Όταν, πριν από λίγες ημέρες, στην Αττική Οδό καιγόταν ένα από τα ελάχιστα, αξίας άνω των 3 εκατ. ευρώ Koenigsegg Jesko Nur Edition, όλοι αναρωτιούνταν εάν πιο πολύ θα στεναχωριόταν ο ιδιοκτήτης για την απώλεια του hypercar, ή η ασφαλιστική που θα έπρεπε να καλύψει τη ζημιά.

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, περισσότερο θα στενοχωριόταν ο ιδιοκτήτης, ιδρυτής και CEO της σουηδικής μάρκας που φέρει το επίθετό του, Christian von Koenigsegg. Αυτό γιατί το πολύ περιορισμένης παραγωγής μοντέλο, έχει το όνομα του πατέρα του, του επιχειρηματία Jesko von Koenigsegg.

Αποτελεί, άλλωστε, προνόμιο το να κατέχει κάποιος, ή να έχει οδηγήσει, ή ακόμα και να έχει μπει σε ένα από τα δημιουργήματα του θηριώδους (ύψους άνω των 2 μέτρων) 51χρονου Σουηδού «αγαθού γίγαντα». Του ανθρώπου που ξεκίνησε στα 22 του την προσπάθεια να κατακτήσει το όνειρο που είχε από τα 5 του χρόνια, όταν ο πατέρας του τον έβαλε να δει μια σχετική με τη Formula 1 ταινία: να δημιουργήσει τη δική του αυτοκινητοβιομηχανία, φτιάχνοντας τα γρηγορότερα αυτοκίνητα του πλανήτη.

Φυσικά, όταν ο Christian Erland Harland von Koenigsegg (όπως είναι το πλήρες του όνομα) ξεκίνησε αυτό το επιχειρηματικό ταξίδι, αντιμετωπιζόταν περίπου ως «γραφικός».

Τι θα μπορούσε να ξέρει αυτός ο αμούστακος (στην κυριολεξία, αφού πάσχει από αυτοάνοση αλωπεκία και, ακόμα και τα φρύδια του είναι ζωγραφισμένα) νεαρός που εργαζόταν ως πωλητής σκούτερ και μέχρι τότε είχε μια εταιρεία που πούλαγε κοτόπουλα, πλαστικές σακούλες και μηχανισμούς στυλό, από supercars; «Τρελό» τον αποκαλούσαν τότε περιπακτικά.

Πολύ γρήγορα, ο Koenigsegg θα αποδείκνυε πως ήξερε πολλά που ο κόσμος της αυτοκίνησης δεν είχε καν σκεφτεί μέχρι τότε, καταθέτοντας μια… ατέλειωτη σειρά από πατέντες, τα μοντέλα του να γίνονται must, να σπάνε ρεκόρ Γκίνες και δημιουργώντας μια εταιρεία που για χάρη της θα «εφευρίσκονταν» νέες κατηγορίες για να ενταχθούν μοντέλα της, ανώτερα από τα supercars, αυτές των hypercars και megacars. Και σήμερα, τον αποκαλούν «τρελό φαλακρό τύπο», αλλά όχι περιπαικτικά. Με θαυμασμό και δέος…

Παραλίγο… ΙΚΕΑ

Δεν ήταν όλα ρόδινα, βέβαια, σε αυτή την πορεία. Ο von Koenigsegg δεν είναι ένας απλός, συνηθισμένος άνθρωπος και δεν ήταν ποτέ. Όσοι τον γνωρίζουν προσωπικά, λένε πως όταν του μιλούν για σημαντικά θέματα, μοιάζει μπερδεμένος. Αυτό γιατί την ώρα που τα αναλύει, σκέφτεται ταυτόχρονα –κατά κανόνα- κάτι καινούριο για την εταιρεία του και τα προϊόντα της.

Έτσι ήταν πάντα ο Christian. Γεννημένος τη 2η μέρα του Ιουλίου του 1972 στη Στοκχόλμη, η οικογένεια του Christian κατάγεται από Γερμανούς ιππότες του 11ου αιώνα και μάλιστα το σήμα της σημερινής του εταιρείας είναι το οικογενειακό οικόσημο που είχε αποδοθεί από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Ο γιος του Jesko von Koenigsegg, τότε CEO της σουηδικής εταιρείας JK Energiteknik και της fashionista Brita Aasa που σχεδίαζε τα καπέλα για τη βασιλική οικογένεια της Σουηδίας, βλέπει στα 5 του χρόνια μια ταινία (ονόματι Grand Prix) στην οποία ο πρωταγωνιστής δημιουργεί ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο και κερδίζει το Γκραν Πρι. Και του καρφώνεται η ιδέα πως μπορεί να κάνει το ίδιο.

