Ένα ιδιαίτερο γκρουπ αποτελούμενο από ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολιτικούς και διανοούμενους συναντήθηκε πριν από ένα μήνα στο Norman Palace του Παλέρμο, σε μία εκδήλωση με όνομα «Democracy to Dictatorship, the role of memory» (Από τη Δημοκρατία στη Δικτατορία, ο ρόλος της μνήμης). Ο πραγματικός ρόλος της συνάντησής τους, όμως, έφερε άλλο όνομα: Μάριο Ντράγκι.
Οι παρευρισκόμενοι παρομοίασαν τα μέτρα προστασίας κατά του κορωνοϊού με τα δικτατορικά, φασιστικά καθεστώτα της δεκαετίας του 1930. Τους ένωνε ένας ιδιαίτερος σκοπός: αντίσταση στον πρωθυπουργό και την -όπως υποστηρίζουν- ολοένα και πιο απολυταρχική συμπεριφορά του.
Αν και τα πιο πρόσφατα γκάλοπ υποδεικνύουν πως το 65%-70% των Ιταλών υποστηρίζουν τον Ντράγκι, ένα μικρό γκρουπ από διανοούμενους και φιλελεύθερους έχουν αρχίσει να αντιτίθενται σε αυτό που, όπως αναφέρουν, αποτελεί καταπάτηση των προσωπικών τους, δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Ο κύριος λόγος είναι η αντίδραση στους κανόνες εμβολιασμού που έχει θέσει ο Ντράγκι. Όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν ψηφιακό πιστοποιητικό ανοσίας, γνωστό και ως «πράσινο πάσο», το οποίο συμπεριλαμβάνει τον εμβολιασμό ή αρνητικό τεστ κάθε δύο ημέρες. Το κόστος των τεστ πλησιάζει τα 150 ευρώ μηνιαίως. Όσοι αρνούνται, εισέρχονται αυτόματα σε καθεστώς αναστολής εργασίας χωρίς πληρωμή.
«Ντραγκιστάν»
Ο διοργανωτής της συνάντησης, Γκαντόλφο Ντομινίκι, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμο, βάφτισε την Ιταλία «Ντραγκιστάν». Το «πιασάρικο» όνομα έχει γίνει καραμέλα στα στόματα των πολιτικών και των πολιτών που αντιτίθενται στην κυβέρνηση Ντράγκι. Σύμφωνα με δηλώσεις του Ντομινίκι στο πρακτορείο ειδήσεων Politico, η λέξη βασίστηκε στο Τουρκμενιστάν, μία από τις ελάχιστες χώρες του κόσμου όπου ο εμβολιασμός είναι νομικά επιβεβλημένος, αλλά και στο θεοκρατικό Αφγανιστάν, αφού η επιβολή του εμβολιασμού μοιάζει με… θεοκρατία.
Ο καθηγητής έχει συγκεντρώσει, επίσης, 1000 υπογραφές ακαδημαϊκών οι οποίοι υποστηρίζουν πως αν και δεν είναι ενάντια στον εμβολιασμό, θεωρούν πως το «πράσινο πάσο» είναι αντισυνταγματικό και αντιδημοκρατικό.
Ένας εκ των υποστηρικτών αυτών είναι ο Αλεσάντρο Μπαρμπέρο, ο οποίος υποστηρίζει πως «λένε πως ο εμβολιασμός δεν είναι απαραίτητος, αλλά εάν δεν εμβολιαστούμε, δε μπορούμε να ζήσουμε, να εργαστούμε, ή να πάμε στα πανεπιστήμια».
Για τον Τζουζέπε Κατάλντι, καθηγητή διεθνούς δικαίου και ειδικού στα ανθρώπινα δικαιώματα στο Πανεπιστήμιο της Νάπολι L’Orientale, υποστήριξε πως «εάν κάποιος εργαζόμενος θέλει να ασκήσει το δικαίωμα μη εμβολιασμού του, στο τέλος αναγκάζεται να εμβολιαστεί για να ταΐσει την οικογένειά του. Κανείς δε μπορεί να ξοδέψει 10% του μισθού του σε τεστ».
Για τον Ντομινίκι «το δικαίωμα στην εργασία δε θα πρέπει να βασίζεται σε υποχρέωση υπακοής στην κυβέρνηση».
Ο Ντανιέλε Τραμπούκο, καθηγητής συνταγματικού δικαίου και υποστηρικτής της πρότασης, υποστηρίζει πως «η κυβέρνηση υπερκέρασε το Σύνταγμα της χώρας μέσω της δημιουργίας έμμεσης υποχρέωσης εμβολιασμού».
