Μια από τις συνθήκες που γεννήθηκαν μέσα στην πανδημία είναι η εξ αποστάσεως εργασία (όπως και η εκπαίδευση, τα ψώνια, η επικοινωνία, γενικότερα η εξ αποστάσεως ζωή).
Όχι ότι πιο πριν δεν υπήρχαν υπάλληλοι που δεν χρειαζόταν να δηλώνουν καθημερινή παρουσία στο γραφείο, απλώς σήμερα αυτό το μοντέλο εργασίας αρχίζει να γίνεται ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Κατά τη διάρκεια της επιδημίας του Covid-19, υπήρξε μια ταχέως αναδυόμενη τάση.
Πολλοί από τους εργαζόμενους που χρειάστηκε να εργαστούν από απόσταση, επέλεξαν να διαμείνουν σε άλλες περιοχές, σε άλλες πόλεις ή ακόμα και σε άλλες χώρες.
Πολύ σύντομα βρήκαν τον τίτλο τους. Έγιναν οι «ψηφιακοί νομάδες» και συνέχισαν να εργάζονται με το ίδιο πάθος, μόνο που τώρα άνοιγαν το λάπτοπ τους σε κάποια παραλία ή δίπλα σε μια πίστα του σκι.
Ορισμένοι αποφάσισαν να μετεγκατασταθούν σε τοποθεσίες χαμηλού κόστους ώστε να εξοικονομήσουν χρήματα. Κάποιοι άλλοι, πιο περιπετειώδεις τύποι, ταξίδεψαν σε άλλες χώρες.
Ο Γιώργος Παπαδημητρίου στα 25 του χρόνια βρέθηκε στην Μπανγκόκ.
Όχι ακριβώς λόγω της πανδημίας, αλλά κυρίως λόγω της πεποίθησης ότι στο εξωτερικό υπάρχουν περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες.
Ανήκοντας σε μια γενιά που δεν γνωρίζει σύνορα, ονειρευόταν να ζήσει εκτός Ελλάδας.
Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου στο travel.gr