“Μητέρα των μαχών” χαρακτηρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τις αντιδράσεις που θα προκαλέσει το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά, καθώς όπως υποστηρίζουν, καταργεί το οκτάωρο και την αμειβόμενη υπερωρία.
Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά το ΚΙΝΑΛ και φυσικά το ΚΚΕ, φέρονται αποφασισμένοι να κατεβάσουν κόσμο στους δρόμους για ένα νομοσχέδιο που ακόμα δεν το έχουμε δει στην τελική του διατύπωση και δεν ξέρουμε αν είναι όντως έτσι ή απλώς εικάζεται ότι θα είναι έτσι.
Εξαρχής να διευκρινίσω πως είμαι αντίθετος στην κατάργηση της προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί διαχρονικά με αγώνες και θυσίες του εργατικού κινήματος.
Όμως πέραν από τα ιστορικά κεκτημένα, φρονώ πως καλόν είναι να συνυπολογίζουμε τις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στον τομέα της απασχόλησης στη χώρα μας, αλλά και να δούμε τι ισχύει και στις άλλες χώρες της ΕΕ.
Ζούμε στην εποχή των αλματωδών αλλαγών παγκοσμίως και στη μετάβαση στην ψηφιακή εποχή με τη λεγόμενη 4η βιομηχανική επανάσταση.
Οι εργασιακές σχέσεις σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο έχουν μεταβληθεί τα τελευταία χρόνια καθώς νέα μοντέλα απασχόλησης και αμοιβών έχουν κυριαρχήσει στην πράξη όπως η τηλεργασία, η μερική απασχόληση, οι συμβάσεις έργου, η ποσοστιαία αμοιβή επί του παραγόμενου έργου κ.λπ.
Η έννοια της φάμπρικας, με το οκτάωρο, τις βάρδιες και τις κάρτες εργασίας και του βιομήχανου που πίνει το αίμα του εργάτη με το μπουρί της σόμπας, ανήκουν στην επιχειρηματολογία ενός μακρινού παρελθόντος.
Άλλωστε, ο εργοστασιακός εργάτης είναι πλέον ένα μικρό ποσοστό, στο σύνολο του απασχολούμενου δυναμικού στη χώρα μας.
Οι κάθε μορφής υπηρεσίες είναι αυτές που απασχολούν την πλειονότητα των εργαζομένων και μάλιστα οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις είναι αυτές που απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων από τις διάφορες ειδικότητες.
Ουδείς πάντως κι ούτε από όσο γνωρίζω από την κυβέρνηση, θέλουν να καταργήσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και να δημιουργήσουν μια εργασιακή ζούγκλα ασιατικού τύπου.
Το να μπορεί όμως μια επιχείρηση κατόπιν συναίνεσης με τους εργαζόμενους να αυξάνει σε μια περίοδο αιχμής της παραγωγής της, τον χρόνο απασχόλησης και να τον συμψηφίζει με λιγότερη εργασία και ρεπό σε μια άλλη, δεν το θεωρώ παράλογο.
Αν ένας εργαζόμενος δεν συναινεί σε μια τέτοια ρύθμιση δεν μπορεί κανείς να τον υποχρεώσει. Θα συνεχίσει να εργάζεται το οκτάωρό του και είναι εικασία ότι ο εργοδότης θα τον απολύσει γι’ αυτή την άρνηση, καθώς εύκολα θα αποδεικνύεται ενδεχόμενος εκβιασμός που θα συνιστά καταχρηστική απόλυση, με όλες τις προβλεπόμενες συνέπειες.
Στο νομοσχέδιο όμως λέγεται πως θα υπάρχει και η ηλεκτρονική κάρτα εργασίας η οποία θα είναι συνδεδεμένη με την ΕΡΓΑΝΗ και θα καταγράφεται κάθε στιγμή η υπερωριακή απασχόληση κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα.
Όλα αυτά όμως μένει να τα δούμε στο υπό κατάθεση νομοσχέδιο, πριν αρχίσουμε να το πετροβολούμε χωρίς να το δούμε σην τελική του μορφή.
Ούτως ή άλλως όμως, αυτό που συμβαίνει σήμερα στην αγορά εργασίας επ’ ουδενί μπορεί να χαρακτηριστεί εργασιακός παράδεισος.
Οι στρεβλώσεις είναι δεδομένες και πολλές. Υποαπασχόληση, υποαμειβόμενη εργασία, εκ περιτροπής εργασία με τετράωρα, εξ αποστάσεως εργασία με διαπροσωπικές συμφωνίες, αδήλωτη εργασία χωρίς δικαιώματα και ελέγχους και φυσικά η υπερωριακή απασχόληση είναι το τελευταίο που προβληματίζει όσους τελούν υπό αυτές τις συνθήκες εργασίας.
Με δεδομένη μάλιστα την ανεργία που συνεχίζει να κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα και κυρίως στους νέους.
Και εν τέλει, αν η αντιπολίτευση θέλει σώνει και καλά να δώσει τη μητέρα των μαχών, ας τολμήσει επιτέλους να αγωνιστεί πρωτίστως για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και τις επενδύσεις που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας με προοπτικές και καλές αμοιβές και όχι να κινείται στην ψηφιακή εποχή με όρους και συνθήματα του περασμένου αιώνα.
Οι καιροί άλλαξαν καλώς ή κακώς και αλίμονο σε αυτούς που δεν το καταλαβαίνουν και σκιαμαχούν με το παρελθόν τότε που “νόμος ήταν το δίκιο του εργάτη”!