Σήμερα ξεκινά η δίκη για το αιματηρό συμβάν που είχε συγκλονίσει τον πλανήτη έξι χρόνια πριν από την τρομοκρατική επίθεση στη Νίκαια, που άφησε 86 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.
Οι οκτώ κατηγορούμενοι, ένας από αυτούς ερήμην, πρέπει να λογοδοτήσουν ενώπιον της δικαιοσύνης ως φερόμενοι συνεργοί στο τρομοκρατικό χτύπημα. Και με τη δίκη αυτή ίσως κάποιοι από τους επιζώντες και τους συγγενείς των θυμάτων καταφέρουν να αντιμετωπίσουν κάπως καλύτερα το τραύμα που άφησε πίσω της η τρομοκρατική επίθεση.
Όταν η Prom μετατράπηκε σε σκηνικό τρόμου…
Η Προμενάντ ντεζ Ανγκλέ στη Νίκαια είναι ένας επίγειος παράδεισος. Ιδιαίτερα το καλοκαίρι, οικογένειες, αθλητές και σκέιτερ πλημμυρίζουν τους δρόμους. Στην παραλία λίγα μέτρα πιο πέρα, οι τουρίστες κολυμπούν στα γαλαζοπράσινα νερά… Ο δρόμος αυτός είναι μάλιστα από το 2021 Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Όμως στις 14 Ιουλίου 2016, ημέρα της Εθνικής Εορτής της Γαλλίας, ένας δολοφόνος μετέτρεψε την “Prom”, όπως είναι γνωστη στη Νίκαια, σε σκηνικό τρόμου. Λίγο μετά τα πυροτεχνήματα, ένα φορτηγό όρμησε μέσα στο πλήθος, σκοτώνοντας 86 ανθρώπους και τραυματίζοντας εκατοντάδες. Ο ίδιος πέθανε στον τόπο του εγκλήματος.
Ένας από τους πολιτικούς ενάγοντες είναι ο Πατρίκ Πριζάν. Εκείνο το βράδυ, ο πλέον 60χρονος αστυνομικός, βρισκόταν κατά τύχη με φίλους του στην περιοχή – γλύτωσαν όλοι τους από τύχη. «Ήμουν ακριβώς κάτω από μια τέντα, η οποία ήταν τοποθετημένη πολύ χαμηλά, εμποδίζοντας έτσι το φορτηγό να φτάσει ως εδώ. Την τέντα σκέπαζαν μερικοί φοίνικες… Βρισκόμουν σε μια προστατευμένη περιοχή», λέει στη DW. «Τότε είδα τι άφησε πίσω του το φορτηγό. Όλοι οι άνθρωποι στα αριστερά μου ήταν νεκροί. Ήταν ένα τραγικό θέαμα. Το μυαλό μου έσβησε τις απελπισμένες κραυγές και τη μυρωδιά του αίματος σαν να προσπαθούσε να με προστατεύσει. Ο θάνατος με προσπέρασε χωρίς να με δει».
Έκτοτε, λαμβάνει ψυχολογική θεραπεία. «Τον πρώτο χρόνο βυθίστηκα στη δουλειά, αλλά κάποια στιγμή δεν άντεχα άλλο», θυμάται. «Πήρα αναρρωτική άδεια για ένα χρόνο, τον οποίο πέρασα κυρίως στο σπίτι. Συχνά έπνιγα τη στεναχώρια μου στο αλκοόλ». Από τότε έχει βρει ωστόσο τις ισορροπίες του και πλέον εργάζεται με μερική απασχόληση. Η ζωή του έχει βέβαια αλλάξει ριζικά, τονίζει. Πάσχει από το λεγόμενο σύνδρομο ενοχής του επιζώντα, από το οποίο υποφέρουν πολλά θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων ή ατυχημάτων. «Μετά την επίθεση, αναρωτιέμαι συχνά γιατί εγώ επέζησα και δεν είμαι νεκρός όπως οι άλλοι. Αισθάνομαι ένοχος. Κάνει τη ζωή μου αγχώδη. Αισθάνομαι ότι πρέπει να είμαι ευγνώμων για κάθε μέρα που ζω», λέει.
Διαβάστε περισσότερα στην Deutsche Welle