Η ιστορία της Elspeth Beard, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πίστης στο όνειρο. Ό, τι φαντάστηκε, το έκανε πραγματικότητα παρά τις πάμπολλες αντιξοότητες.
Στα 24 χρόνια της η Βρετανή φοιτήτρια αρχιτεκτονικής Elspeth Beard, ανέβηκε στη μοτοσικλέτα της και ξεκίνησε για τον γύρο του κόσμου, χωρίς ίντερνετ, χωρίς κινητό, χωρίς GPS.
Μέσα σε τρία χρόνια διέσχισε Ευρώπη, Αμερική, Ασία και Ωκεανία.
Η Elspeth ξεκίνησε να οδηγεί μηχανή στα 16 της. Μερικά χρόνια αργότερα αγόρασε μία μεταχειρισμένη μοτοσικλέτα BMW του 1974 μοντέλο R 60/6 την οποία αγόρασε από φίλο φίλου με χρήματα που μάζευε ενώ εργαζόταν.
Τα πρώτα της ταξίδια ήταν στην Σκωτία, την Ιρλανδία και την Κορσική. Μέσα σε δύο χρόνια διένυσε χιλιάδες μίλια αλλά το μεγάλο της όνειρο ήταν να κάνει τον γύρο του κόσμου, ένα όνειρο που θα γινόταν πραγματικότητα όποιες κι αν είναι οι αντιξοότητες, όποιο και εάν ήταν ακόμα και το προσωπικό κόστος.
Το 1982, η Elspeth Beard, μόλις ολοκλήρωσε τα τρία από τα επτά χρόνια σπουδών. Δουλεύοντας σε παμπ είχε αποταμιεύσει ένα ποσό και με τα χρήματα αυτά αγόρασε την πρώτη της μοτοσικλέτα.
Έτσι μία μέρα καβάλησε την BMW του 1974 και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι. Συγκεκριμένα έστειλε τη μοτοσικλέτα της με πλοίο στη Νέα Υόρκη και από εκεί πήγε στον Καναδά, το Μεξικό και τος Λος Άντζελες. Μετά πήγε στο Σίδνεϊ, όπου έμεινε για μερικούς μήνες δουλεύοντας ως αρχιτέκτονας ενώ έμενε σε ένα γκαράζ. Αυτό την βοήθησε να εξοικονομήσει χρήματα αλλά και να επισκευάζει διάφορες μικροβλάβες στη μοτοσικλέτα της.
Λίγες ήταν οι φορές που χρειάστηκε να πάει τη μηχανή της σε συνεργείο. Τις περισσότερες μικροβλάβες τις επιδιόρθωνε μόνη της.
Ένα ατύχημα στην Αυστραλία την ανάγκασε να μείνει στο νοσοκομείο για δύο εβδομάδες χωρίς ωστόσο να είναι ιδιαίτερα σοβαρό αφού δεν είχε σπάσει τίποτα. Από το Περθ φόρτωσε τη μηχανή σε ένα πλοίο για Σιγκαπούρη και όσο η BMW της ταξίδευε, η Elspeth εξερευνούσε την Ινδονησία.
Στη Σιγκαπούρη η κακοτυχία της χτύπησε την πόρτα.
Της έκλεψαν το διαβατήριο, τις ταξιδιωτικές βίζες και άλλα έγραφα απαραίτητα για το ταξίδι της. Έξι εβδομάδες έκανε για να τα αντικαταστήσει προτού φύγει για Ταϊλάνδη.
Όμως και εκεί ήρθε αντιμέτωπη με ένα σοβαρό ατύχημα. Ένας σκύλος πετάχτηκε στις ρόδες της. Η μοτοσικλέτα χτύπησε τον σκύλο, και στη συνέχεια καρφώθηκε στο δέντρο της αυλής ενός σπιτιού. Ο σκύλος σκοτώθηκε και η Elspeth τραυματίστηκε. Επί δύο εβδομάδες φιλοξενήθηκε στο σπίτι της οικογένειας, όπου είχε «προσγειωθεί» με τη μοτοσικλέτα της.
«Κανείς δεν μιλούσε την γλώσσα του άλλου και συνεννοούμαστε με χειρονομίες» θυμάται η Elspeth η οποία ένιωσε μεγάλη έκπληξη όταν είδε στην κουζίνα υπολείμματα του σκύλου που είχε χτυπήσει και αναρωτήθηκε αν της είχαν δώσει να φάει το υπόλοιπο μισό!
