Το δικαίωμα άρνησης στον εμβολιασμό κατά του κορωνοϊού, είναι σαφώς δεδομένο και κατοχυρωμένο. Η συμμετοχή στην εμβολιαστική προσπάθεια όσο το δυνατόν μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας, είναι εθελοντική και η πολιτεία δια των επιστημονικών της μελών οφείλει να εντείνει τις προσπάθειες να πείσει όσους περισσότερους πολίτες μπορεί. Να αντικρούσει με επιχειρήματα και επιστημονικά δεδομένα τους αρνητές που διαθέτουν τη στοιχειώδη λογική και διαθέτουν έστω και ψήγματα κοινωνικής ευθύνης. Για όσους δεν διαθέτουν αυτά τα δύο στοιχεία είναι άδικος κόπος.

Όμως, είναι αδιανόητο (όταν δεν υπάρχουν κάποιοι σοβαροί ιατρικοί λόγοι) να αρνούνται τον εμβολιασμό άνθρωποι στους οποίους όλοι εμείς εμπιστευόμαστε την υγεία μας. Δηλαδή, στους γιατρούς και τους νοσηλευτές από τους οποίους όχι μόνο δεν περιμέναμε να είναι αρνητές αλλά το ακριβώς αντίθετο: να ήταν οι σταυροφόροι και οι κήρυκες της αναγκαιότητας του εμβολιασμού.

Δυστυχώς όμως, όπως δείχνουν τα στοιχεία, σχεδόν οι μισοί νοσηλευτές στα δημόσια νοσοκομεία δεν έχουν κάνει το εμβόλιο που κατά προτεραιότητα τους διέθεσε η πολιτεία. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουν κανονικά να πηγαίνουν καθημερινά στην εργασία τους στα νοσοκομεία και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ανθρώπους που αντικειμενικά έχουν προβλήματα με την υγεία τους. Συνεχίζουν να δρουν ως κινούμενες βόμβες ανάμεσα σε ασθενείς που ουαί κι αλίμονο αν κολλήσουν τον covid!
Αδιάψευστος μάρτυρας το πρόσφατο παράδειγμα με το αντικαρκινικό νοσοκομείο Μεταξάς στον Πειραιά όπου η ανευθυνότητα κάποιων από το προσωπικό, κτύπησε κόκκινο. Και ναι μεν οι ανεμβολίαστοι εργαζόμενοι που βρέθηκαν θετικοί θα την περάσουν οι περισσότεροι με ελαφρά συμπτώματα ή και ασυμπτωματικά λόγω του νεαρού της ηλικίας τους, τι θα γίνει όμως με τους καρκινοπαθείς ασθενείς, τους οποίους κόλλησαν τον ιό; Θα αναζητηθούν και θα αποδοθούν ευθύνες για τους ανάλγητους και εγκληματικά, κοινωνικά ανεύθυνους; Πολύ αμφιβάλλω. Έχουν την ασπίδα του σωματείου τους. Όταν ο αρχισυνδικαλιστής τους βγήκε με θράσος και είπε “σιγά μη σας πω αν εμβολιάστηκα”, καταλαβαίνουμε πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα.

Και δεν είναι φυσικά μόνο στο Μεταξάς. Πριν από λίγο καιρό το είδαμε στην Πάτρα όταν έσκασαν κι εκεί τα κρούσματα σε νοσοκομείο και κύριος οίδε τι γίνεται σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας, καθώς επισήμως δεν δίνει στη δημοσιότητα το υπουργείο Υγείας τα ποσοστά των μη εμβολιασμένων υγειονομικών. Τα μαθαίνουμε εκ των υστέρων και αφού γίνει το κακό.

Εν τοιαύτη περιπτώσει όμως το πολιτικό σύστημα γιατί δεν κάνει κάτι επ’ αυτού; Γιατί δεν επιβάλλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό του νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικού των μονάδων υγείας; Θα μου πείτε υπάρχουν και τα Συνταγματικά δικαιώματα. Σωστά.

Δεν μπορείς να τους υποχρεώσεις με το ζόρι. Μπορείς όμως να τους δώσεις υποχρεωτική άδεια άνευ αποδοχών, για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας. Ας μείνουν στο σπίτι τους για όσο διαρκεί η πανδημία και, όταν με το καλό περάσει το κακό, επανέρχονται στην εργασία τους. Απλά είναι τα πράγματα και νόμιμα. Αλλά στην κυβέρνηση φοβούνται να ανοίξουν και νέα μέτωπα και προσφεύγουν σε ημίμετρα του τύπου υποχρεωτικά δύο τεστ την εβδομάδα προκειμένου να μπαίνουν οι ανεμβολίαστοι νοσηλευτές και προσωπικό στα νοσοκομεία λες κι έτσι διασφαλίζεται η μη μετάδοση με απόλυτο τρόπο.

Μόνο τον Ανδρέα Λοβέρδο άκουσα να μιλάει ευθαρσώς για υποχρεωτικό, καθολικό εμβολιασμό του υγειονομικού προσωπικού. Όλοι οι άλλοι, αναμασούν την ίδια καραμέλα για μόνιμες προσλήψεις και για επιτάξεις ιδιωτικών νοσοκομείων, λες κι είναι η πανάκεια, έχοντας πλήρη άγνοια για την κατάσταση και τις πληρότητες που επικρατούν πλέον σε όλα τα ιδιωτικά θεραπευτήρια από non covid ασθενείς, επειδή τα κρατικά αδυνατούν να δεχθούν άλλους ασθενείς.

Κι αυτά βέβαια συμβαίνουν στον δημόσιο τομέα όπου τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι πάνω από όλα, ακόμα και από τη δημόσια υγεία. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ για παράδειγμα κάποιο ξενοδόχο τον Ιούλιο να πάρει στη δούλεψή του κάποιον εργαζόμενο, ο οποίος είναι αρνητής του εμβολίου (και εφόσον υπάρχουν διαθέσιμα εμβόλια τότε για όλες τις ηλικίες) και να θέσει σε κίνδυνο τους πελάτες του.