Η ζωή σιγά-σιγά επανέρχεται στους γνώριμους ρυθμούς και πλέον μπορούμε να κάνουμε πράγματα που μας είχαν λείψει στις ατέλειωτες μέρες της καραντίνας. Μικρές καθημερινές συνήθειες όπως μια βόλτα στα μαγαζιά και ένας καφές ή ένα ποτό με φίλους. Δουλειές που βγαίνουν από την αναστολή και δραστηριότητες της οικονομίας που μέρα τη μέρα επανεκκινούν. Μικρές αποδράσεις εκτός νομού χωρίς ειδικές άδειες και ελπίδες για ολική επαναφορά σε λίγους μήνες.

Κι όμως όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να έχει δαμαστεί η πανδημία η οποία με βάση τους δείκτες, κάθε μέρα μας υπενθυμίζει πως είναι παρούσα και έτοιμη κάθε στιγμή να αναπτύξει το καταστροφικό της έργο.

Όμως -δυστυχώς – οι περισσότεροι από εμάς πιστέψαμε πως οι περιορισμοί ήρθησαν γιατί παρήλθε ο κίνδυνος. Κι ενώ κανείς από τους επιστήμονες δεν μας είπε πως περιττεύουν οι μάσκες, οι κοινωνικές αποστάσεις, οι συγχρωτισμοί, οι μαζώξεις και τα πάρτι, εμείς ερμηνεύουμε την άρση των μέτρων όπως μας βολεύει και επιδιδόμαστε σε ένα καθημερινό αγώνα ανευθυνότητας.

Η εύκολη και πρόχειρη δικαιολογία πως είμαστε εμβολιασμένοι με την πρώτη δόση άρα οι πιθανότητες να νοσήσουμε ελάχιστες κι αν συμβεί θα το περάσουμε στο πόδι!
Στην πραγματικότητα το ξέρουμε πως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Κι αν έστω εμείς κινδυνεύουμε λιγότερο, κάποιοι άλλοι που δεν εμβολιάστηκαν ακόμα ή δεν θέλουν να εμβολιαστούν, κινδυνεύουν σοβαρά όσο τα κρούσματα που διαπιστώνονται καθημερινά είναι μερικές χιλιάδες ενώ η αύξηση του ιικού φορτίου στα λύματα κρούουν τον κώδωνα της ανησυχίας για το επόμενο διάστημα.

Ναι, ζήσαμε μια από τις χρονικά μεγαλύτερες καραντίνες στην Ευρώπη κι έχουμε ανάγκη να ξεδώσουμε και να ζήσουμε όλα αυτά που μας έλειψαν. Όμως, θα αντέχαμε να ζήσουμε ξανά ένα νέο lockdown; Ξέρουμε βεβαίως όλοι πως κάτι τέτοιο είναι εντελώς απίθανο γιατί δεν το αντέχει ούτε η οικονομία ούτε οι επιχειρήσεις και κυρίως οι άνθρωποι.

Έτσι όμως λέγαμε και πέρυσι το Φθινόπωρο και πρώτη η κυβέρνηση. Πως δεν θα αντέξουμε νέο κλείσιμο και είδαμε στη συνέχεια τι έγινε.

Αξίζει άραγε ό,τι πετύχαμε με τόσο κόπο και τόσες θυσίες να το γκρεμίσουμε τώρα που βρισκόμαστε τόσο κοντά στο πραγματικό τέλος;

Για του λόγου το αληθές, όποιος κάνει μια βόλτα στους εμπορικούς δρόμους της Αθήνας και των συνοικιών, στα στέκια με τα μπαράκια και τα καφέ, σε μαγαζιά εστίασης κ.λπ. θα δει πως ελάχιστοι φορούν μάσκα και τηρούν αποστάσεις ενώ οι αγκαλιές και τα φιλιά δίνουν και παίρνουν.

Χρειαζόμαστε μήπως αστυνόμευση και πρόστιμα για να τηρήσουμε τα αυτονόητα ή μήπως δεν ξέρουμε;

Κι αν ξεφύγει πάλι η κατάσταση, θα είναι ωραίο να βλέπουμε τοπικά lockdown σε μια περιοχή ή σε ένα νησί; Και μάλιστα εν όψει καλοκαιριού στο οποίο έχουμε κρεμάσει τόσες ελπίδες και ως χώρα, αλλά και ως πολίτες που θέλουμε να κάνουμε διακοπές κάποιες μέρες.

Και να πούμε του στραβού το δίκιο, η πολιτεία στο μέτρο των δυνατοτήτων της, έκανε και κάνει ό,τι μπορεί τόσο με τους εμβολιασμούς όσο και με τα μέτρα οικονομικής στήριξης που διέθεσε από τα πενιχρά οικονομικά της.

Εφεξής, η ατομική ευθύνη ενός εκάστου εξ ημών είτε είμαστε απλοί πολίτες είτε επιχειρηματίες εστίασης και μαζικών δραστηριοτήτων, παίζει αυξημένο και καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις.

Εκτός κι αν αντέχουμε να ζούμε όπως θέλουμε και παράλληλα να μετρούμε καθημερινά 100 νεκρούς και εκατοντάδες διασωληνωμένους μέσα στο κατακαλόκαιρο καλώντας και τους τουρίστες να μας επισκεφτούν για τις ομορφιές της χώρας μας!