Τι κι αν έβγαλε νεανίζουσα φωτογραφία με καλοπροαίρετο χαμόγελο και φιλική ματιά; Τι κι αν κάλεσε συνέδριο για τους νέους στην online πλατφόρμα του zoom;
Οι νέοι στην Τουρκία γυρνούν την πλάτη στον Ερντογάν κι αυτό γίνεται ολοφάνερο από τα 50.000 dislikes που πήρε μέσα σε μόλις μια ώρα στο twitter η ανάρτηση προαναγγελία του συνεδίου της νεολαίας του τουρκικού κυβερνώντος κόμματος.
OUCH! 50k dislikes in an hour.
Turkish Zoomers are NOT happy.
Millions of them will be of voting age at the next election. pic.twitter.com/UrbwoRNR4C
— Can Okar (@canokar) June 26, 2020
Ολο και περισσότεροι αποκαλύπτουν ότι αν και αγαπούν τη χώρα τους, θα προτιμούσαν να φύγουν για να ζήσουν αλλού, παρά να βρίσκονται υπό την ηγεσία Ερντογάν, αφού, όπως λένε, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν γίνονται σεβαστά, οι πολιτικές συνθήκες δεν είναι καλές, δεν υπάρχει δικαιοσύνη, ενώ δηλώνουν δυσαρεστημένοι και με την οικονομία. Οι φόροι είναι πολύ ψηλοί και οι μισθοί πολύ χαμηλοί, όπως αναφέρουν.
Τα dislikes άρχισαν να αυξάνουν με γεωμετρικό ρυθμό για να φτάσουν σε λίγες ώρες τις 200.000 χιλιάδες.
Οι Τούρκοι έκαναν γρήγορα τον παραλληλισμό με τη «φάρσα» που έκαναν οι αμερικανοί teenagers στον πρόεδρο Τραμπ, όταν δήλωσαν συμμετοχή στην ομιλία του αμερικανού προέδρου στην Οκλαχόμα με πρόθεση να… μην παραβρεθούν. Το αποτέλεσμα ήταν ο Τραμπ να μιλήσει μπροστά σε άδειες κερκίδες.
Στην περίπτωση των τούρκων νέων το κύμα αμφισβήτισης στον ισχυρό άνδρα της χώρας εκδηλώθηκε στο μόνο χώρο ίσως χώρο που δεν υπάρχει κίνδυνος δίωξης και φυλάκισης: στα αμερικανικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μάλιστα αρκετοί Τούρκοι σχολιαστές επισημαίνουν την πιθανότητα η τουρκική κυβέρνηση να αιτηθεί στη διοίκηση του Twitter να απενεργοποιήσει το κουμπί dislike σε συαίσθητες αναρτήσεις. Μπορεί να ακούγεται γραφικό, αλλά η καταπίεση της ελεύθερης σκέψης φέρνουν αρκετούς Τούρκους στο σημείο να αναλογιστούν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, ενώ κάποιοι προχωρούν και πέραν αυτού.
Σύμφωνα με έρευνες, οι κοινότητες των Τούρκων διασποράς μεγαλώνουν ολοένα και περισσότερο σε πόλεις όπως η Βαρκελώνη, η Μαδρίτη το Βερολίνο, η Στοκχόλμη, αλλά και η Αθήνα. Είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας που η μετανάστευση δεν οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αναζήτηση οικονομικών ευκαιριών.