Το τι συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στον ΣΥΡΙΖΑ τα έχετε διαβάσει στο newmoney, όπου έχουμε καταγράψει τις αποχωρήσεις, τις ατάκες και, γενικότερα, όλο το πολεμικό κλίμα -εννοείται χωρίς εισαγωγικά- που δεν φαίνεται να καταλαγιάζει. Ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή, ακόμα και άνθρωποι μέσα από το κόμμα με τους οποίους έχω μιλήσει, είναι βέβαιοι πως αυτή η κατάσταση όχι μόνο θα φτάσει μέχρι τις Ευρωκλογές 2024, αλλά θα τραβήξει και πολύ παρακάτω.
Η αλήθεια είναι ότι με όσους έχω μιλήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι εν λόγω είναι αντικειμενικά Αριστεροί, ιδεολόγοι, στα όρια του πολιτικού ρομαντισμού -όπου και για αυτό τους παραδέχομαι- ενώ τους γνωρίζω χρόνια, μου μεταφέρουν την απόλυτη απαισιοδοξία τους για τα όσα γίνονται στην Κουμουνδούρου, αλλά και πέριξ αυτής. Πέρα από τα γνωστά στρατόπεδα -πάλι χωρίς εισαγωγικά- αφαιρώντας τους Κασσελακικούς, τους Ομπρελίστας, την ομάδα Αχτσιόγλου, τους παλιούς προεδρικούς κ.λπ. κ.λπ., το μόνο δεδομένο αυτή τη στιγμή είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει προς «αποσυριζοποίηση», σύμφωνα με το σχετικό λανγκάζ που μου μετέφεραν τόσο βουλευτές, όσο και παλαιά στελέχη του κόμματος. Τώρα πια, όπως ισχυρίζονται όσοι ήδη σας είπα, το κόμμα του Στέφανου Κασσελάκη διαρρηγνύει τους δεσμούς του με την περίοδο διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και τις κεντρικές επιλογές του, ενώ διασπάται και ένα υπολογίσιμο μέρος του νήματος της ιστορικής, πολιτικής, αλλά και ιδεολογικής καταγωγής του κόμματος. Με λίγα λόγια, όπως όλα δείχνουν από τις κινήσεις του Stefanos, αφού θέλει να προσεταιριστεί τους… νοικοκυραίους του Κέντρου, αποχωρεί το άλφα από τον ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά όπως την ξέραμε -πάντα σύμφωνα με όσους μοιράστηκαν τις σκέψεις τους μαζί μου- πάει για άλλες πολιτείες, για άλλα σημεία μέσα στο Κοινοβούλιο.
Πέραν της ιδεολογικής απόσχισης, η οποία χωρά πολλή συζήτηση, δεν μπορεί να παραγνωρίσει κάποιος τα πολύ συγκεκριμένα δεδομένα – αφού μιλάμε για τη Βουλή. Η κοινοβουλευτική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ μειώνεται αισθητά αφού μετρά πλέον 36 βουλευτές, ενώ το ΠΑΣΟΚ αριθμεί 32. Δεν χρειάζεται μάστερ στα Μαθηματικά για να μπορέσεις να υπολογίσεις πως μέσα σε 55 ημέρες, με τον Κασσελάκη στο τιμόνι, ο ΣΥΡΙΖΑ -μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές- έχει χάσει 11 βουλευτές και 3 ευρωβουλευτές, ενώ δεν είναι ακόμα ξεκάθαρη η εικόνα των απωλειών σε επίπεδο βάσης και στελεχών. Ταυτόχρονα, καταγράφεται ένα ιστορικό παράδοξο το οποίο απαντάται για πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία: η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στην Α’ Αθηνών. Επίσης, στο πλαίσιο αυτής της ακραίας παραδοξότητας, χάνει και την εκπροσώπηση στη Ροδόπη, δηλαδή τη μοναδική περιφέρεια στην οποία αναδείχθηκε πρώτο κόμμα στις εθνικές εκλογές – βρες το λάθος. Κάπως έτσι -και μη χειρότερα- ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πλέον χωρίς έδρα σε έξι περιφέρειες: Α’ Αθηνών, Ιωάννινα, Μεσσηνία, Ροδόπη, Ξάνθη, Φλώρινα.
Ακόμα κι εάν κάποιος δεν ανήκει ιδεολογικά στον ΣΥΡΙΖΑ και πει, σε μια βαθιά ιδεολογική ανάλυση, «καλά να πάθουν – κι εδώ που έφτασαν πολύ τους ήταν», είναι δεδομένο πως παρακάμπτει κάτι πολύ βασικό, το βασικό πρόβλημα. Όλες οι χώρες του ντουνιά χρειάζονται δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, αλλά και, εν προκειμένω, εξίσου δυνατές αντιπολιτεύσεις, προκειμένου να ασκούν συνεχή έλεγχο στα κυβερνητικά πεπραγμένα. Αυτό δεν χρήζει πολιτικής υπερανάλυσης, αναφέρεται μόνο για όποιον μπορεί να κατανοήσει πως δεν νοείται κράτος στο οποίο η κυβέρνηση αποφασίζει και πράττει χωρίς να υπάρχει κανείς να εκφράσει αντίλογο. Δεν είναι δυνατόν οι πολίτες στην Ελλάδα να αντιμετωπίζουν, καθημερινά, ζητήματα με την ακρίβεια -για παράδειγμα- και να μην υπάρχει αντιπολιτευτικός λόγος για να εγκαλέσει σχετικώς την κυβέρνηση. Εκτός και εάν μείνουμε σε αυτό που είχε πει ο Λέων Τρότσκυ: «Όπου το κράτος είναι ο μοναδικός εργοδότης, αντιπολίτευση σημαίνει να λιμοκτονείς». Το θέμα, βέβαια, είναι να μη λιμοκτονούν και οι κάτοικοι μιας χώρας…
Το μόνο βέβαιο αυτή τη στιγμή είναι πως όχι πια ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε -ως πολιτική οντότητα, όπως δημιουργήθηκε- αλλά το κόμμα του Στέφανου Κασσελάκη όπως σκιαγραφείται πλέον, βρίσκεται σε τροχιά κρίσης, αμφισβήτησης, αποδόμησης και αποσύνθεσης. Και δεν μιλάμε, πια, για το τι θα κάνει στις Ευρωεκλογές ή εάν θα παραμείνει δεύτερη πολιτική δύναμη στη Βουλή, αλλά, πια, τίθεται μείζον θέμα πολιτικής επιβίωσης. Κι αφού θυμήθηκα τον Τρότσκυ, ο ίδιος είχε πει «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά πρέπει να ξέρουμε τι είναι αυτό που αγιάζει τον σκοπό». Και, προς το παρόν, στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ασχολούνται με αγιασμούς, αλλά με… εξορκισμούς.