Ακόμη και όταν ξεκινούν με λογικές οικονομικές πολιτικές, οι εθνικιστές τείνουν να ασκούν με υπερβολή την επιδίωξή τους για εθνική κυριαρχία. Ο χειρισμός του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπάν για το δημόσιο χρέος της χώρας του είναι ένα παράδειγμα.
Σε μια σημαντική ομιλία νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, ο Orban περιγράφει ένα σχέδιο για να ωθήσει την Ουγγαρία προς το μακροπρόθεσμο στόχο της να φτάσει τη γειτονική Αυστρία από την άποψη της ευημερίας. Εκτός από την ενίσχυση της αύξησης του πληθυσμού χωρίς προσφυγή στη μετανάστευση, την αναμόρφωση της επαγγελματικής εκπαίδευσης και την εξομοίωση των ουγγρικών επενδύσεων στο εξωτερικό με τις ξένες περιουσίες στην Ουγγαρία, το σχέδιο περιλαμβάνει τη διασφάλιση ότι μόνο οι εγχώριοι επενδυτές κατέχουν το δημόσιο χρέος της χώρας. Αυτό ξεπερνά τις ως τώρα προσπάθειες της Ουγγαρίας για τη μείωση του χρέους σε ξένο νόμισμα και είναι μια αυτοκαταστροφική κίνηση για μια κυβέρνηση που κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να μην αφήσει τις εθνικιστικές πεποιθήσεις της να πλήξουν την ταχύτατα αναπτυσσόμενη οικονομία της Ουγγαρίας.
Η μείωση του χρέους σε ξένο νόμισμα είναι γενικά έξυπνη πολιτική, καθώς μειώνει την έκθεση της χώρας σε συναλλαγματικούς κινδύνους. Τα πρόσφατα οικονομικά προβλήματα της Τουρκίας έχουν αποκαλύψει τον κίνδυνο να υπάρχουν πολλά χρέη σε δολάρια όταν το δολάριο ανατιμάται (και η λίρα βυθίζεται). Και η Τουρκία δεν είναι η μόνη αναδυόμενη οικονομία που έχει γίνει πιο εξαρτημένη από τη χρηματοδότηση ξένων νομισμάτων κατά την τελευταία δεκαετία: η Μαλαισία, η Νότια Αφρική και η Ταϊλάνδη έχουν εκτεθεί στο ίδιο είδος αναταραχών, όπως έδειξε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε έκθεση του Δεκεμβρίου εστιάζοντας στις οικονομικές ευπάθειες των αναδυόμενων αγορών.
