρυθμοί ανάπτυξής μας είναι ακόμα μεγαλύτεροι. Οπότε έχουμε πάρει τώρα τα δύο οικόπεδα και θέλουμε ως το 2027 να έχουμε φτιάξει το νέο κτίριο, να έχει εξοπλιστεί με τον μηχανολογικό εξοπλισμό και να ξεκινήσει κανονικά η παραγωγή. Μία κίνηση που εκτιμάμε ότι μπορεί να δώσει μεγάλη αύξηση στην παραγωγική δυναμικότητά μας ώστε να διεκδικήσουμε περισσότερα τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων», εξηγεί ο ίδιος.
Οι εξαγωγές, όπως λέει, σήμερα φτάνουν το 15%-20% του συνολικού κύκλου εργασιών. Στόχος του κ. Παπαδά είναι αυτό το ποσοστό να διατηρηθεί και να μεγαλώσει καθώς η εταιρεία αναπτύσσεται γοργά. «Εχουμε ήδη κάποιους δυνατούς πελάτες στο εξωτερικό, που όμως τους αντιμετωπίζουμε συντηρητικά. Προέχει να εξυπηρετήσουμε τους πελάτες μας. Αυτός είναι ο Νο1 στόχος γιατί και ο κλάδος, ειδικά του εμφιαλωμένου νερού (σ.σ.: έχει συνεργασία σχεδόν με όλους τους μεγάλους παίκτες), μεγαλώνει και παράλληλα μεγαλώνει και η διείσδυση στους πελάτες μας. Οπότε δίνουμε προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση των υφιστάμενων πελατών», επισημαίνει ο κ. Παπαδάς.
Η Polyplast σήμερα εξάγει κατά κύριο λόγο στη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ. Επίσης στην Αλβανία, στο Κόσοβο, στην Τουρκία, στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ολλανδία, αν και στις τελευταίες οι εξαγωγές δεν είναι τόσο περιοδικές. Η εταιρεία το 2023, σύμφωνα με τον κ. Παπαδά, είχε κύκλο εργασιών περίπου 14 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσιευμένες οικονομικές καταστάσεις, το 2022 ο κύκλος εργασιών ήταν περίπου στα 13 εκατ. ευρώ και τα καθαρά κέρδη περίπου στα 370.000 ευρώ. Το σύνολο των υποχρεώσεων της εταιρείας ήταν στα 4 εκατ. ευρώ και το σύνολο καθαρής θέσης 1,25 εκατ. ευρώ.
Σε επαγρύπνηση
«Φέτος η αγορά στην Ευρώπη δεν πηγαίνει πολύ καλά. Γενικά είναι κακή χρονιά για τον κλάδο. Υπάρχει μια ύφεση. Ειδικά στη Γερμανία, που είναι και η λοκομοτίβα της ευρωπαϊκής οικονομίας. Προς το παρόν, πάντως, εμείς πηγαίνουμε καλά. Οχι όμως ότι δεν ανησυχούμε βλέποντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα», σημειώνει ο κ. Παπαδάς. «Φέτος οι τιμές λόγω της ύφεσης είναι φθηνότερες, διότι το πολυαιθυλένιο είναι παράγωγο του πετρελαίου και έχει χρηματιστηριακή αξία, οπότε η τιμή ανεβοκατεβαίνει.
