Αν είναι κάτι που λέει πολλά για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό είναι ότι σπάνια μένει μακριά από κρίσεις. Στη Σουηδία, η άκρα δεξιά μετακινήθηκε πιο κοντά στην εξουσία. Στην Ανατολική Ευρώπη είναι ήδη εκεί, και οι λαϊκιστικές κυβερνήσεις παραβιάζουν δημοκρατικούς κανόνες και προκαλούν τις Βρυξέλλες να τις σταματήσουν. Οι ηγέτες της ΕΕ πρέπει να ανταποκριθούν στην απειλή της έλλειψης φιλελευθερισμού – αλλά πρέπει να προσέχουν να μην υπερβούν τα όρια.
Τα τιμωρητικά μέτρα που αποβλέπουν στην απομόνωση των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων σε χώρες όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία θα προκαλέσουν περισσότερη βλάβη, παρά καλό – κάνοντας τα κράτη μέλη να στραφούν το ένα εναντίον του άλλου και ενθαρρύνοντας εθνικιστές πολιτικούς να συσπειρώσουν τους υποστηρικτές τους εναντίον των Βρυξελλών. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ΕΕ είναι ανίσχυρη. Τα συντονισμένα μέτρα για την ανάδειξη ενδεχόμενων παραβιάσεων του κράτους δικαίου πριν από την εμφάνισή τους είναι ο καλύτερος τρόπος για την αποτροπή της εξάπλωσης ανελεύθερων πολιτικών θέσεων.
Η κυβέρνηση του Ούγγρου Πρωθυπουργού Victor Orban παρουσιάζει την πιο άμεση πρόκληση. Από το 2010, ο Orban έχει επιβάλει νόμους που καταπνίγουν τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης και εδραιώνουν τον έλεγχο επί του δικαστικού σώματος. Προσχωρεί σεαντισημετικές θέσεις και δαιμονοποιεί μη κυβερνητικές οργανώσεις – κυρίως το Πανεπιστήμιο Κεντρικής Ευρώπης που υποστηρίζεται από τον George Soros- το οποίο θεωρεί παράνομο. Ο Orban δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποκρύψει την περιφρόνησή του για τη Δύση και τον θαυμασμό για τους ισχυρούς, όπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ο δηλωμένος στόχος του είναι να δημιουργήσει μια «χριστιανική δημοκρατία» που να απορρίπτει «τις φιλελεύθερες μεθόδους και τις αρχές της οργάνωσης μιας κοινωνίας».