Και όμως μια επιχείρηση που βρίσκεται για τα καλά στο βυθό των κόκκινων δανείων μπορεί να «γυρίσει» πίσω στη ζωή και όχι μόνο αυτό! Μπορεί να βγει στον αφρό και μάλιστα, να αρχίσει να πραγματοποιεί και προσλήψεις!
Ο λόγος για την εταιρεία Σελόντα – μια εταιρεία με ηγετική θέση στην αγορά των ιχθυοκαλλιεργειών καθώς είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός και προμηθευτής τσιπούρας και λαβρακιού σε παγκόσμια κλίμακα – που φαίνεται να βρίσκει εκ νέου τον βηματισμό της μετά την “σωστική” κίνηση των τραπεζών. Οι τράπεζες – οι 4 συστημικές τράπεζες της χώρας- προχώρησαν σε μετοχοποίηση μέρους των χρεών της εταιρείας, αλλαγή της διοίκησης, επιλογή του σωστού management team, δραστικό “συμμάζεμα” και “νοικοκυριό” σε κάθε μια από τις δραστηριότητες, περαιτέρω έμφαση στις εξαγωγές.
Οι αλλαγές έγιναν το 2015 και τα πρώτα θετικά αποτελέσματα ήρθαν στο τέλος του 2016. Ένα πενταμελές Δ.Σ – που εξέφραζε όχι μόνο τα συμφέροντα των τραπεζών που έχουν το μεγαλύτερο μέρος των μετοχών (πάνω από το 77%) αλλά και την ανάγκη επιλογής προσώπων που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν μια αποτελεσματική διοίκηση- αποτέλεσε το πρώτο βήμα για την παρέμβαση.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Σελόντα (από τις 03/12/2015) έχει ως εξής: Πρόεδρος ο πρώην υφυπουργός Εμπορίου Θανάσης Σκορδάς (Μη Εκτελεστικό Μέλος) και αντιπρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος (Εκτελεστικό Μέλος) ο Μιχάλης Παναγής (που έδειξε την αξία του ως manager στην υπόθεση της εταιρείας Eurodrip). Μέλη του Δ.Σ, η οικονομολόγος, πρώην υποδιοικητής ΑΤΕbank Ντίνα Λάζαρη (Μη Εκτελεστικό Μέλος), ο Παναγιώτης Αλλαγιάννης (Ανεξάρτητο, Μη Εκτελεστικό Μέλος) προερχόμενος από τον χρηματοπιστωτικό τομέα και ο Μιχάλης Κόκκινος (Ανεξάρτητο, Μη Εκτελεστικό Μέλος), παλιό στέλεχος της Εθνικής Τράπεζας.
Σύμφωνα με προσωρινά στοιχεία ο κύκλος εργασιών για το 2016 φθάνει τα 160 εκατομμύρια ευρώ, ενώ έχουν προστεθεί στο δυναμικό της εταιρείας άλλα 100 εργαζόμενοι σε παραγωγικές τομείς δραστηριοτήτων.
Παρόμοια εξέλιξη φαίνεται να έχουμε και στην εταιρεία Νηρέας όπου το ποσοστό των τραπεζών μετά την μετοχοποίηση μέρους των χρεών της ξεπερνά κατά τι το 75%.
Τόσο το παράδειγμα της Σελόντα, όσο και εκείνο του Νηρέα δείχνουν ότι μπορεί να λειτουργήσει και το ένα και το άλλο ως παραδείγματα – οδηγοί για πλήθος επιχειρήσεων που σήμερα βρίσκονται στο βυθό των κόκκινων δανείων. Τουλάχιστον, το μοντέλο Σελόντα μπορεί να βρει εφαρμογή στον πολύπαθο χώρο της ακτοπλοΐας και γιατί όχι και στην μεταλλουργία.