Ο Πέδρο Σάντσεθ είχε καταφέρει μέχρι σήμερα να «χτίσει» με επιτυχία τη φήμη ενός τολμηρού πολιτικού, που ρίσκαρε και συνήθως επιβίωνε πολιτικά των επιλογών του. Ωστόσο, αν τα προγνωστικά και οι δημοσκοπήσεις για την κάλπη της Κυριακής επαληθευτούν, τότε αυτή τη φορά «έπαιξε και… έχασε», καθώς το ρίσκο της προκήρυξης πρόωρων εκλογών, μάλλον θα τον οδηγήσουν… σπίτι του.
Πραγματικά, όταν ο ηγέτης των Ισπανών Σοσιαλιστών αποφάσισε να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης, αντί να ολοκληρώσει τη θητεία του μέχρι τον Νοέμβριο, ακόμη και οι σύμμαχοι του εξεπλάγησαν. Βέβαια, αφορμή στάθηκε το φιάσκο των τοπικών και περιφερειακών εκλογών του Μάιου για την κυβέρνηση του, όμως και πάλι το χρονικό διάστημα που μεσολαβούσε δεν φάνταζε αρκετό, ώστε να προετοιμάσει ένα δυναμικό comeback που θα έκανε τη διαφορά για τον ίδιο και το κόμμα του.
Στην ουσία, ούτε οι πιο έμπειροι πολιτικοί αναλυτές της χώρας δεν είναι βέβαιοι για το σκεπτικό της απόφασης του και σε ποιους παράγοντες θεωρούσε ότι μπορούσε να ποντάρει. Αλλά σε κάθε περίπτωση μικρή σημασία έχει πλέον. Αύριο οι Ισπανοί ψηφοφόροι θα προσέλθουν στις κάλπες και όλα δείχνουν πως θα πυροδοτήσουν μια άκρως συντηρητική στροφή για το πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα (PP) οδεύει προς άνετη νίκη με ποσοστό της τάξεως του 35% και το μόνο ερώτημα είναι αν θα διασφαλίσει αυτοδυναμία που θα του επιτρέψει να κυβερνήσει μόνο του ή αν θα χρειαστεί εταίρο.
Και εδώ βέβαια ξεκινούν τα δύσκολα, για να μην πούμε τα πολύ δύσκολα. Κι αυτό διότι εύλογος, πρώτος ενδιαφερόμενος για να συμπληρώσει το PP σε μια κυβέρνηση συνασπισμού φαντάζει το νεοφασιστικό Vox.
Στην περίπτωση που το σενάριο αυτό επιβεβαιωθεί, σηματοδοτεί την επιστροφή της ακροδεξιάς στην εξουσία για πρώτη φορά από την πολύχρονη όσο και αιματοβαμμένη χούντα του Φράνκο. Παρά δε, τα 48 χρόνια που έχουν περάσει από το θάνατο του δικτάτορα, οι πληγές από την 40χρονη στυγερή διακυβέρνηση του κάθε άλλο παρά έχουν επουλωθεί πλήρως στην ισπανική κοινωνία, όπως έχει φανεί με διάφορες αφορμές τα τελευταία χρόνια.
Το στοιχείο αυτό, βέβαια, δεν δείχνει να πτοεί ιδιαίτερα τον ηγέτη του Λαϊκού Κόμματος Αλμπέρτο Νούνιεθ Φεϊχό, αν λάβουμε υπόψη πως έχει ήδη συνεργαστεί με τον ηγέτη του Vox και προερχόμενο από τις τάξεις του PP, Σαντιάγο Αμπασκάλ, στις τοπικές εκλογές, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μια σύμπραξή τους και σε εθνικό επίπεδο.
Υπό τις πιέσεις που δέχτηκε (τόσο από το εσωτερικό όσο κυρίως από το εξωτερικό και δη, την ΕΕ), ο Φεϊχό υποστήριξε εσχάτως πως δεν θεωρεί τον Vox έναν ιδανικό κυβερνητικό εταίρο, δηλώνοντας πως θα προτιμούσε μια συνεργασία με τους μετριοπαθείς Σοσιαλιστές. Όμως, το γεγονός πως έχει αποφύγει να αποκηρύξει ρητά το ενδεχόμενο μιας κυβερνητικής συμμαχίας με την ακροδεξιά, δεν έχει διαφύγει της προσοχής των αναλυτών.