Αρχίζει αμέσως να ξεχαρβαλώνει πράγματα στο σπίτι. Από τον τηλεφωνητή, ως το βίντεο και οτιδήποτε ηλεκτρομηχανολογικό υπήρχε, το έκανε κομμάτια για να δει πώς λειτουργούν. Σε ηλικία 7 ετών, το 1979, ο πατέρας του του αγοράζει ένα κιτ συναρμολόγησης για να… «ξεσπάσει» σε αυτό και ο Christian δημιουργεί το πρώτο του αυτοκινητάκι, ένα τηλεκατευθυνόμενο.

Έναν χρόνο αργότερα, οι γονείς του, του αγόρασαν μια μικρή μοτοσικλέτα, την οποία επίσης «έλυσε», επανασυναρμολόγησε με κάποιες βελτιώσεις και την πούλησε ακριβότερα από την τιμή αγοράς της. Το έκανε και με μερικές ακόμα, δείχνοντας ότι έχει το επιχειρηματικό δαιμόνιο μέσα του.

Το 1984, σε ηλικία 12 ετών, αποκτά το πρώτο του μηχανάκι, ένα Suzuki K50, πάνω στο οποίο πειραματίζεται, μαθαίνοντας πώς να το κάνει «να είναι ομορφότερο, να πάει πιο γρήγορα, να πουληθεί και να αντικατασταθεί από ένα άλλο». Ως τα 15 του χρόνια, ο Christian έχει γίνει ήδη ο βελτιωτής των δικύκλων στη γειτονιά και στα 16 του, αρχίζει να φτιάχνει με τον ίδιο τρόπο σκάφη, αγοράζοντας τις βασικές εκδόσεις, στις οποίες ανεβάζει την ιπποδύναμη, τοποθετεί στερεοφωνικό, φώτα, κόρνες και τα πουλάει. Και, την ίδια εποχή, αρχίζει να ζωγραφίζει αυτοκίνητα στους δύο υπολογιστές της οικογένειας, έναν Commodore 64 και μια Amiga 1000.

Στα 18α του γενέθλια, ο Christian von Koenigsegg συνειδητοποιεί ότι πρέπει να εκμεταλλευθεί το μυαλό του που «γεννά» συνεχώς καινοτόμες ιδέες για να βγάλει λεφτά. Από τις πολλές ιδέες του, ξεχωρίζει αυτό που τότε ονόμαζε “Chip player”.

Στο μυαλό του, ήταν πεπεισμένος ότι τα μικροτσίπ που χρησιμοποιούσαν οι ηλεκτροκινοί υπολογιστές, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να αποθηκεύσουν ένα ολόκληρο CD και ότι θα ήταν ένας φτηνότερος τρόπος για να αποθηκευτεί και να πουληθεί μουσική. Όπου απευθύνθηκε, του είπαν ότι η ιδέα του δεν είναι βιώσιμη. Αφού πείστηκε ότι κανείς δεν θεωρούσε πως αυτό θα μπορούσε να γίνει η «κανονικότητα» μια μέρα, καταργώντας τα CD, προχώρησε.

Κάπως έτσι, το 1991, επισκεπτόμενος τον πεθερό του στο Βέλγιο, ο οποίος διατηρούσε εργοστάσιο δαπέδων είδε πώς φτιαχνόταν και τοποθετείτο το παρκέ, – ξύλο κομμένο σε κομμάτια, τοποθετημένο παράλληλα το ένα πάνω στο άλλο, κόλλα και συγκολλητικά που εφαρμόζονται ανάμεσά τους και καρφώνονται με σφυρί, μέθοδος που του φάνηκε πρωτόγονη. Χρησιμοποιώντας μόνο χαρτί και ψαλίδι, σκέφτηκε αυτό που ονόμασε “Click”.

Αυτό θα ένωνε δύο σανίδες δαπέδου μεταξύ τους χωρίς κόλλες ή καρφιά και θα ήταν εύκολο να αποσυναρμολογηθεί όταν χρειαζόταν, χωρίς να προκληθεί ζημιά ή να απαιτηθούν εργαλεία. Έδειξε αυτή την ιδέα στον πεθερό του, ο οποίος τον ρώτησε αν έψαξε από κάπου αυτή την ιδέα, στην οποία απάντησε όχι. Τελικά, δεν τον ενδιέφερε καθώς δήλωσε ότι κάποιος άλλος θα μπορούσε να έχει σκεφτεί αυτή την ιδέα εδώ και πολύ καιρό, καθώς είναι πολύ απλή και βιώσιμη.

