Μέσω μιας απομαγνητοφωνημένης συνομιλίας, σύμφωνα με το Business Insider, ο 29χρονος Πιτ Μπάλμερ, ένας κωμικός που ζει στο Σαν Φρανσίσκο και ένας από τους γιους του δισεκατομμυριούχου και πρώην διευθύνοντος συμβούλου της Microsoft Στιβ Μπάλμερ, μιλάει για την προσωπική του εμπειρία: Πώς είναι να μεγαλώνεις σε μια υπερπλούσια οικογένεια.

Από μικρός ήξερα πως είμαστε μια οικογένεια με χρήματα, αλλά μόνο αργότερα στη ζωή μου άρχισα πραγματικά να καταλαβαίνω τι σήμαινε όλο αυτό.

Δεν ξοδεύω χρήματα τόσο σπάταλα όσο θα μπορούσα- έχω επίγνωση της ηδονικής προσαρμογής.

Ήξερα ότι ο μπαμπάς μου ήταν σπουδαίος στη Microsoft και θυμάμαι ένα παιδί να με ρωτάει πόσα μπάνια είχε το σπίτι μου. Ένα άλλο παιδί με ρώτησε: «Η μαμά σου οδηγεί Mercedes;». Κι εγώ είπα, «Όχι, οδηγεί ένα Ford Fusion».

Μεγαλώνοντας, δεν παίρναμε πιο ακριβά χριστουγεννιάτικα δώρα από τα περισσότερα παιδιά της μεσαίας τάξης που γνώριζα. Ένα χρόνο πήρα το καινούργιο Gameboy, και στο λύκειο ζήτησα έναν πάγκο και ένα σετ βαράκια. Μια άλλη χρονιά, οι γονείς μου μας πήραν ένα τραπέζι πινγκ πονγκ που στήσαμε στο υπόγειο.

Οι γονείς μου μισούσαν τις ηλίθιες αγορές

Η προσέγγισή τους απέναντι στα χρήματα, σε γενικές γραμμές, ήταν: «Να μην είσαι σπάταλος- να είσαι έξυπνος με τα χρήματά σου».

Για παράδειγμα, άρχισα να παίζω λακρός στην τετάρτη δημοτικού και ζήτησα από τη μαμά μου ένα καλύτερο μπαστούνι λακρός. Μου είπε: «Όχι, μόλις άρχισες να παίζεις. Δεν χρειάζεσαι καλύτερο». Κι έτσι τελικά αγόρασα το λιγότερο εντυπωσιακό μπαστούνι.

Σίγουρα ζητούσα από τους γονείς μου κάποια χρήματα, όμως δεν υπήρχε απληστία. Θέλω να πω, δεν με ενδιέφερε πραγματικά τι φορούσα, και τα αδέρφια μου και εγώ ήμασταν εντάξει με το να οδηγούμε ένα απλό αυτοκίνητο και να πληρωνόμαστε με δωροκάρτες Chipotle – ήταν φοβερό.

Δεν μιλούσαμε για χρήματα

Υπήρχαν κάποιες ενδείξεις ότι ήμασταν πλούσιοι. Η οικογένειά μας έκανε πολύ ωραίες διακοπές, αλλά ως παιδί, δεν ήξερα πόσο πραγματικά κοστίζουν πολλά πράγματα.

Τόσο για τη μητέρα μου όσο και για τον πατέρα μου, το να έχουν πολλά χρήματα ήταν μια σχετικά νέα εμπειρία, όπως και το να μεγαλώνουν παιδιά. Μας μεγάλωσαν σύμφωνα με το πώς τους μεγάλωσαν οι γονείς τους, και αφού δεν μεγάλωσαν μιλώντας για τον πλούτο, δεν το συζητούσαν ούτε μαζί μας.

Ήταν ωραίο να είμαι παιδί και να μην το σκέφτομαι, αλλά καθώς μεγάλωνα, άρχισα να νιώθω πολύ άβολα που ήμουν σε μια πιο πλούσια οικογένεια από οποιονδήποτε από τους συνομηλίκους μου. Δεν μου άρεσε που οι άνθρωποι είχαν προκαταλήψεις απέναντί μου εμένα για αυτόν τον λόγο.

Οι γονείς μου είχαν μια στάση του τύπου «τα πλούσια παιδιά είναι υπερβολικά και δεν μας αρέσει αυτό», η οποία ήταν κατά κάποιο τρόπο επιβλαβής, αφού ήμουν ένα πλούσιο παιδί.

Άρχισα όμως να αντλώ υπερηφάνεια από το γεγονός ότι δεν ήμουν όσο κακομαθημένος θα μπορούσα να είμαι. Ο κόσμος έλεγε καλά πράγματα για τον τρόπο με τον οποίο εγώ και τα αδέρφια μου αντιμετωπίζαμε τα χρήματα.

