Ολα τα στοιχεία επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις ότι ο τουρισμός είναι φέτος η μεγάλη ελπίδα για την εθνική οικονομία.
Οι κρατήσεις δείχνουν ότι θα έχουμε μια χρονιά καλύτερη και από το προπανδημικό 2019 σε αριθμό επισκεπτών και έσοδα. Είναι ίσως το μοναδικό καλό νέο σε μια περίοδο που η ενεργειακή ακρίβεια σαρώνει τα πάντα, ο πληθωρισμός έχει ξεφύγει, η ανάπτυξη συρρικνώνεται δραματικά, οι ανάγκες στήριξης της κοινωνίας αυξάνονται και ο δανεισμός γίνεται δυσκολότερος. Ο τουρισμός που τα δύο προηγούμενα χρόνια πέρασε δύσκολα εξαιτίας της πανδημίας καλείται φέτος όχι μόνο να αποτελέσει ανάχωμα στην ύφεση, αλλά να δημιουργήσει και κάποιες οικονομικές εφεδρείες για τον πολύ δύσκολο χειμώνα που έρχεται.
Την περίοδο της πανδημίας ο τουριστικός κλάδος, εργαζόμενοι και κυρίως επιχειρήσεις, στηρίχθηκε σημαντικά από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από τους φόρους που πληρώνουμε όλοι μας. Και πολύ σωστά έπραξε η Πολιτεία, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος της. Η αντιμετώπιση των προβλημάτων, η ενίσχυση των αδυνάτων, η αποκατάσταση των αδικιών, η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, η βελτίωση του οικονομικού κλίματος, βασική παράμετρος του οποίου είναι ο τουρισμός.
Θα περίμενε κανείς ότι η εμπειρία της δύσκολης διετίας που πέρασε θα έκανε σοφότερους τους επαγγελματίες του τουριστικού κλάδου, όλους όσοι αμέσως ή εμμέσως ασχολούνται με τη «βαριά βιομηχανία» της χώρας. Είτε δραστηριοποιούνται στα νησιά, είτε στην ηπειρωτική Ελλάδα, έχουν ξενοδοχεία ή ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια, καφέ ή μπαρ, θα έπρεπε να επιδείξουν μια… αυτοσυγκράτηση στις τιμές. Οι πελάτες τους, ξένοι ή Ελληνες, πλούσιοι Αμερικανοί ή δικαιούχοι του κοινωνικού τουρισμού, έχουν περισσότερο από ποτέ την ανάγκη των διακοπών. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταλήξουν θύματα μιας ανελέητης κερδοσκοπίας.
Η οικονομική αρχή της προσφοράς και της ζήτησης βεβαίως και ισχύει, αλλά απέχει από τη λογική της αρπαχτής. Το περιστατικό με τα «χρυσά καβουροπόδαρα» στη Μύκονο που δυσφήμησε τον ελληνικό τουρισμό διεθνώς είναι η μία πλευρά του προβλήματος.
Η άλλη είναι ότι όσοι Ελληνες αναζήτησαν καταλύματα για ολιγοήμερες θερινές διακοπές συνάντησαν τιμές εξωφρενικές, που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από την προσφερόμενη ποιότητα και τις αντίστοιχες υπηρεσίες. Ξενοδοχεία τρίτης κατηγορίας με 500 ευρώ τη διανυκτέρευση και ενοικιαζόμενα δωμάτια σε απόσταση χιλιομέτρων από την παραλία με 250 ευρώ. Μιλάμε για τον κανόνα της αισχροκέρδειας και της κερδοσκοπίας, όχι τις εξαιρέσεις, γιατί είναι γεγονός ότι υπάρχουν κι αυτές. Καταλήξαμε στο φαινόμενο να είναι πιο προσιτό ένα ταξίδι στο εξωτερικό παρά ένα τριήμερο σε ελληνικό νησί.
Γενικώς η ακρίβεια είναι δεδομένη, ο πληθωρισμός τρέχει με πάνω από 10%, οι πολίτες ανταποκρίνονται με μεγάλη δυσκολία στις υποχρεώσεις τους και οι προβλέψεις για το μέλλον είναι δυσοίωνες. Ο αριθμός εκείνων που μπορούν να κάνουν λίγες ημέρες διακοπών είναι πολύ περιορισμένος, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να «εξοντωθούν» και αυτοί.
Είναι μεγάλο λάθος οι επιχειρηματίες του κλάδου να πιστεύουν ότι φέτος είναι η ευκαιρία όχι μόνο να «βγάλουν τα σπασμένα» της προηγούμενης διετίας, αλλά να πλουτίσουν κιόλας μέσα σ’ ένα καλοκαίρι. Τους πληρώσαμε ακριβά με τις μη επιστρεπτέες προκαταβολές της πανδημικής περιόδου, ας μη συνεχίσουν να παίζουν με τα νεύρα μας.
Εχει ο καιρός γυρίσματα κι αν φέτος η συγκυρία φέρνει στην Ελλάδα πλούσιους τουρίστες από τις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη, αυτό δεν σημαίνει ότι θα συνεχιστεί και του χρόνου. Με αρπαχτές δεν μπορείς να φτάσεις μακριά.