Ο Koenigsegg πήγε και έδειξε την ιδέα του σε διάφορους κατασκευαστές δαπέδων, οι οποίοι απέρριψαν την ιδέα του. Δύο χρόνια αργότερα, θα διαπιστώσει ότι μια γερμανική και μια σουηδική εταιρεία έχουν κατοχυρώσει την ιδέα λίγο πριν το κάνει αυτός και την έχουν ονομάσει μάλιστα “Click”. Θεωρεί ότι του έκλεψαν την ιδέα και απογοητεύεται όταν μαθαίνει ότι η πατέντα πουλήθηκε για 2 δισεκατομμύρια δολάρια και σήμερα είναι μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων. Ευτυχώς για τον κόσμο της αυτοκίνησης, γιατί αν είχε πετύχει, σήμερα η εταιρεία του θα ήταν κάτι σαν «ΙΚΕΑ» στα παρκέ…

Κάπως έτσι, ανοίγει μια εταιρεία εισαγωγών- εξαγωγών. Εισάγει κοτόπουλα από τις ΗΠΑ και τα εξάγει στην Εσθονία, μαζί με «ελαττωματικές» πλαστικές σακούλες που έχουν κακοτυπωμένα λογότυπα. Οι δουλειές πάνε καλά, αλλά ο Christian βαριέται.

Η Koenigsegg, η πυρκαγιά και τα φαντάσματα

Το 1994, ο 22χρονος Koenigsegg αποφασίζει να κυνηγήσει το όνειρό του. O ίδιος περιγράφει: «12 Αυγούστου 1994, ήμουν στο μεσημεριανό γεύμα και είπα στον εαυτό μου, “τι είναι αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω;” Ήθελα να κατασκευάζω αυτοκίνητα. Αν δεν το κάνω τώρα, μάλλον δεν θα το κάνω ποτέ. Είμαι νέος και μάλλον θα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Οι περισσότεροι άνθρωποι απέτυχαν. Είναι μάλλον αδύνατο. Είναι μια τέλεια πρόκληση. Τέλος πάντων, θα πεθάνω, οπότε δεν έχω τίποτα να χάσω».

Παίρνει κάποια χρήματα από τον πατέρα του, βρίσκει επενδυτές –μεταξύ των οποίων η Volvo και η Saab- παίρνει δάνεια και επιχορήγηση από του σουηδικό δημόσιο και ιδρύει την Koenigsegg Automotive στο Ολοφστρομ. Αντιμετωπίζει τη χλεύη, καθώς δεν έχει σπουδές μηχανολογίας και μάλιστα για να πάρει ιδέες για τα πρωτότυπά του σκίζει σελίδες από περιοδικά αυτοκινήτου και μελετά τα supercars της εποχής για να πάρει ιδέες. Όλοι του λένε ότι είναι καταδικασμένος να αποτύχει.

Δουλεύει ατέλειωτες ώρες –αρχικά με «δανεικούς» κινητήρες από άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες, όπως η Audi, η Subaru, η Mercedes- AMG- και δημιουργεί το πρώτο του πειραματικό μοντέλο, το CC. Το μεταφέρει αμέσως στο Μονακό όπου «μπαίνει στο μάτι» αρκετών millionaires και στη συνέχεια στις Κάννες, όπου το «βολτάρει» στον τόπο όπου γίνεται το περίφημο Φεστιβάλ. Πολύ γρήγορα, γίνεται διάσημος.

Θα περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να εμφανιστεί στην έκθεση αυτοκινήτου του Παρισιού, το 2000 και να αποσπάσει την πρώτη του παραγγελία από τον Σουηδό μεγαλοεπιχειρηματία Stephan Reeckman, ο οποίος έδωσε την προκαταβολή για το αυτοκίνητο ένα χρόνο αργότερα. Τα πράγματα πάνε… απελπιστικά αργά. Μέχρι το 2003, έχει παράγει και πουλήσει μόλις 20 αυτοκίνητα.

Εκείνη η χρονιά, είναι σημαδιακή. Το εργοστάσιο του Ολοφστρομ πιάνει φωτιά και καταστρέφεται ολοσχερώς. Ο Koenigsegg δεν το βάζει κάτω. Αγοράζει ένα εγκαταλελειμμένο στρατιωτικό αεροδρόμιο στο Άνγκελχολμ που μετατρέπει σε νέα μονάδα. Ο διάδρομος προσγείωσης και απογείωσης, εκεί όπου κάποτε απογειώνονταν τις νύχτες τα Grippen της σουηδικής πολεμικής αεροπορίας, χρησιμοποιείται ως πίστα δοκιμών. Προς τιμή των πιλότων που πέταγαν νύχτα, των λεγόμενων «φαντασμάτων», ο Koenigsegg τοποθετεί ένα λογότυπο φαντάσματος σε κάθε αυτοκίνητό του από τότε.

