Τα μαύρα σύννεφα που μαζεύονται πάλι πάνω από τη χώρα για το μέλλον μας μέσα στην Ευρωζώνη δεν ήταν απρόσμενα.
Επρεπε να τα περιμένουμε βλέποντας πώς πολιτεύεται η κυβέρνηση, η οποία αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί αυτά που η ίδια συμφώνησε και υπέγραψε.
Ερχονται λοιπόν τώρα οι απανωτές δηλώσεις από το ΔΝΤ, τον Σόιμπλε, τον Μοσκοβισί και όλους τους άλλους που δεν λένε τίποτα καινούριο αλλά απλώς επαναλαμβάνουν και θυμίζουν τι οφείλουμε να κάνουμε για να συνεχίσουν να μας έχουν στο πρόγραμμα.
Ούτε άγνωστες ήταν οι θέσεις του ΔΝΤ, που εδώ και καιρό επιμένει πως πλεονάσματα 3,5% για μετά το 2018 είναι αδύνατο να επιτευχθούν χωρίς πρόσθετα μέτρα. Εκτός αν δεχθούν και υποχωρήσουν οι Ευρωπαίοι σε πλεονάσματα 1,5% με τα υφιστάμενα μέτρα.
Και το έχουν πει σε όλους τους τόνους προς τους Ευρωπαίους ότι είναι όρος απαράβατος εκ του εσωτερικού κανονισμού του ΔΝΤ για να μπορούν να παραμείνουν στο πρόγραμμα. Είναι, όμως, γνωστό επίσης ότι ο Σόιμπλε επιμένει στα πλεονάσματα των 3,5% για 10 χρόνια μετά το 2018, γιατί αυτό προβλέπει το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ. Τυπικά και ουσιαστικά, επομένως, δεν ζητάει πρόσθετα μέτρα αλλά τήρηση των δεσμεύσεων!
Αλλο αν η κυβέρνησή μας κατάλαβε τώρα τι είχε υπογράψει και προσπαθεί να αλλάξει τη συμφωνία με τρόπο άγαρμπο. Δηλαδή από τη μια κρατάει τις βολικές εκτιμήσεις του ΔΝΤ ότι είναι αδύνατο να βγουν αυτά τα πλεονάσματα και από την άλλη επιθυμεί, χωρίς να το λέει βέβαια επίσημα, την αποχώρηση του ΔΝΤ από το πρόγραμμα και την ανάληψη όλου του βάρους από τους Ευρωπαίους.
Παραγνωρίζει βέβαια ότι σε μια τέτοια περίπτωση οι Ευρωπαίοι πρέπει να απευθυνθούν ξανά στα κοινοβούλιά τους για έγκριση, αφού πρώτα υπογραφεί ένα ακόμα μνημόνιο, με πιο επαχθείς όρους και προϋποθέσεις, στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί η χειρότερη και πιο πιθανή είναι η περίπτωση να μην ασχοληθούν καν περαιτέρω μαζί μας, καθώς οι βασικοί δανειστές έχουν πλείστα όσα εσωτερικά προβλήματα, άρα δεν θα κάτσουν να νοιαστούν για την Ελλάδα και να έχουν προστριβές με τους ψηφοφόρους τους.
Για το μόνο που ίσως θα συζητούσαν, αν το ΔΝΤ αποφασίσει πως τελείωσε με την Ελλάδα, είναι ένα βελούδινο διαζύγιο με την Ευρωζώνη, σενάριο που καλλιεργεί από το 2011 ο Σόιμπλε και έχει μάλιστα και αρκετούς συμμάχους σε αυτή την προοπτική. Ολα αυτά λοιπόν συν το γεγονός πως το καλοκαίρι του 2015 μας έδωσαν την τελευταία κυριολεκτικά ευκαιρία πρέπει κάποτε να τα πιστέψουμε και κυρίως η κυβέρνηση, η οποία επιμένει σε μονομερείς ενέργειες (επίδομα σε συνταξιούχους) αλλά και σε μη συμμόρφωση με τα προαπαιτούμενα της δεύτερης αξιολόγησης.
Τρέχουν τώρα πάλι και εκλιπαρούν να γυρίσουν πίσω οι θεσμοί και να κλείσει η αξιολόγηση χωρίς όμως να κάνουν (επί του παρόντος) κάτι που να πληροί τις απαιτήσεις τους (δίκαιες ή άδικες δεν έχει σημασία). Ισα-ίσα που τα περισσότερα στελέχη, προεξάρχοντος του κυβερνητικού εκπροσώπου, επιμένουν στη ρητορική ότι δεν πρόκειται να πάρουν κανένα νέο μέτρο.
Δεν ξέρω μέχρι πού είναι αποφασισμένοι να το πάνε, αλλά το βέβαιο είναι πως, αν συνεχιστεί κι άλλο αυτό το κρυφτούλι με την πραγματικότητα, δεν θα είναι μακριά η στιγμή που θα μπούμε στο «πράσινο μίλι» και τότε δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες και άλλοι φταίχτες εκτός από εμάς!
*Το παρόν άρθρο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ (15-01-2017)