Την υπόθεση Αυγενάκη την έχετε πληροφορηθεί από κείμενα που έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο στηλιτεύοντας -και πολύ σωστά- τη στάση του πρώην υπουργού. Οπως επίσης μάθατε, διεγράφη από μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, ενώ μομφή για ανάρμοστη συμπεριφορά και δεκαπενθήμερο αποκλεισμό από συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου τού επέβαλε ο Πρόεδρος της Βουλής, Κώστας Τασούλας. Το αμέσως επόμενο επεισόδιο άρχισε να γράφεται όταν ο Λευτέρης Αυγενάκης αρνήθηκε να παραδώσει την έδρα του.
Δεν είναι η πρώτη φορά κατά την οποία ένας εκλεγμένος βουλευτής αρνείται να παραδώσει την έδρα του και κάπως έτσι αρχίζει ξανά η αέναη συζήτηση. Από τη μία το κόμμα το οποίο σημειώνει πως «το καταστατικό προβλέπει ότι οι έδρες των βουλευτών οι οποίοι εκλέγονται με το κόμμα μας ανήκουν στο κόμμα και δεν μπορεί να τις σφετεριστεί κανένας». Από την άλλη, οι βουλευτές που αρνούνται σχετικώς, ισχυρίζονται πως η λαϊκή εντολή δόθηκε προσωπικά σ’ αυτούς, ενώ μερικοί, για να το κάνουν πιο ηρωικό, δηλώνουν πως οφείλουν να υπηρετήσουν τις ιδέες για τις οποίες ψηφίστηκαν.
Το Σύνταγμα, όμως, τι λέει;
Σύμφωνα με το άρθρο 51 -παράγραφος 2- αναφέρεται ότι η παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα αποτελεί αποκλειστικό δικαίωμα του βουλευτή και δεν παρέχεται στα κόμματα η δυνατότητα είτε να απομακρύνουν βουλευτές από τη Βουλή, είτε να τους αντικαταστήσουν με άλλους ούτε μπορεί να μπει πιστόλι στον κρόταφο για να επιστραφεί η έδρα.
Ταυτόχρονα, σε όλο αυτό υπάρχει κι ο λαός που ζητά επιτακτικά απ’ όποιους φεύγουν ή εκδιώκονται από ένα κόμμα να παραδώσουν την έδρα και επικαλούνται, κυρίως, λόγους ηθικής τάξης. Για την ακρίβεια, σε ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, σχετικά με το επίμαχο ζήτημα, στριφογυρνά το επιχείρημα «το νόμιμο δεν είναι και ηθικό». Τον Ιανουάριο του 2019, η εταιρεία δημοσκοπήσεων Prorata έκανε μια σχετική δημοσκόπηση. Τότε, το 73% των συμμετεχόντων δήλωσε ότι «ο βουλευτής πρέπει να παραδίδει την έδρα όταν επιθυμεί να αλλάξει κομματική στέγη κατά τη διάρκεια κοινοβουλευτικής θητείας», ενώ το 22% διαφώνησε μ’ αυτή την άποψη. Στα ίδια ευρήματα είχε διαφανεί μάλιστα πως το 84% των ψηφοφόρων της ΝΔ τάχθηκε υπέρ της παράδοσης, ενώ στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ το ποσοστό ανερχόταν στο 41%.
Γεγονός είναι πως οι περισσότεροι βουλευτές που έχουν αποχωρήσει ή διαγραφεί από μια ΚΟ δεν θεωρούν πως οι έδρες τους ανήκουν στα κόμματά τους και κάπως έτσι δεν τις παρέδωσαν ποτέ. Από την άλλη, με μια γρήγορη σκέψη, ελάχιστους θυμάμαι να έχουν παραδώσει την έδρα τους όταν χώρισαν τα τσανάκια τους με το κόμμα στο οποίο ανήκαν. Αδωνις Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, Βασιλική Κατριβάνου, Ανδρέας Ψυχάρης, Κώστας Δαμαβολίτης, Γιώργος Φλωρίδης, Θανάσης Παπαχριστόπουλος, Σπύρος Πνευματικός, Θέμης Χειμάρας είναι κάποιοι από αυτούς από το 2010 και μετά, οι οποίοι ανήκουν και σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.
Το να παραδώσεις την έδρα σου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ό,τι αυτή κουβαλά, δεν αποτελεί μια εύκολη υπόθεση, είναι πάρα πολύ δύσκολο να απαρνηθείς τα οφίκια, τα δικαιώματα και τον… τσαμπουκά που έχεις ως εθνοπατέρας. Αλλωστε, το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;», ακούγεται πιο… επιβλητικό όταν εκστομίζεται από το στόμα ενός βουλευτή, προκαλεί δέος, ειδικά όταν δεν υπάρχουν και κάμερες για να καταγράψουν μια επαίσχυντη συμπεριφορά. Εδώ ακούγεται όλο αυτό τόσο αισχρό στις 07:30 το πρωί από έναν τύπο που φοράει ρούχα δουλειάς μέσα από ένα αυτοκίνητο του 1995, ο οποίος έχει κλείσει τον δρόμο για να πάρει το φραπεδάκι του.
Και μην ανησυχείς, ρε μεγάλε. Ακόμα κι αν δεν σε ξέρουμε, καταλαβαίνουμε τι σόι παλιόπραμα είσαι και φυσικά ούτε θέλουμε να σε μάθουμε…