Ο λαϊκισμός, τα επικοινωνιακά τρικ από «χαρισματικούς» στο είδος ηγέτες, τα χονδροειδή ψέματα που μεταμορφώνουν το άσπρο (ή έστω το γκρι) σε μαύρο είναι… αξίες ανεκτίμητες μέσα στην Ιστορία και έχουν και θα έχουν, δυστυχώς, πάντα χώρο και ευήκοα ώτα, μέγιστο ακροατήριο. Ειδικά όταν ευνοούν οι συνθήκες μιας εποχής, μιας περιόδου κρίσης όπως ήταν για την Ελλάδα η δεκαετία 2009-2019.
Τότε άνθησαν όλα τα λαϊκιστικά ψεύδη, τότε… σκίστηκαν τα μνημόνια από την Αριστερά, αλλά και γεννήθηκαν ακροδεξιές εκδοχές, από τους «light» Ανεξάρτητους Ελληνες του Καμμένου μέχρι την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής.
Σήμερα, μέσα στη μεγαλύτερη κρίση ακρίβειας των τελευταίων 40 ετών, η light Ακροδεξιά της Λεπέν ετοιμάζεται να κυβερνήσει το πολύ σε μια τετραετία στη Γαλλία, ενώ η Μελόνι ήδη κυβερνά στην Ιταλία.
Η αφορμή για την εισαγωγή είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, οι εξελίξεις στη Βρετανία που προκαλούν θλίψη, απορίες και ανασφάλεια σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για τη Δύση, και ειδικά για την Ευρώπη.
Πώς μία από τις παλαιότερες και πιο εμβληματικές δημοκρατίες του κόσμου και ένα κόμμα όπως οι Συντηρητικοί, που μαζί με τον ιστορικό ανταγωνιστή τους, τους Εργατικούς, οδήγησαν δεκαετίες τώρα τη χώρα σε ασφαλή νερά ευημερίας και προόδου οδεύουν σήμερα στο χάος και τον διεθνή διασυρμό. Πώς οι «απόγονοι» του Τσώρτσιλ και της Θάτσερ κατήντησαν στον Μπόρις, έπεσαν πιο χαμηλά στην Τρας και μπορούν και πιο χαμηλά.
Μετρήστε πίσω, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τους πρωθυπουργούς της Βρετανίας και δύσκολα θα βρείτε «φάτσες» σαν τον Τζόνσον και την Τρας, όπως επίσης και σαν τον πρώην αρχηγό των Εργατικών, Κόρμπιν. Ενα μοιραίο λάθος του Συντηρητικού πρωθυπουργού Κάμερον να υποσχεθεί προεκλογικά δημοψήφισμα για την παραμονή ή μη της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και μια καμπάνια υπέρ του Brexit, που σιωπηρά υποστήριξε ακόμα και το Παλάτι, οδήγησαν στην οριακή πλειοψηφία υπέρ της εξόδου το 2016. Από τότε ουσιαστικά η χώρα μπήκε σε μια περιπέτεια, της οποίας τα αποτελέσματα πολιτικά έχουν ήδη φανεί και οικονομικά κάθε χρόνο που περνάει θα φαίνονται ακόμα περισσότερο.
Ασφαλώς σε ό,τι περιγράφεται πιο πάνω υπάρχει ο αντίλογος ή έστω το (ορθό) επιχείρημα ότι δεν υπάρχει τίποτα το αντιδημοκρατικό. Το Brexit ήταν απόφαση της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, ίσως μάλιστα παραμένει και η κυρίαρχη άποψη σε αυτήν ακόμα και σήμερα. Τον Μπόρις Τζόνσον τον ψήφισε επίσης ο κόσμος, όπως και τη Λιζ Τρας τα μέλη του κόμματός της και τώρα αν τα μέλη των Συντηρητικών θέλουν πίσω τον Τζόνσον θα ξαναγίνει και πρωθυπουργός. Μπορεί έτσι, πάντοτε με δημοκρατικές διαδικασίες, να ξαναδούμε και τον Τραμπ πρόεδρο της Αμερικανικής Δημοκρατίας.
Σχεδόν όλοι συμφωνούν στον δυτικό κόσμο σε ένα και μόνο σύστημα, αυτό της Δημοκρατίας, αλλά δεν είναι δα και… άγνωστο ότι στο όνομα -και σε καθεστώς- της Δημοκρατίας έχουν γίνει και τεράστια ιστορικά λάθη. Γι’ αυτό και η ευθύνη της ηγεσίας των δημοκρατικών κομμάτων είναι πολύ μεγαλύτερη από το να τάζουν στους πολίτες… θαύματα που δεν γίνονται, απλά και μόνο στηριζόμενοι στην άγνοιά τους. Ή να «παραπέμπουν» τους λαούς σε μοιραίες αποφάσεις με δημοψηφίσματα, όπως έγινε στη Βρετανία και παρ’ ολίγον στην Ελλάδα αν εφαρμοζόταν το «Οχι» του 2015.