Σε σχέση λοιπόν με πρόπερσι, οι τιμές που πουλάμε είναι 70% πιο χαμηλά! Παρ’ όλα αυτά, έχουμε καταφέρει να διατηρήσουμε τον κύκλο εργασιών μας με πολύ μεγαλύτερο τονάζ. Και αυτό είναι τελικά που σε εμάς έχει σημασία», συμπληρώνει. Οπως λέει ο ίδιος, η ετήσια παραγωγή φέτος αναμένεται να ξεπεράσει τους 7.000 τόνους. Παρά τη μεγάλη μεταβλητότητα των τιμών της πρώτης ύλης και της τιμής της ενέργειας κατά την τελευταία διετία, ο κ. Παπαδάς δηλώνει ότι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει η εταιρεία αλλά και όλη η βιομηχανία είναι η έλλειψη προσωπικού: «Πραγματικά δυσκολευόμαστε πολύ. Ανάπτυξη χωρίς εργατικά χέρια δεν μπορεί να υπάρξει. Και αυτά λείπουν. Είτε μιλάμε για στελέχη, είτε για προσωπικό με τεχνικές γνώσεις, ακόμα και ανειδίκευτο προσωπικό. Ολοι προσπαθούμε με αυτοματοποιημένα συστήματα, αλλά δεν είναι το ίδιο. Και το επιχείρημα ότι “αν πληρώσεις αδρά θα βρεις προσωπικό” δεν ισχύει. Είναι πολλοί οι παράγοντες», τονίζει.
Στην οικογενειακή επιχείρηση αυτή την εποχή μπαίνει και η τρίτη γενιά, τα παιδιά του κ. Παπαδά. «Τους αρέσει. Ηδη η κόρη μου παράλληλα με τις σπουδές marketing έχει ενταχθεί στο δυναμικό της εταιρείας. Ο γιος μου ακολουθεί. Εχει δηλώσει ότι θα στοχεύσει σε σπουδές γύρω από τη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού. Γενικά νομίζω ότι θα ακολουθήσουν και αυτό μου δίνει και μένα ώθηση να κάνω περισσότερα», λέει. Σημειωτέον ότι και η σύζυγός του Ελπίδα ανήκει στο στελεχιακό δυναμικό της εταιρείας, έχοντας την οικονομική διεύθυνση.
«Το πλαστικό δεν αντικαθίσταται»
«Τελικά το πλαστικό μπορεί να αντικατασταθεί;» τον ρωτάμε κλείνοντας. «Εχουν γίνει πολλές προσπάθειες, αλλά δεν αντικαθίσταται. Σαφώς και μπορεί να αντικατασταθεί σε κάποιες από τις εφαρμογές του, αλλά όχι σε όλες. Και δεν νομίζω ότι είναι π.χ. η χάρτινη σακούλα πιο οικολογική από την πλαστική σακούλα. Αυτό το καθορίζει η χρήση που γίνεται στο προϊόν και τα βήματα για την ανακύκλωσή του. Δεν φταίει π.χ. η σακούλα που επιπλέει στη θάλασσα, κάποιος την πέταξε εκεί. Επειτα, θα μπορούσε, λόγου χάρη, η διακίνηση στις κινητές μονάδες αίματος να γίνεται με γυάλινες μπουκάλες; Οι σύριγγες; Οχι, λοιπόν, δεν μπορεί να αντικατασταθεί εύκολα το πλαστικό. Και σίγουρα όπου αντικατασταθεί το κόστος μετά θα είναι μεγαλύτερο, φτάνοντας τελικά η συσκευασία να υπερβαίνει σε αξία το ίδιο το προϊόν. Παράδειγμα, οι γυάλινες φιάλες μεταλλικού νερού! Επομένως, θα έλεγα ότι αποδοτικά συστήματα ανακύκλωσης και παιδεία γύρω από αυτήν είναι τα πραγματικά όπλα για να βοηθήσουμε το περιβάλλον και εμάς τους ίδιους», καταλήγει ο κ. Παπαδάς.
Διαβάστε ακόμη:
Ρεύμα: «Όπλο» οι επιδοτήσεις και τον Σεπτέμβριο με «προσγείωση» της τιμής
«Πράσινο» για το Oλοκληρωμένο Τουριστικό Συγκρότημα με Καζίνο στο Ελληνικό
Για όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις της επικαιρότητας μπορείτε να επισκεφτείτε το Πρώτο ΘΕΜΑ