Εάν υπήρχε ένα πράγμα, το οποίο η Angela Merkel δεν είχε λάβει υπόψη της όταν κατάρτιζε το σχέδιό της να καταστήσει τον σοσιαλιστή Frans Timmermans ως τον επόμενο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν αυτό που ένας αξιωματούχος στην αίθουσα της Συνόδου Κορυφής αποκάλεσε «εξέγερση των κουνελιών».
Καθώς αναχώρησε από την Ιαπωνία, η Γερμανίδα καγκελάριος και βετεράνος πολλών συνόδων κορυφής της ΕΕ ήταν αρκετά σίγουρη ότι ο 58χρονος Ολλανδός θα γίνει αποδεκτός από τους υπόλοιπους ηγέτες που θα συγκεντρωθούν στις Βρυξέλλες για να αποφασίσουν ποιος θα είναι ο επόμενος επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Σίγουρα αναμενόταν να είναι μια μακρά νύχτα, αλλά η πραγματικότητα ήταν χειρότερη. Καθώς ξημέρωνε η Δευτέρα, δεν είχε υπάρξει συμφωνία και λίγο μετά το μεσημέρι αποφασίστηκε να επαναληφθεί η συζήτηση την Τρίτη στις 11 το πρωί μετά από περίπου 19 ώρες διπλωματικής περιπλάνησης. Ήταν κάτι σχεδόν χωρίς προηγούμενο.
Αυτό που έγινε ξεκάθαρο ήταν ότι η Merkel είχε υποτιμήσει λανθασμένα τον βαθμό της αντιπολίτευσης σε δύο μέτωπα: από τη δική της κεντροδεξιά πολιτική οικογένεια που αισθάνθηκε προδομένη, καθώς εκείνη παραχωρούσε σε άλλη παράταξη το κορυφαίο ευρωπαϊκό αξίωμα. Και επίσης από τις μικρότερες χώρες που συχνά νιώθουν αόρατες που απέφευγαν να δείξουν τα δόντια τους, αλλά που τώρα αισθάνθηκαν να “τρυπιούνται” από ένα βελονάκι, το οποίο είχε ετοιμαστεί στην Οσάκα.
Χωρίς απόφαση, η Merkel έχει μια πραγματική ανταρσία στα χέρια της: από τους συναδέλφους της στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (που κατέχουν τις περισσότερες έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) και από μια ομάδα κρατών της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης που έχουν πλησιάσει την Ιταλία, ώστε να γκρεμίσουν το σχέδιο της καγκελαρίου.