Στο οικονομικό ένθετο της έκδοσης του «Πρώτου Θέματος», που κυκλοφόρησε το Σάββατο 11 Ιουνίου, δημοσιεύεται ένα ρεπορτάζ που αναφέρει ότι οι κρατήσεις τουριστών του Μαΐου για το επερχόμενο τετράμηνο είναι περίπου ίδιες σε αριθμό με τις κρατήσεις που είχαμε τον Ιούλιο του 2019. Το στοιχείο αυτό -όπως αντιλαμβάνεται κανείς- δεν είναι πλέον μια εκτίμηση, αλλά ένα πραγματικό γεγονός, το οποίο οδηγεί στο συμπέρασμα ότι λογικά, αν δεν συμβεί κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο, πάμε για την καλύτερη τουριστική χρονιά στην ιστορία της χώρας
Για να εξηγηθούμε, τα προβλήματα μιας χώρας δεν λύνονται από μια καταπληκτική χρονιά στον τουρισμό, ούτε αυτό καθαυτό το προσφερόμενο τουριστικό προϊόν έγινε ξαφνικά πολύ ελκυστικότερο απ’ ό,τι ήταν πριν από μερικά χρόνια. Συμβαίνει καταρχάς γιατί ελευθερώθηκε ο πλανήτης από την πανδημία δύο χρόνια μετά και ο κόσμος… δεν κρατιέται μέσα ό,τι και να γίνει, αλλά φυσικά οφείλεται και στο γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα απέκτησε ξανά την καλή της εικόνα στο εξωτερικό, είναι μια χώρα που δεν λαμβάνει πια αρνητική δημοσιότητα, όπως γινόταν κατά κόρον την εποχή των μνημονίων, των capital controls κ.λπ.
Είναι βέβαιο ότι τη φετινή χρονιά θα παρατηρηθούν και όλα τα αρνητικά που φέρνει η έκρηξη της κίνησης: υψηλές τιμές, αισχροκέρδεια σε ορισμένες περιπτώσεις, αδυναμία στις υποδομές και τις υπηρεσίες. Αλλά τα νέα είναι καλά και ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού θα επωφεληθεί απ’ αυτό το τεράστιο τουριστικό κύμα, αμέσως ή εμμέσως. Ακόμα και ένα κτηνοτροφείο στη Λάρισα που θα πουλήσει τα προϊόντα του για να φάνε 30 εκατομμύρια παραπάνω καταναλωτές μέσα στο καλοκαίρι, μεγάλο κέρδος είναι.
Σε όλο αυτό το δύσκολο αλλά ευχάριστο για όλους crash test «επ’ αμοιβή φιλοξενίας» των 30 εκατομμυρίων τουριστών ασφαλώς τον πρώτο ρόλο έχει το κράτος, το οποίο καταρχάς καλείται να διασφαλίσει την ομαλή λειτουργία των υποδομών του και κυρίως να φροντίσει τα βασικά. Να αντιμετωπίσει τις φωτιές πρώτα απ’ όλα, γιατί φωτιές το καλοκαίρι πιάνουν παντού σε όλες τις χώρες, αλλά η αντιμετώπισή τους και το αποτέλεσμα δεν είναι ίδια. Ούτε Μάτι πρέπει να ξανάχουμε, αλλά ούτε και τα περσινά, τα οποία συνιστούν μια τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή και φυσικά όχι μόνο για τουριστικούς λόγους, αλλά για όλους εμάς.
Τον δεύτερο πιο σημαντικό ρόλο -ίσως και εξίσου σημαντικό με το κράτος- τον έχει η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι δήμοι στους οποίους εντοπίζεται ίσως και η μεγαλύτερη αδυναμία. Οι δήμαρχοι έχουν τεράστια ευθύνη και δουλειά στη θερινή σεζόν, πρώτα απ’ όλα για τις φωτιές με απλά αλλά πολύ χρήσιμα πράγματα. Για παράδειγμα, μέχρι προχθές ο λόφος του Στρέφη ήταν χορταριασμένος, φαντάζεστε να πιάσει φωτιά ένα πάρκο… στη μέση της Αθήνας; Το νερό, η αποχέτευση, τα σκουπίδια, η τάξη στα τραπεζοκαθίσματα των μαγαζιών στα τουριστικά θέρετρα είναι η βασική τους δουλειά. Ολα αυτά είναι βασικά κομμάτια της δουλειάς τους όσο κι αν φαίνονται ασήμαντα και διόλου πομπώδη, αλλά ένας δήμαρχος κρίνεται από την τάξη και την καθαριότητα, στα δε τουριστικά μέρη από το αν έχουν νερό το καλοκαίρι και λειτουργεί η αποχέτευση.
Και βέβαια ο ιδιωτικός τομέας που υποδέχεται τους τουρίστες, τα αεροδρόμια που πρέπει να έχουν προσωπικό και να λειτουργούν όλες τις ώρες και όχι όποτε βολεύει, βασικά 20 ώρες την ημέρα ακόμα και στα μικρότερα περιφερειακά αεροδρόμια (και τα κρατικά) γιατί… ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.
Στις θαλάσσιες μεταφορές είναι αναγκαίο τα καράβια να είναι καθαρά, χωρίς όρθιους και υπεράριθμους και στην ώρα τους, ειδικά τώρα που οι τιμές των ναύλων εκτινάχθηκαν λόγω ενέργειας. Και φυσικά όσο λιγότεροι επιχειρηματίες «κλέβουν», όπως εκείνοι με τα καβουροπόδαρα των 600 ευρώ στη Μύκονο, που ακόμα δυσφημούν τη χώρα σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης του κόσμου, τόσο το καλύτερο. Εχει το κράτος μεθόδους να προστατέψει τους πολίτες από τους επιτήδειους καταστηματάρχες αν θέλει.
Ο τουρισμός και μάλιστα η προσέλκυση πολιτών απ’ όλο τον κόσμο για περισσότερους μήνες τον χρόνο από τους τρεις καλοκαιρινούς, η επαφή με την Ελλάδα και η ενδεχόμενη μόνιμη ή σχεδόν μόνιμη εγκατάστασή τους εδώ είναι ένας μεγάλος εθνικός στόχος. Η αντίληψη, πολιτική και κοινωνική, που υπήρχε στη χώρα ότι «εμείς δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης» ελπίζω πια να θεωρείται ακόμα και απ’ όσους την πίστευαν κάποτε εντελώς παρωχημένη.
Ο στόχος πρέπει να είναι πια διπλός, να έρχονται πολλοί και καλοί τουρίστες και ακόμη περισσότεροι «Οττο», όπως προβάλλει το διαφημιστικό σποτ του υπουργείου Τουρισμού, που θα μένουν εδώ, θα απολαμβάνουν τον ήλιο και τη θάλασσα, ή θα εργάζονται από εδώ, θα ζουν και θα ξοδεύουν.