Η αποτυχία και τα αδιέξοδα θολώνουν την κρίση. Ισχύει για όλους, αλλά αν είσαι πολιτικός ή διπλωμάτης, αρχηγός κόμματος ή εκπρόσωπος μιας χώρας όπως η Ρωσία δεν επιτρέπεται να το δείχνεις.
Η κριτική που ασκείται στον Κυριάκο Μητσοτάκη, δεκαπέντε ημέρες μετά την ιστορική ομιλία του στο αμερικανικό Κογκρέσο, γιατί στη διάρκειά της παραλλήλισε την ηρωική Εξοδο του Μεσολογγίου με την αντίσταση των Ουκρανών στη Μαριούπολη, ξεπερνάει τη λογική και φθάνει στα όρια του γελοίου.
Το πρώτο σημείο κριτικής στον Μητσοτάκη που εντόπισαν οι αντίπαλοί του είναι ότι δεν ανέφερε το όνομα «Τουρκία» όταν εξηγούσε στους Αμερικανούς γερουσιαστές και βουλευτές την επιθετική στάση των εξ Ανατολής γειτόνων και για ποιους λόγους δεν πρέπει να τους δοθούν μαχητικά αεροσκάφη F-16 και F-35. Πιο άστοχη κριτική από αντιπολίτευση σε κυβέρνηση δεν έχει υπάρξει στην πολιτική ιστορία της χώρας από τη Μεταπολίτευση.
Και όσον αφορά το σκέλος της Τουρκίας, η οργή Ερντογάν, οι μεθοδεύσεις, οι απειλές και η ευθεία ομολογία του ότι δεν συγχωρεί τον Μητσοτάκη για αυτές τις αναφορές του, εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προφανές πως ο πρωθυπουργός έκανε τη δουλειά του στην Ουάσιγκτον υπερασπιζόμενος, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τα εθνικά μας συμφέροντα σε μια κρίσιμη φάση και με τον πόλεμο στην Ουκρανία να συνεχίζεται.
Το δεύτερο σημείο της κριτικής που αφορά τον ιστορικό συσχετισμό του Μεσολογγίου με τη Μαριούπολη ξεκίνησε μεν από τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, αλλά έφθασε μέχρι τη… Μόσχα. Η Μαρία Ζαχάροβα ενοχλήθηκε για τον παραλληλισμό, αν και αμφιβάλλω ότι γνωρίζει κατά πού πέφτει το Μεσολόγγι και τι ακριβώς συνέβη εκεί.
Εξάλλου, ουδείς Ρώσος φιλέλληνας υπήρχε εκεί. Σε αντίθεση με Αγγλους, Γερμανούς, Γάλλους, Ιταλούς, Αυστριακούς, Ελβετούς, ακόμη και Πολωνούς που συμμετείχαν με τη θέλησή τους στο ολοκαύτωμα της Ιερής Πόλης που άλλαξε την πορεία του απελευθερωτικού αγώνα και οδήγησε στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Είναι προφανές πως ο Πούτιν προσπάθησε να αξιοποιήσει τα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα για να πλήξει τον Μητσοτάκη.
Είναι η συνέχεια μιας εμμονικής αντιπαράθεσης με τη χώρα μας, η οποία τον μοναδικό στόχο που μπορεί να έχει είναι να προσφέρει στήριξη σε εκείνους που υποστηρίζουν τη Ρωσία στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Γενικώς η στάση της Μόσχας έναντι της Ελλάδας κρύβει έντονο παρασκήνιο και μυστικά. Μόνο έτσι εξηγείται ότι η Ζαχάροβα με κάθε ευκαιρία στοχοποιεί τη χώρα μας, αν και έχει τη μικρότερη εμπλοκή στον πόλεμο απ’ ό,τι όλες οι άλλες χώρες του ΝΑΤΟ. Οι Τούρκοι έχουν εξοπλίσει την Ουκρανία με drones (και προφανώς φροντίζουν για την υποστήριξή τους), αλλά στο στόχαστρο της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής βρίσκεται η Ελλάδα.
Όσο «τυφλά» κι αν γίνεται η αντιπολίτευση στην Ελλάδα, η αναφορά της Ζαχάροβα πρέπει να προβληματίσει. Ο παραλληλισμός των δύο πόλεων από τον πρωθυπουργό ήταν πολιτικά και ιστορικά σωστός. Βεβαίως στη Μαριούπολη δεν υπήρξε έξοδος ούτε αυτοθυσία των τελευταίων μαχητών, αλλά παράδοση με την ελπίδα να σωθούν, αν και πολύ αμφιβάλλω γι’ αυτό. Από κει και πέρα, όμως, οι ομοιότητες είναι πολλές. Η μακρά πολιορκία, οι στερήσεις σε τρόφιμα και νερό, η υπεροπλία των πολιορκητών, η αδυναμία εξωτερικής βοήθειας, η διάθεση αντίστασης στον εχθρό υπήρχαν και τότε και τώρα.
Στο Μεσολόγγι είχαν κλειστεί και πολεμούσαν για να κρατήσουν ελεύθερο από τους Τούρκους ένα κομμάτι ελληνικής γης. Ήταν και Μεσολογγίτες και Σουλιώτες, πρώην κλέφτες κι αρματολοί, φιλέλληνες εθελοντές, ρομαντικοί και φιλελεύθεροι. Και ο Ιμπραήμ έκανε ό,τι μπορούσε για να σπάσει αυτή τη συνοχή χωρίς αποτέλεσμα.
Έτσι και τώρα, η αντίσταση της Μαριούπολης χρεώθηκε από τους επιτιθέμενους στους «ναζί του Τάγματος Αζόφ» για να ακυρωθεί στρατιωτικά και ιστορικά. Ο εισβολέας πάντα ψάχνει τρόπους να πλήξει τον αμυνόμενο όταν δεν μπορεί να τον νικήσει στον πόλεμο. Και στο τέλος, τίποτα από τα παραπάνω να μην ισχύει, μόνο και μόνο ότι το 2022 ακούστηκε από τον Ελληνα πρωθυπουργό στο αμερικανικό Κογκρέσο το Μεσολόγγι, αποτελεί μια μεγάλη δικαίωση για τους προγόνους μας που έπεσαν στην ηρωική Εξοδο το 1826.
Είμαι σχεδόν βέβαιος πως οι περισσότεροι από τους Αμερικανούς γερουσιαστές και βουλευτές δεν γνώριζαν το Μεσολόγγι και όσα έγιναν εκεί πριν από 200 χρόνια, σε αντίθεση με τη Μαριούπολη. Ο χρόνος και ο τόπος έχουν τη σημασία τους.