«Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα. Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή είναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο. Και να είναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν δεν λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε μπορούσε να το μαντέψει: Το αδύνατο γίνεται δυνατό»…
Κάπως έτσι, κάτι που έμοιαζε αδύνατο για έναν Έλληνα αθλητή, το είδαμε να γίνεται δυνατό στο χωμάτινο γήπεδο του Roland Garros, με τον τρόπο που περιγράφει ο Νίκος Καζαντζάκης σε ένα από τα αγαπημένα βιβλία του Στέφανου Τσιτσιπά, τον «Καπετάν Μιχάλη». Ήταν ένα δώρο που του έκανε ο πατέρας του τα Χριστούγεννα του 2019.
Η διπλή υπέρβαση και μια ανεκτίμητη σχέση
Αυτό που ζήσαμε όλοι την περασμένη Κυριακή, κρατώντας την αναπνοή μας, απαιτούσε, όμως, μια διπλή τεράστια υπέρβαση. Η πρώτη από τον Στέφανο που ξεπέρασε τον εαυτό του για να γράψει με…τόνους ιδρώτα την κορυφαία στιγμή για έναν Έλληνα στο τόσο «μοναχικό» άθλημα του τένις.
Η δεύτερη από τον πατέρα του, τον Απόστολο Τσιτσιπά που έπρεπε να σφίξει τα δόντια, να κρατηθεί ο ίδιος όρθιος για να κρατήσει όρθιο το όνειρο που άλλαζε χέρια με κάθε game. Έπρεπε να κρύψει τον πόνο και να καταπιεί τα δάκρυα του για το χαμό της μητέρας του. Να διατηρήσει το φλογερό και αισιόδοξο βλέμμα που αναζητούσε ο Στέφανος σε κάθε δύσκολη φάση αυτής της τετράωρης δοκιμασίας.
Και το διατήρησε μέχρι τέλους. Ίσως και σαν ένα «φόρο τιμής» στη μητέρα του, τη Σταυρούλα, που τον μεγάλωσε με τόσες θυσίες. Στην πολύτιμη γιαγιά που ο Στέφανος της αφιέρωσε αυτή την κορυφαία στιγμή, -μέχρι τώρα-, της καριέρας του. Ήταν για εκείνον «πρωταθλήτρια αφοσίωσης και πίστης, πρωταθλήτρια θάρρους, πρωταθλήτρια ζωής». Ήταν, περισσότερο και από όλα αυτά, εκείνη στην οποία ένιωσε ότι χρωστάει ένα μεγάλο ευχαριστώ «που μεγάλωσες τον πατέρα μου» γιατί «χωρίς αυτόν τίποτα δεν θα ήταν δυνατόν», όπως έγραψε.
Και μόνο αυτό αποτυπώνει μια σχέση ανεκτίμητη, που δεν περιορίζεται στην κλασσική του πατέρα με τον γιο, αλλά «περιέχει» εκείνη του αθλητή με τον -πάντα αυστηρό- προπονητή του. Μια σχέση με πολλές εντάσεις, όπως στον ημιτελικό με τον Αλεξάντερ Σβέρεφ, όπου ο Στέφανος ακούστηκε να λέει σε έντονο ύφος προς τον Απόστολο:
«Ακολουθώ τα πάντα που μου λες… Τα πάντα!». Αυτό, άλλωστε, έμαθε να κάνει από τότε που εκείνος τον πήρε από το χέρι, σε ηλικία μόλις 3 ετών, για να τον φέρει σε επαφή με το τένις.
Μια σχέση, ταυτόχρονα, με πολλή αγάπη, τόση που να καλύπτει τα «κενά», τη μοναξιά και τις ανασφάλειες που έχει νιώσει στη μεγαλειώδη πορεία του ο Έλληνας πρωταθλητής. Για αυτό ο Απόστολος Τσιτσιπάς θεωρείται, -και είναι-, ο ακλόνητος «βράχος» που στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις τον Στέφανο…
Το φτωχόπαιδο από το προάστιο Καρδίτσας και η Julia
Το επίτευγμα είναι ακόμη μεγαλύτερο, αν ανατρέξει κανείς στη δική του διαδρομή. Με αφετηρία, όχι από κάποια εύπορη οικογένεια με «φυσική» κλίση και πρόσβαση στο «ακριβό» άθλημα του τένις, αλλά από ένα φτωχό σπιτικό στο Προάστιο, το χωριό στα βόρεια του Νομού Καρδίτσας.
Οι γονείς του αγρότες που πάλευαν ολημερίς για να θρέψουν τα τέσσερα παιδιά τους. Ο Απόστολος μεγάλωσε παίζοντας με τις ρακέτες στο κήπο του σπιτιού και έχοντας ως είδωλα μεγαλώνοντας τους θρυλικούς μονομάχους Bjorn Borg και John McEnroe. Ήξερε ότι ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει από τη δύσκολη αγροτική ζωή, ήταν να ανοίξει τα φτερά του.