Έκανα καλοκαιρινές δουλειές και πρακτική άσκηση για να μαζέψω χρήματα…

Στο δημοτικό σχολείο, έπαιρνα χαρτζιλίκι 10 δολάρια την εβδομάδα. Προφανώς δεν το είχα πραγματική ανάγκη και ξεχνούσα να το εισπράξω από τη μαμά μου πιθανότατα πάνω από τις μισές φορές.

Στο γυμνάσιο άρχισα να θέλω πράγματα που ήταν πιο ακριβά. Διάβασα για ένα νέο τηλέφωνο, το Palm Pre, και ήθελα να το αγοράσω. Οι γονείς μου συμφώνησαν ότι θα πλήρωναν το πρόγραμμα τηλεφώνου αν πλήρωνα εγώ το τηλέφωνο. Δούλευα ως βοηθός σε ένα γήπεδο γκολφ κοντά στο σπίτι μας και μάζεψα αρκετά χρήματα για να το αγοράσω.

Όσο πήγαινα σχολείο, ξεκίνησα μια εταιρεία εξωραϊσμού με τους φίλους μου. Είναι αστείο να κοιτάζω πίσω – ήμασταν απλά ένα μάτσο ευκατάστατα παιδιά των προαστίων. Ας πούμε απλά ότι δεν κάναμε τόσο καλή δουλειά όσο θα έκανε η μέση εταιρεία εξωραϊσμού.

Έκανα επίσης μια-δυο πρακτικές ασκήσεις μηχανικού λογισμικού κατά τη διάρκεια του λυκείου και του κολλεγίου, τις οποίες απέκτησα χωρίς διασυνδέσεις.

Οι γονείς μου πλήρωσαν όλα τα δίδακτρα και τη διατροφή μου στο κολέγιο, τα οποία ήταν πολλά χρήματα. Χρησιμοποιούσα τα χρήματα που εξοικονομούσα από την πρακτική μου άσκηση για να τα ξοδεύω σε πράγματα όπως γεύματα σε εστιατόρια, ποτά σε μπαρ, κάποια καινούργια ρούχα και συναυλίες.

Μετά την αποφοίτησή μου, δανείστηκα 1.000 δολάρια από τους γονείς μου για ένα διεθνές ταξίδι που είχα προγραμματίσει με κάποιους φίλους. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να το καλύψω, οπότε δανείστηκα άλλα 1.000 δολάρια από έναν από τους συγκατοίκους μου, επειδή δεν ήθελα να ζητήσω περισσότερα χρήματα από τους γονείς μου. Η εμπειρία του να μην θέλεις να γυρίσεις στους γονείς σου για να ζητήσεις περισσότερα χρήματα είναι αρκετά ανθρώπινη – δεν θέλεις να σε θεωρούν ανεύθυνο.

Κληρονομιά στα 25

Μετά το κολέγιο, δεν σκέφτηκα ποτέ να μην έχω δουλειά, οπότε έγινα υπεύθυνος προϊόντων σε μια εταιρεία παιχνιδιών.

Στη συνέχεια κληρονόμησα ένα χρηματικό ποσό από τον παππού μου όταν έγινα 25 ετών. Είχε εργαστεί μέχρι τη μεσαία διοίκηση της Ford και έβαλε τα χρήματα που είχε αποταμιεύσει σε μετοχές της Microsoft, οι οποίες πήγαν αρκετά καλά και κατέληξαν να αξίζουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια όταν τα έλαβα.

Όταν άκουσα για πρώτη φορά γι’ αυτό, ήμουν πρωτοετής στο κολέγιο. Η αρχική μου αντίδραση ήταν ότι θα το απέρριπτα – εξακολουθούσα να νιώθω αρκετά άβολα με τον πλούτο της οικογένειάς μου και σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να βρω μια αρκετά καλοπληρωμένη δουλειά στον τομέα της τεχνολογίας και δεν θα χρειαζόμουν τα χρήματά τους.

Αλλά μετά έγινα 25 ετών και δεν αρνήθηκα τα χρήματα- εκ των υστέρων, αυτό θα ήταν μια πολύ ανόητη απόφαση.

Είχα επίσης αρχίσει να κάνω standup comedy στο κολέγιο και συνέχισα να το κάνω παράλληλα ενώ δούλευα. Μετά από περίπου τέσσερα χρόνια εργασίας ως διαχειριστής προϊόντων, παραιτήθηκα για να ασχοληθώ με την κωμωδία full-time.

Παίρνω χρήματα από τις κληρονομημένες επενδύσεις μου και έχω έσοδα από την κωμωδία. Έτσι, τα χρήματά μου έχουν παραμείνει αρκετά σταθερά λόγω των καταναλωτικών μου συνηθειών.