Η ίδια έφτιαξε με τα χεράκια της τη μοτοσικλέτα της και ήταν έτοιμη να πάρει τους δρόμους και πάλι.
Στην Ινδία την επισκέφτηκαν οι γονείς της που είχε δυο χρόνια να τους δει, οι οποίοι έπαθαν σοκ από το πόσο πολύ είχε αδυνατίσει η κόρη τους.
Όμως θα αδυνάτιζε ακόμα περισσότερο καθώς έπασχε από ηπατίτιδα και δυσεντερία.
Στο Κατμαντού γνώρισε έναν Ολλανδό, επίσης λάτρη των δύο τροχών, με τον οποίο επέστρεψε στην Ευρώπη. Νωρίτερα έκανε ένα οδοιπορικό στα Ιμαλάια και εξερεύνησε την υπόλοιπη Ινδία, πάντα παρέα με τη μοτοσικλέτα της.
Το να φύγει από την χώρα όμως αποδείχθηκε εφιάλτης. Ήταν το 1984 και μόλις είχαν δολοφονήσει την πρωθυπουργό της Ινδίας Ίντιρα Γκάντι και στη χώρα επικρατούσε αναταραχή.
Η επαρχία Punjab, η μόνη χερσαία διαδρομή προς τα βορειοδυτικά, σφραγίστηκε και χρειαζόταν ειδική άδεια εισόδου ή εξόδου. Οι αρμόδιες υπηρεσίες κωλυσιεργούσαν και η Elspeth μαζί με άλλους, απηύδησαν. Μάταια προσπαθούσαν επί βδομάδες να προμηθευτούν την άδεια.
Έτσι η Elspeth πλαστογράφησε μια άδεια και με δεδομένο ότι μέχρι τότε δεν υπήρχε το επίσημο χαρτί για να γνωρίζουν οι συνοριοφύλακες πώς έπρεπε να είναι μια κανονική άδεια, την άφησαν να περάσει. Η Elspeth, προς μεγάλη της ανακούφιση, είχε καταφέρει να περάσει στο Πακιστάν.
Η Elspeth διέσχισε από χωματόδρομους σχεδόν όλο το Πακιστάν. Η υγεία της είχε επιβαρυνθεί αρκετά. Επιπλέον η μοτοσικλέτα της είχε ξεκινήσει να παρουσιάζει μηχανικά προβλήματα και η ίδια είχε ξεμείνει από λεφτά. Τελικά κατάφερε μαζί με τον Ολλανδό συνταξιδιώτη της να μπουν στην Τουρκία.
Οι δυο τους έμειναν λίγο καιρό στην ανατολική Τουρκία μέχρι η Elspeth να ανακτήσει τις δυνάμεις της και να επισκευάσει τη μηχανή της.
Ενδεικτικό του πόσο εξουθενωμένη ήταν είναι ότι όταν έφυγε από την Αγγλία ζύγιζε 65 κιλά και στην Τουρκία είχε φτάσει τα 41. Μόλις ένιωσε καλύτερα επέστρεψε στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας.
Και επειδή όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έτσι και για την Elspeth Beard έφτασε η ώρα της επιστροφής στα πάτρια εδάφη.
Πρώτη της μέριμνα ήταν να λύσει και να επισκευάσει, η ίδια φυσικά, τη μηχανή της μοτοσικλέτας η οποία λειτουργεί μέχρι σήμερα.
Στη συνέχεια ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην αρχιτεκτονική. Ξόδεψε εφτά χρόνια για να αναπαλαιώσει και να μετατρέψει ένα εγκαταλελειμμένο βικτωριανό υδραγωγείο ύψους 40 μέτρων που είχε χτιστεί το 1898 σε σπίτι. Βραβεύτηκε για το έργο της ενώ η δουλειά της έχει προβληθεί σε πολλά τηλεοπτικά προγράμματα και αμέτρητα περιοδικά, ενώ έχουν γυριστεί και ντοκιμαντέρ με τη ζωή της.
Η Elspeth εξακολουθεί να εργάζεται ως αρχιτέκτονας και βέβαια να λατρεύει τις μοτοσυκλέτες.