Εξάλλου, οι ακραίες απόψεις της ισπανικής «Φωνής» προφανώς έχουν… ρεύμα σε ένα τμήμα της κοινωνίας, αν λάβουμε υπόψη ότι το κόμμα που δημιουργήθηκε μόλις πριν δέκα χρόνια, το 2013, είχε λάβει ποσοστό 0,20% στις γενικές εκλογές του 2016, ωστόσο κατάφερε να μπει με… φόρα στη βουλή στις εκλογές του 2019, λαμβάνοντας ποσοστό 10,25% και σήμερα βρίσκεται στην τρίτη θέση των δημοσκοπήσεων με ποσοστό άνω του 12%.
Η παράταξη και τα στελέχη του εναντιώνονται σθεναρά στις αμβλώσεις, στα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών θέλοντας δε, να ακυρώσουν και την νέα νομοθεσία που διέπει τα δικαιώματα της κοινότητας LGBT+ , αρνούνται την κλιματική αλλαγή σε ένα διάστημα που η χώρα κυριολεκτικά «ψήνεται» με συνεχή ιστορικά ρεκόρ θερμοκρασιών, απορρίπτουν την ανάγκη μέτρων για την πάταξη της βίας κατά των γυναικών, επιζητούν τη θεσμοθέτηση της νομικής προστασίας των εθνικών συμβόλων, όπως η σημαία, και προφανώς αρνούνται κάθε συζήτηση περί αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας περιοχών, όπως η Καταλονία και η Χώρα των Βάσκων.
Όμως, ίσως η δημοφιλέστερη άποψη τους, που τους φέρνει και πιο κοντά στη δεξιά πτέρυγα του PP, έχει να κάνει με την υιοθέτηση μιας πολύ σκληρής πολιτικής απέναντι στη «μουσουλμανική μεταναστευτική εισβολή» που δέχεται η χώρα, μεταξύ άλλων με λήψη αυστηρών μέτρων, όπως η ανάπτυξη ενός θαλάσσιου μπλόκου από το πολεμικό ναυτικό που θα σταματά τις βάρκες των μεταναστών και οι σωρηδόν απελάσεις.
Όσον αφορά στην οικονομική τους άποψη, αυτή βασίζεται κυρίως στην άσκηση κριτικής για τη φτώχεια, τον υψηλό πληθωρισμό και την εκτίναξη του κόστους της ζωής, το πρόβλημα της στέγασης και της υψηλής ανεργίας κυρίως στους νέους που ταλαιπωρεί την κοινωνία, παρά στη διατύπωση εφικτών προτάσεων. Όμως, αυτό φαίνεται να είναι αρκετό για τα πλήθη των αγανακτισμένων Ισπανών. Ανάμεσα τους δε, και οι νέοι με την απήχηση του Vox στη νέα γενιά και τους ψηφοφόρους κάτω των 30 ετών να είναι εντυπωσιακή, όσο και ανησυχητική.
Τα στοιχεία αυτά προφανώς έχουν θορυβήσει έντονα την Ευρώπη, παρά το γεγονός ότι η άνοδος της ακροδεξιάς δεν είναι ούτε καινούργιο φαινόμενο, ούτε βέβαια περιορίζεται στην περίπτωση της Ισπανίας.
Η Ιταλία είναι η πιο πρόσφατη περίπτωση δημιουργίας μιας υπερσυντηρητικής κυβέρνησης συνασπισμού στην ΕΕ με την ίδια την Τζόρτζια Μελόνι να προέρχεται από τους ακροδεξιούς «Αδελφούς της Ιταλίας», αλλά να υιοθετεί τελικά μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση των θεμάτων, με πολλαπλές «κωλοτούμπες» μετεκλογικά που για την ώρα έχουν μετριάσει τους φόβους των Ευρωπαίων εταίρων της. Όμως, το ερώτημα του αν θα δούμε την ίδια εξέλιξη στην Ισπανία θα φανεί εκ των υστέρων, από το προφίλ της νέας κυβέρνησης, τη σύνθεση της και τη ρότα που θα χαράξει.
Σύμφωνα, άλλωστε, με τις εκτιμήσεις κάποιων αναλυτών, το PP τροφοδοτεί τους φόβους για την άνοδο της ακροδεξιάς και τη συμμετοχή της στην εξουσία, ακριβώς για να «εκβιάσει» την ψήφο πολλών Ισπανών, οι οποίοι ακριβώς για να αποφύγουν τον κίνδυνο αυτό θα ψηφίσουν το κόμμα του Φεϊχό για να του διασφαλίσουν αυτοδυναμία.
Διαβάστε ακόμη
Οικογένεια Λιβάνη: Βγαίνει στο σφυρί η «Ελληνική Ρίζα» (pics)
Πού πάει για διακοπές η πλούσια ελίτ του 1% – Και η Ελλάδα στους top προορισμούς (pics)
Για όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις της επικαιρότητας μπορείτε να επισκεφτείτε το Πρώτο ΘΕΜΑ