Όσο κι αν προσπαθώ να καταλάβω την ανάγκη των αντιπολιτευόμενων κομμάτων να διαφοροποιηθούν από τις κυβερνητικές επιλογές και τα νομοθετήματα που φέρνει στη Βουλή, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που ειλικρινά αδυνατώ. Λες και η συνεχής και καθολική άρνηση για τα πάντα βρίσκει δικαίωση στο εκλογικό σώμα και την κοινωνία και άρα υπάρχει πολιτικό όφελος ενώ στην πράξη, άλλα δείχνουν οι μετρήσεις της κοινής γνώμης.

Για παράδειγμα, προχθές ψηφίστηκε η αναμόρφωση του Ποινικού Κώδικα με την αυστηροποίηση των ποινών για κακουργήματα που μέχρι τώρα έμεναν στην ουσία ατιμώρητα και αποτελούσαν πρόκληση για τα θύματα των κακουργηματικών πράξεων. Σύσσωμη η αντιπολίτευση καταψήφισε τις αλλαγές με το επιχείρημα άκουσον-άκουσον πως «θυματοποιείται η μεσαία εγκληματικότητα»! Δηλαδή ο διαρρήκτης, ο κλέφτης, ο συκοφάντης, ο παραβάτης του κόκκινου που σκοτώνει περαστικούς, δεν πρέπει να εκτίουν ούτε μια μέρα φυλάκισης!
Και καλά να καταλάβω πως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αριστεροί δικαιωματιστές των εγκληματιών δεν θα μπορούσαν να συναινέσουν στο ξήλωμα του δικού τους νόμου Παρασκευόπουλου που άδειασε τις φυλακές από βαρυποινίτες και τους άφησε να κινούνται ανάμεσα μας ελεύθεροι. Όμως από το ΠΑΣΟΚ με την πολύχρονη κυβερνητική ιστορία του, δεν το κατάλαβα. Αυτή η συμπόρευση με την ακτιβιστική ατιμωρησία και η θέση απέναντι στα θύματα εγκληματικών ενεργειών, δηλαδή στην ίδια την κοινωνία και τους ανθρώπους που ζητούν δικαίωση και μια ήρεμη και ασφαλή ζωή, νομίζουν πως τους κάνει καλό και θα επιβραβευθούν στην κάλπη; Το «όχι σε όλα» ήταν ποτέ μια σοβαρή και εκτιμητέα πολιτική στάση από την κοινωνία και διέλαθε της προσοχής μας; Ή μήπως με τέτοιες επιλογές μπορεί να κτισθεί μια αξιόπιστη κυβερνητική πρόταση απέναντι στον Μητσοτάκη;

Άλλο παράδειγμα που μου προκάλεσε αλγεινή εντύπωση είναι η ανεμουδουρίστικη μεταστροφή στο θέμα της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όταν πρωτοήρθε το θέμα στη δημοσιότητα ακούγαμε από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όλα αυτά τα νέα παιδιά που στην πλειονότητά τους έχουν σπουδάσει σε ξένα ιδιωτικά πανεπιστήμια, πως καταρχήν συμφωνούν αλλά έθεταν -και καλά έκαναν- κάποιες προϋποθέσεις για αυστηρά κριτήρια με παράλληλη ενίσχυση και αναβάθμιση των Δημόσιων πανεπιστημίων. Έλεγαν δηλαδή κατ’ αρχήν «ναι» και διαφοροποιούνταν από ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ που δεν θέλουν καν να ακούν για ιδιωτικά πανεπιστήμια αν και από χρόνια έχουν αποδεχθεί στην πράξη, τα ξένα κολλέγια που δίνουν πτυχία που αναγνωρίζονται από το Ελληνικό κράτος και παρέχουν τα ίδια επαγγελματικά προνόμια με τα Δημόσια Πανεπιστήμια. Προχθές δια στόματος του ίδιου του κ. Ανδρουλάκη, η θέση άλλαξε καθώς δήλωσε πως το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να ψηφίσει το σχετικό νομοσχέδιο όταν αυτό έρθει στη Βουλή!

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι μεσολάβησε και πριν ακόμα δούμε το ακριβές περιεχόμενο του νομοσχεδίου, το κόμμα που στις δημοσκοπήσεις έρχεται δεύτερο, έκανε αυτή τη θεαματική κωλοτούμπα. Όπως είχε κάνει και ο Γ. Παπανδρέου το 2007 όταν υπήρχε η ευκαιρία για την αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος και την τελευταία στιγμή, έκανε πίσω και δεν πέρασε η πρόταση της τότε κυβέρνησης.

Τώρα λοιπόν και κόντρα στην πλειονότητα της κοινωνίας -με βάση τις μετρήσεις- τάσσεται στην ουσία με τους καταληψίες και την Αριστερά που αντιδρά με όρους της δεκαετίας του ’80, στη λειτουργία ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων.

Προτιμά δηλαδή να φεύγουν χιλιάδες ελληνόπουλα για σπουδές στο εξωτερικό από το να έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν στον τόπο τους. Εκτός κι αν επικράτησε η μικρόψυχη κουτοπονηριά πως αφού μπορεί ο Μητσοτάκης να το περάσει και χωρίς εμάς, γιατί να συνταχθούμε μαζί του. Αυτές οι λογικές όμως είναι παρωχημένες και ουδεμία σχέση έχουν με τις απαιτήσεις της εποχής, των αλλαγών που έχουν συντελεστεί στην κοινωνία και ο κόσμος απαιτεί εκσυγχρονιστικές και ρεαλιστικές θέσεις και από τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο του και καταδικάζει τις επαμφοτερίζουσες θέσεις και απόψεις που απευθύνονται σε μειοψηφίες που ζουν σε άλλες εποχές.