«Το όνειρό μου ήταν να σπουδάσω. Η εκπαίδευση θα καθόριζε το μέλλον μου, το γνώριζα πάντα αυτό. Βρήκα τον εαυτό μου στη Γυμναστική Ακαδημία λίγα χρόνια αργότερα. Ένα από τα όνειρά μου εκπληρώθηκε. Εκεί γνώρισα για πρώτη φορά το πραγματικό τένις», όπως έχει δηλώσει ο ίδιος.
Άρχισε να αγωνίζεται σε τοπικά τουρνουά και λίγο αργότερα σε ένα επαγγελματικό τουρνουά WTA που γινόταν στην Αθήνα γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του, την Julia Salnikova, που άλλαξε τη ζωή του. Η Ρωσίδα τενίστρια ήταν Νο 1 στην κατηγορία των νέων και μέσα στους 200 κορυφαίους της εποχής, -με πατέρα επαγγελματία ποδοσφαιριστή και προπονητή της Σπαρτάκ Μόσχας-, ο Απόστολος στην αρχή της δικής του καριέρας αναζητώντας τα επόμενα βήματά του. Ήταν έτοιμος να αναχωρήσει για τις ΗΠΑ προκειμένου να σπουδάσει Αθλητριατική, αλλά τα βέλη του έρωτα, τού άλλαξαν τα σχέδια.
Έτσι, παρέμεινε προπονητής, ποτέ όμως «στάσιμος». Ταξίδεψε στη Γερμανία, όπου συνεργάστηκε με την ομάδα του Μπόρις Μπέκερ, ακολούθησε ένα διάστημα στην Αυστρία και μετά ήρθε η ώρα να προτάξει την οικογένειά του με την Julia, μια απόλυτα…«τενιστική» οικογένεια. Όπως και στην περίπτωση της Μαρίας Σάκκαρη, έτσι και εδώ, τα γονίδια έπαιξαν το ρόλο τους, καθώς εκτός από τον Στέφανο και τα τρία αδέλφια του, ο Πέτρος, ο Παύλος και η Ελισάβετ, ασχολούνται σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό με το άθλημα.
Από τον Αστέρα, όλα για το μεγάλο αστέρι του Στέφανου
Ο Απόστολος Τσιτσιπάς αφιερώθηκε στις δύο μεγάλες αγάπες του, την οικογένειά του και το τένις. Όταν γεννήθηκε ο Στέφανος εκείνος εργαζόταν ως δάσκαλος αντισφαίρισης στον εμβληματικό Αστέρα Βουλιαγμένης. Αφότου όμως «πάτησε» τα 12 χρόνια του, δείχνοντας πλέον ότι έχει μπροστά του ένα σπουδαίο μέλλον, και με το αστέρι του σιγά σιγά να λάμπει, ο πατέρας έγινε και προπονητής. Από τότε είναι μαζί του, ακούραστος φύλακας, αρχικά σε όλα τα τουρνουά junior ανά τον κόσμο, μετά στις μεγαλύτερες διοργανώσεις και τώρα πλέον στα Grand Slam.
Μια πορεία που δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Γιατί πριν έρθουν οι μεγάλες επιτυχίες και οι χορηγοί το (υψηλό) κόστος των ταξιδιών έπρεπε να το επωμιστεί η οικογένεια. Όπως και το «κόστος» της διαρκούς απουσίας του πατέρα από το σπίτι για βρίσκεται πάντα στο πλευρό του Έλληνα πρωταθλητή.
Ο Απόστολος Τσιτσιπάς είναι ένας άνθρωπος συγκροτημένος, με ευρύτερη παιδεία και αγάπη για τα βιβλία. Έτσι, αντιμετωπίζει τη ζωή του με την φιλοσοφική θεώρηση που του έχουν προσφέρει τα διαβάσματά του και ιδιαίτερα ο αγαπημένος του Καζαντζάκης.
«Ζω και εκπληρώνω ένα όνειρο κάθε προπονητή τένις. Είμαι στο υψηλότερο επίπεδο του επαγγελματικού τένις, προπονώντας τα παιδιά μου και αυτό είναι το πιο ξεχωριστό ταξίδι απ’ όλα. Δεν γνωρίζω τι θα γίνει στο μέλλον και δεν θέλω να γνωρίζω. Γιατί το να ζεις το παρόν είναι το μόνο που μετράει. Είμαι τόσο ευγνώμων για όσα μου έχει φέρει η ζωή μου. Κάθε μέρα ξυπνάω και βρίσκομαι σε μια αποστολή, να παρέχω στην κοινωνία, στους αγαπημένους μου και στο άθλημα του τένις», όπως έχει εξομολογηθεί ο ίδιος.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι δίπλα και μέσα από τον Στέφανο θα ζήσει κι άλλες, ακόμη μεγαλύτερες στιγμές από τον τελικό αυτής της «πικρής» Κυριακής…
Διαβάστε ακόμη: