Όπου κέντρο εμείς θεωρούμε την Ευρώπη. Μπορεί να μην μονοπωλεί την παγκόσμια αυτοκινητική επιρροή, μπορεί η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ, εσχάτως και η Κορέα, να αποτελούν εξίσου αξιόμαχους αντίπαλους, ωστόσο η Ευρώπη έδινε τον τόνο, διαμόρφωνε την αυτοκινητική κουλτούρα ως υπόβαθρο πάνω στο οποίο έρχονταν να κάνουν τις δικές τους προτάσεις οι «αντίπαλοι».
Ακόμα και έτσι αυτοί οι εξωευρωπαϊκοί πόλοι είχαν ενδοευρωπαϊκά σημεία αναφοράς: τον σχεδιασμό, την τεχνολογική εξέλιξη, την ασφάλεια, το αγωνιστικό pedigree, τη σημασία στη λεπτομέρεια, την ανάδειξη του αυτοκινήτου σε κοινωνικό σύμβολο ανέλιξης.
Αλλά ο κόσμος προχωράει. Η αγορά είναι αδυσώπητη, η επιβίωση προϋποθέτει προσαρμογή και εξέλιξη. Κάπου είχα διαβάσει ποιος είναι ο κύριος λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι που βρίσκονται σε δυσχερή θέση τελικά δεν επιβιώνουν.
Διότι ντρέπονται να κάνουν το οτιδήποτε για να επιβιώσουν. Και η επιβίωση του ισχυρότερου δεν έχει να κάνει με τα μούσκουλα, ούτε ντε και σώνει με την υψηλή νοημοσύνη αλλά με τη διορατικότητα και την προθυμία να εξελιχθείς.
Τέτοιες σκέψεις έκανα καθώς οδηγούσα επί μία εβδομάδα το BYD Atto 3, αυτό το μικρομεσαίο κινεζικό ηλεκτρικό SUV, που μόλις τον προηγούμενο μήνα μπήκε στην ελληνική αγορά. Τις αναλυτικές εντυπώσεις μου σας προσκαλώ να τις διαβάσετε στη δοκιμή.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό αυτοκίνητο, σχεδόν από κάθε άποψη, και το λέω έχοντας μάθει να είμαι φειδωλός σε επιθετικούς χαρακτηρισμούς όταν έχω να κρίνω ένα αυτοκίνητο. Αλλά, τι να κάνουμε, είναι.
Το θέμα ωστόσο προκύπτει όχι από την τεχνολογική -και όχι μόνο- ποιότητα του εν λόγω αυτοκινήτου, αλλά από την ταχύτητα με την οποία αυτή η ποιότητα κατακτήθηκε από τους κατασκευαστές του. Και, ακόμα περισσότερο, από την αναπόφευκτη προβολή στο σύντομο μέλλον.
Ειδικά εφόσον βάλεις στην εξίσωση παράγοντες όπως η εμπεδωμένη πλέον υπεροχή των Κινέζων στην εφοδιαστική αλυσίδα αλλά και την τεχνογνωσία που αφορά την ηλεκτροκίνηση. Δεν σηκώνει εφησυχασμό η κατάσταση, το αντίθετο.
Και αν ήμουν ένας απλός καταναλωτής θα έλεγα: «Γιατί να μην πάρω λοιπόν κινεζικό αυτοκίνητο από τη στιγμή που είναι όντως τόσο καλό και σημαντικά φθηνότερο; Αυτά έχει η παγκοσμιοποιημένη αγορά».
Σωστό, και θα ήταν λάθος μου ως δημοσιογράφος στον αυτοκινητικό Τύπο να αρχίσω να κρίνω το πεδίο ενασχόλησής μου με βάση τοπικιστικά κριτήρια. Στέκομαι απλώς στα δεδομένα. Μέχρις στιγμής έχω οδηγήσει κάμποσα κινεζικά αυτοκίνητα από διαφορετικές μάρκες, αμιγώς ηλεκτρικά αλλά και θερμικά. Τα δεύτερα είναι απλώς αξιοπρεπή. Κάνουν τη δουλειά.
Τα ηλεκτρικά όμως είναι ευθέως ανταγωνιστικά και με τα ευρωπαϊκά, και με τα ιαπωνικά, και με τα κορεάτικα αντίστοιχα μοντέλα. Σε σοκαριστικό βαθμό. Σε βαθμό που ενδεχομένως το βασικό τους μειονέκτημα να είναι ο τόπος κατασκευής τους. Ακόμα. Αυτό θα αλλάξει πολύ σύντομα.
Με πολύ ταχύτερους βαθμούς απ’ ό,τι άλλαξε η εικόνα της συγκαταβατικής αποδοχής που είχαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα για τις κορεάτικες μάρκες. Ως δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του οφείλω να κρίνω με αξιολογικά κριτήρια και ενδεχομένως να αναδείξω κινεζικά μοντέλα καλύτερα από πολλά ευρωπαϊκά ή μη. Αυτό, έχει ήδη συμβεί. Από τις πρόσφατες οδηγικές εμπειρίες μου προεξοφλώ ότι θα το κάνω ξανά, και μάλιστα με διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό. Το καταθέτω από τώρα διότι επίσης προεξοφλώ και τις επικρίσεις που θα δεχτώ κάθε φορά που θα προκρίνω κινεζικά μοντέλα έναντι ευρωπαϊκών.
Η δουλειά μας ωστόσο αυτή είναι. Και αν ορισμένες φορές δεν είναι αρεστή στους «οπαδούς», είναι ωστόσο χρήσιμη για όσους θέλουν να δουν τη χρησιμότητά της. Οτι δηλαδή εκτός από την περίπτωση να αποφαινόμαστε με «ύποπτα» κριτήρια υπέρ των κινεζικών αυτοκινήτων, υπάρχει και η περίπτωση αυτές οι αξιολογήσεις να λειτουργούν και ως προειδοποιητικά καμπανάκια για όσους χρησιμοποιούν την κριτική ως εργαλείο για να γίνονται καλύτεροι.
Κάτι σαν εκείνα τα όργανα μετρήσεων στους πυρηνικούς σταθμούς που προειδοποιούν για τυχόν τήξη του αντιδραστήρα, τα ραδιενεργά υλικά του οποίου, αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα φτάσουν μέχρι την Κίνα. Μόνο που εδώ μιλάμε για την αντίστροφη πορεία.