Δεν κάνω πολλές μεγάλες αγορές

Δεν κάνω πολλές αγορές που ξεπερνούν τις μερικές εκατοντάδες δολάρια. Δεν αγοράζω αεροπορικά εισιτήρια πρώτης θέσης, για παράδειγμα, και δεν αγοράζω πολύ συχνά καινούργια ή ακριβά ρούχα. Πρόσφατα αγόρασα ένα καινούργιο σακάκι που κόστιζε 120 δολάρια.

Ζω σε ένα διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια και ένα μπάνιο με τη φίλη μου και είναι τέλειο εμάς- δεν είναι μεγαλύτερο από όσο πρέπει.

Οδηγώ ένα Ford Focus του 2015, το οποίο οι γονείς μου αγόρασαν για τον μικρότερο αδελφό μου, όταν αυτός κατέστρεψε την παλιά Lincoln του ’98 του πατέρα μας στο λύκειο. Πληρώνω όμως ένα αρκετά υψηλό ποσό για τη θέση στάθμευσής μου, επειδή η στάθμευση στον δρόμο στο Σαν Φρανσίσκο μπορεί να είναι δύσκολη και συχνά αφήνω πολύ ακριβό εξοπλισμό AV στο αυτοκίνητό μου.

Επίσης, πληρώνω από την τσέπη μου για την υγειονομική μου περίθαλψη, πηγαίνω σε ακριβά ταξίδια, και έχω κάνει περιστασιακά αρκετά σημαντικές δωρεές για σκοπούς που είναι σημαντικοί για μένα στο παρελθόν.

Η οικονομική μου διαχείριση είναι απλώς ρεαλιστική. Κοιτάζω κάθε μήνα τα χρήματα που έχω στην κάρτα μου και σκέφτομαι: Είχαν νόημα οι αγορές που έκανα;

Απεχθάνομαι να ζητάω χρήματα από τους γονείς μου σε αυτή την ηλικία.

Ούτε εγώ, ούτε τα αδέρφια μου έχουμε ζητήσει ποτέ ένα τεράστιο χρηματικό ποσό από τους γονείς μας, και σε καμία περίπτωση οι γονείς μας δεν μας έχουν δώσει ένα αξιοσημείωτο χρηματικό ποσό. Προσωπικά πιστεύω πως αυτό θα ήταν κάπως αηδιαστικό και αξιολύπητο.

Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να προσεγγίσει κανείς το να γεννηθεί σε πλούσια οικογένεια. Από τη μία πλευρά, υπάρχουν παιδιά σαν εμένα που ντρέπονταν γι’ αυτό και το υποβάθμιζαν.

Από την άλλη, είναι τα παιδιά των υπερπλούσιων που δεν ντράπηκαν ποτέ γι’ αυτό και των οποίων οι γονείς ήταν πολύ πιο ανοιχτοί στο να τους δίνουν χρήματα. Επιδεικνύουν τα χρήματα και ζητούν από τους γονείς τους τα πιο φανταχτερά αυτοκίνητα ως ενήλικες.

Δεν μου αρέσει τόσο πολύ αυτή η προσέγγιση. Νομίζω ότι είναι καλύτερο να βγάλεις χρήματα και να ανεξαρτητοποιηθείς από μόνος σου.

Οι άνθρωποι που έχουν πολλά λεφτά μπορεί να είναι δυστυχισμένοι…

Καθώς μεγαλώνουμε, η οικογένειά μας έχει αρχίσει να μιλάει πιο σκόπιμα για τα χρήματα.

Έχουμε μιλήσει για τις διαθήκες μας, τι θα συμβεί με τους Clippers – που ανήκουν στον πατέρα μου – όταν οι γονείς μου πεθάνουν, πώς η κατοχή των χρημάτων επηρεάζει το τι επιλέγουμε να κάνουμε επαγγελματικά, πώς τα χρήματα μας έχουν ή δεν μας έχουν «διαφθείρει» και την επιφυλακτικότητα που όλοι μας έχουμε σχετικά με τη γενική ικανότητα του χρήματος να το κάνει αυτό στους ανθρώπους.

Προφανώς, τα χρήματα μπορούν να προσφέρουν πολλά σε ένα άτομο. Μεγαλώνοντας όμως μέσα στην άνεση, παρατήρησα ότι ακόμα κι αν έχεις πολλά χρήματα, μπορεί να είσαι δυστυχισμένος.

Διαβάστε ακόμη:

Ο Τέλης Μυστακίδης εξαγοράζει την Aegean Baltic Bank

Πώς τα Ιωάννινα κατάφεραν να προσελκύσουν ξένες εταιρείες και εργαζόμενους (pics)

Η κλιματική αλλαγή «κόβει» τα φτερά και στις πεταλούδες

Για όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις της επικαιρότητας μπορείτε να επισκεφθείτε το Πρώτο ΘΕΜΑ