Στην Τεργέστη, η οποία αποτελεί και το επίκεντρο του κινήματος αντίστασης, οι διαμαρτυρίες έχουν απαγορευτεί μέχρι το τέλος του έτους. Σύμφωνα με τους υποστηρικτές του κινήματος, στα πανεπιστήμια, όποιος αντιτεθεί στην τακτική του Ντράγκι, δαιμονοποιείται και στοχεύεται στα social media ως αντιεμβολιαστής.
Πρόβλημα ονόματι Ντράγκι
Για πολλούς, στο επίκεντρο του προβλήματος βρίσκεται ο Ντράγκι. Λόγω της κατάστασης εθνικού συναγερμού, ο «Σούπερ Μάριο» έχει -σύμφωνα με τους διαφωνούντες- συγκεντρώσει υπερβολική δύναμη και δε βασίζεται στο Σύνταγμα και το Κοινοβούλιο. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του Τζουζέπε Κόντε, ο Ντράγκι λαμβάνει μονομερείς αποφάσεις, ενώ συνέθεσε το δικό του Υπουργικό Συμβούλιο με την υποστήριξη του Προέδρου Ματαρέλα χωρίς να συμπεριλάβει άλλα κόμματα. Επίσης, το «όνομα» του Ντράγκι και η μακρά του καριέρα σημαίνει πως σχεδόν κανείς, εσωκομματικά, δεν πρόκειται να αντιτεθεί στις προτάσεις του.
Σύμφωνα με τον Κατάλντι, αυτή η σύμπλευση καταλύει οποιοδήποτε ντιμπέιτ και δεν επιτρέπει τη διαφορετικότητα των απόψεων. Το Κοινοβούλιο έχει μετατραπεί απλά σε σώμα το οποίο προσυπογράφει τις αποφάσεις Ντράγκι.
Ο φιλόσοφος Τζόρτζιο Αγκάμπεν θεωρεί πως το «πράσινο πάσο» αποτελεί τρόπο παρακολούθησης από την κυβέρνηση. Για άλλους επικριτές του Ντράγκι όπως ο πρώην δήμαρχος της Βενετίας Μάσιμο Κατσιάρι, η τρομοκρατία, η μεταναστευτική και οικονομική κρίση και η πανδημία έχουν αποτελέσει εφαλτήρια ολοένα και μεγαλύτερης παρακολούθησης και περιορισμού των δικαιωμάτων των πολιτών.
Αν και η κατάσταση εθνικού συναγερμού η οποία ξεκίνησε στις 31 Ιανουαρίου του 2020 δεν μπορεί να επεκταθεί πέρα από μια διετία, η κυβέρνηση ήδη δείχνει σημάδια επέκτασής της μέσω της επιβολής νέας κατάστασης συναγερμού.
Αντίθετη άποψη
Η αντίθετη άποψη για τους φόβους αυτούς είναι πως, σε οποιαδήποτε δημοκρατία, τα δικαιώματα των πολιτών δεν μπορούν να αντισταθμιστούν ενάντια στα δικαιώματα των υπολοίπων. Η Κάρλα Μπάσου, καθηγητής Συνταγματικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Σασάρι υποστηρίζει πως το «πράσινο πάσο» είναι απόλυτα δημοκρατικό και ακολουθεί το πνεύμα του Συντάγματος.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, το ερώτημα της δημοκρατίας παραμένει στο πίσω μέρος του μυαλού των Ιταλών αφού τα πράγματα πάνε καλά. Η οικονομία αναμένεται να καταγράψει άνοδο της τάξης του 7% φέτος, ενώ ο Ντράγκι προχωρά ακάθεκτος με τις οικονομικές του μεταρρυθμίσεις ενώ έχει ήδη «ξεκλειδώσει» χρηματοδότηση δισεκατομμυρίων από την ΕΕ.
Το επόμενο μεγάλο στοίχημα για τον Ντράγκι είναι η ψηφοφορία των βουλευτών για νέο Ιταλό Πρόεδρο. Εάν ο Ματαρέλα αρνηθεί μια νέα θητεία ο Ντράγκι αναμένεται να καθιερώσει τον ΥΠΟΙΚ Ντανιέλε Φράνκο ως Πρόεδρο της χώρας, ο οποίος είναι και ιστορικός σύμμαχος του Πρωθυπουργού.
Όλα δείχνουν πως, προς το παρόν, το… Ντραγκιστάν αποτελεί την καλύτερη επιλογή για την Ιταλία.
Διαβάστε ακόμα:
Υπέρβαση εισπράξεων 164 εκατ. ευρώ… σε 1 εβδομάδα
Pandora Papers: Οι βασιλικές οικογένειες στα Εμιράτα και τα κρυμμένα δισεκατομμύρια