Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η Ευρώπη είναι αποφασισμένη να αναγκάσει τις εταιρείες τεχνολογίας να πληρώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί. Το μόνο που απομένει είναι να αποφασιστεί η έννοια της “τεχνολογικής εταιρείας”, καθώς και οι έννοιες “πληρώνω”, “που τους αναλογεί” και “μερίδιο”.
Μετά από μήνες συνομιλιών, η Γαλλία και η Γερμανία πρότειναν ένα σχέδιο φορολόγησης των μεγάλων ψηφιακών εταιρειών κατά 3% του ευρωπαϊκού εισοδήματός τους από διαφημίσεις. Πρόκειται για μια κλιμακωτή εκδοχή μιας ευρύτερης προσπάθειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η ιδιαιτερότητα της έγκειται σε κάτι συγκεκριμένο: Στην πραγματικότητα, φορολογεί μόνο δύο εταιρείες – τα “μαύρα πρόβατα” στις ΗΠΑ, δηλαδή τις Google και Facebook – υποδηλώνοντας ότι η δίκαιη φορολόγηση δεν ήταν η πρωταρχική ανησυχία των σχεδιαστών αυτού του μέτρου.
Η εναρμόνιση της πολιτικής φορολογίας των επιχειρήσεων είναι σίγουρα ένας σημαντικός στόχος, στον οποίο χρειάζεται να συμπίπτουν οι κυβερνήσεις και οι εταιρείες. Μειώνει τις στρεβλώσεις, τις ανεπάρκειες και τα κίνητρα για εξαπάτηση, ενώ παράλληλα καθιστά τη συμμόρφωση απλούστερη και πιο προβλέψιμη. Είναι αλήθεια, εξάλλου, ότι οι εταιρείες τεχνολογίας βρήκαν συχνά έξυπνους τρόπους για να ελαχιστοποιήσουν αυτό που οφείλουν (αν και αυτό δεν πρέπει να είναι υπερβολικό).
Η δηλωμένη πρόθεση αυτού του σχεδίου, λοιπόν, είναι αρκετά δίκαιη. Αλλά κοιτάξτε πιο κοντά και η λογική καταρρέει.
Ένα πρώτο πρόβλημα είναι ο ορισμός. Όπως σχεδιάστηκε αρχικά, ο φόρος θα εφαρμοζόταν όχι μόνο στα διαφημιστικά έσοδα αλλά και σε επιχειρήσεις όπως οι πωλητές δεδομένων και οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Για την Ευρώπη, αυτό ήταν ένα πρόβλημα: Ένας τέτοιος φόρος ίσως επηρέασε τη δική της αυτοκινητοβιομηχανία, τις τράπεζες ή τους λιανοπωλητές, οι οποίοι τώρα συγκεντρώνουν δεδομένα και ασχολούνται συνεχώς με το διαδίκτυο. Φορολογική τεχνολογία, αποδεικνύεται, όλο και περισσότερο σημαίνει φορολόγηση των πάντων.