Στα χρόνια που θα έρθουν, ο Christian κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Καταθέτει μια σειρά από πατέντες που επαναπροσδιορίζουν την αυτοκίνηση. Ο Σουηδός επανεφευρίσκει τον τροχό… στην κυριολεξία, αφού αρχίζει να κατασκευάζει τροχούς για τα αυτοκίνητά του από ανθρακονήματα- ένα εξωτικό υλικό που πλέον χρησιμοποιεί κατά κόρον σε όλα του τα αυτοκίνητα, τις αναρτήσεις, αλλά και τους κινητήρες και τα πλαίσια. Παρουσιάζει αυτοκίνητα με κιβώτιο ταχυτήτων μίας σχέσης, ανθεκτικά και δοκιμασμένα σε crash tests με ταχύτητες άνω των 300 χιλιομέτρων ανά ώρα.

Στο μεταξύ επιχειρεί να αγοράσει τη Saab. Η Koenigsegg με το προσωπικό των μόλις 40 ατόμων υπογράφει συμφωνία με τη GM για εξαγορά της σουηδικής μάρκας που απασχολεί 3.500 άτομα προσωπικό, αλλά ο Christian κάνει πίσω καθώς οι Αμερικανοί αρνούνται να του δώσουν σαφές χρονοδιάγραμμα της μεταβίβασης. Και όταν έρχεται η παγκόσμια κρίση το 2007, η εταιρεία του απειλείται με λουκέτο. «Ευτυχώς», παρατηρεί ο ίδιος, «την ίδια εποχή η αγορά της Κίνας εμφανίζεται να έχει μεγάλη όρεξη για supercars και έτσι σωθήκαμε».

Από νωρίς έχει αφοσιωθεί στο να δημιουργήσει το ταχύτερο αυτοκίνητο του πλανήτη. Το καταφέρνει το 2004, κατακτώντας το Ρεκόρ Γκίνες το 2004 για το ισχυρότερο αυτοκίνητο παραγωγής, αλλά και αυτό του ταχύτερου το 2005 με τελική ταχύτητα 388 χαω. Από τότε, έχουν παρουσιαστεί αρκετά μοντέλα, όπως το Agera R (το οποίο έλκει τις ρίζες του από την ελληνική λέξη «αγήρατος», ως δέσμευση για το ότι δημιουργεί αυτοκίνητα που είναι διαχρονικά και αντέχουν στο χρόνο), το οποίο κάνει ρεκόρ στη μέτρηση 0-300-0 χάω (μόλις σε 21 δευτερόλεπτα), που σπάει λίγο αργότερα τοOne:1 με 17 δευτερόλεπτα, αλλά και το τρέχον γρηγορότερο αυτοκίνητο του κόσμου: Το Koenigsegg Jesko Absolut, το οποίο έχει τελική ταχύτητα 563 χ.α.ω. και κιβώτιο ταχυτήτων που η εταιρεία ισχυρίζεται ότι αλλάζει σχέσεις τόσο γρήγορα, σχεδόν όσο η ταχύτητα του φωτός.

Παρά την επιτυχία αυτή και το γεγονός ότι πλέον είναι πολυεκατομμυριούχος (η περιουσία του εκτιμάται στα 100 εκατ. Δολάρια), ο von Koenigsegg δεν έχει αλλάξει σαν άνθρωπος. Είναι ένας απλός άνθρωπος που σκέφτεται τι θα δημιουργήσει αμέσως μετά, μετακινείται με ένα Tesla και τα Σαββατοκύριακα ψάχνει ευκαιρία να κάνει βόλτα με εκείνο το Mazda MX-5 Miata του 90 που είχε όταν ήταν νέος και ξαναγόρασε πρόσφατα, όταν το είδε σε μια έκθεση. Αυτοκίνητο που λατρεύει να οδηγεί με τον νεανικό του έρωτα, τη Haldorra, με την οποία είναι παντρεμένοι σχεδόν από όταν ενηλικιώθηκαν και έχουν δύο παιδιά…

Διαβάστε ακόμη

«Απόβαση» του Γ. Προκοπίου στο project του Ελληνικού – Τι σηματοδοτεί η συμφωνία με τη Lamda

Κάρλος Μορένο: Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει το μοντέλο του τουρισμού της (pics)

Ξεκινά η «μάχη» για τη νέα εποχή του ΣΕΒ-Σπύρος Θεοδωρόπουλος vs Ιουλίας Τσέτη

Για όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις της επικαιρότητας μπορείτε να επισκεφτείτε το Πρώτο ΘΕΜΑ