Η βία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο όριο και παίρνει νέες, όλο και πιο επικίνδυνες, μορφές.
Στις πρωτοφανούς αγριότητας επιθέσεις των χούλιγκαν και στα μέχρι θανάτου ενδοοικογενειακά μαχαιρώματα προστέθηκε η άλογη βία μεταξύ ανηλίκων και οι εκτελέσεις «διά ασήμαντον αφορμή» σε δημόσιους χώρους όπως στο Γκάζι από τον Αλβανό κακοποιό ή στη Θεσσαλονίκη από τον Νορβηγό ψυχάκια. Σε πολλές περιπτώσεις το σύστημα αστυνόμευσης όχι μόνο δείχνει αδυναμία να προλάβει το κακό, όπως θα έπρεπε, αλλά πληρώνει βαρύ φόρο αίματος. Μόνο τον Δεκέμβριο τρεις αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους, στου Ρέντη, στον Ασπρόπυργο και στο μπαρ της Θεσσαλονίκης. Στη Σαλαμίνα δεν μπόρεσαν να προστατεύσουν μια γυναίκα από το όπλο του θυμωμένου συντρόφου της και στο Γκάζι οι εγκληματίες πέρασαν άνετα από τον τυχαίο αστυνομικό έλεγχο.
Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, αλλά όλες έχουν κοινό παρονομαστή. Η κοινωνία ανησυχεί καθώς συνειδητοποιεί ότι ο κίνδυνος υπάρχει παντού. Ο πολίτης αισθάνεται απροστάτευτος στους δρόμους της πόλης, στο σπίτι, στο μπαρ και στο εστιατόριο, στις αυλές των σχολείων για τα παιδιά του και φυσικά στο γήπεδο. Σε κάθε οργανωμένο κράτος η ευθύνη φτάνει αντικειμενικά στην κυβέρνηση.
Στην Ελλάδα δεν θα μπορούσαμε να είμαστε η εξαίρεση. Αλλωστε η κυβέρνηση εξελέγη δύο φορές έχοντας ως βασική δέσμευση την προστασία του πολίτη. Και η υλοποίηση αυτής της υπόσχεσης αποκτά τώρα ξεχωριστή πολιτική σημασία, αφού οι λαϊκιστές επιχειρούν να αξιοποιήσουν κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται και τα τελευταία γεγονότα προσφέρουν κάθε ημέρα όλο και περισσότερες.
Αν και αριθμητικά η χώρα διαθέτει, αναλογικά με τον πληθυσμό της, περισσότερους αστυνομικούς από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καταγράφεται έλλειμμα εμπιστοσύνης προς την ΕΛ.ΑΣ. Μισό αιώνα τώρα «οι αστυνομικοί στους δρόμους» έχουν γίνει το σλόγκαν όλων των κυβερνήσεων, αλλά, πλην ελαχίστων και βραχυχρόνιων εξαιρέσεων, Αστυνομία στους δρόμους δεν βλέπουμε. Η βία παίρνει νέες μορφές και εξελίσσεται με μεγάλη ταχύτητα, ενώ οι διωκτικές αρχές, παρά τις αυξημένες τεχνολογικά δυνατότητες, δυσκολεύονται να προσαρμοστούν και να ακολουθήσουν.
Η πλειονότητα των αστυνομικών εξακολουθεί να απασχολείται σε θέσεις που αποκλίνουν από τη βασική τους αποστολή, δηλαδή την προστασία του πολίτη. Και όσοι ασχολούνται αποδεικνύεται ότι δεν έχουν λάβει επαρκή εκπαίδευση για να ανταποκριθούν στον ρόλο τους, με αποτέλεσμα και οι ίδιοι να καταλήγουν θύματα των κακοποιών. Η συμπάθεια και ο σεβασμός της κοινής γνώμης προς την Αστυνομία πρέπει να στηρίζονται στην εμπιστοσύνη για το έργο που επιτελεί και όχι στους νεκρούς αστυνομικούς από τις φωτοβολίδες των χούλιγκαν ή τα όπλα και τα μαχαίρια των εγκληματιών.
Τις πρώτες εβδομάδες του 2024 η Βουλή ετοιμάζεται να ψηφίσει τις νέες αλλαγές στους Ποινικούς Κώδικες. Είναι μια καλή ευκαιρία να προσφέρει στη Δικαιοσύνη το νομικό πλαίσιο που χρειάζεται για να σταματήσει η ατιμωρησία κάθε είδους εγκληματία. Κακοποιοί που συλλαμβάνονται για βαρύτατα αδικήματα, την επομένη είναι ελεύθεροι για να συνεχίσουν τη δράση τους. Εχουν καταγραφεί απίθανες περιπτώσεις κακοποιών που έχουν συλληφθεί δεκάδες φορές για την παράνομη δράση τους, οι οποίοι όταν βγαίνουν συνεχίζουν τα ίδια.
Το πλέον σύνθετο πρόβλημα, όμως, είναι η αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας ή εκείνης που αναπτύσσεται ανάμεσα στους ανηλίκους. Εδώ το ζήτημα υπερβαίνει την Αστυνομία. Χρειάζεται ένα ευρύτερο σχέδιο με την ενεργό συμμετοχή ειδικών επιστημόνων, εκπαιδευτικών, ευαισθητοποιημένων γονέων και της κοινωνίας συνολικά για να αναχαιτιστεί το φαινόμενο. Δύσκολο σενάριο, αλλά πρέπει να υλοποιηθεί πριν να είναι πολύ αργά.