Δεν ξέρω αν τελικά οι διαμαρτυρίες κάποιων πολιτών στην Πάρο, τη Σύρο και ενδεχομένως σε κάποια άλλη παραλία της χώρας, μπορούν να χαρακτηριστούν ως κίνημα της πετσέτας κι αν μπορούν στην πράξη να αλλάξουν την κατάσταση. Ούτε είμαι βέβαιος πως η πρωτοβουλία της νέας εισαγγελέως του Αρείου Πάγου που διέταξε έρευνα για τις αυθαίρετες καταλήψεις των παραλιών από επιχειρηματίες με τις ξαπλώστρες και ομπρέλες , θα έχουν κάποιο πρακτικό και άμεσο αποτέλεσμα.
Η πικρή πάντως αλήθεια που μας θυμώνει όλους, είναι πως η αυθαιρεσία και η αντικοινωνικότητα κάποιων «επιχειρηματιών» που αυθαίρετα απέκτησαν «δικαιώματα ιδιοκτησίας» και εκμετάλλευσης, εμποδίζοντας στην πράξη την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στις παραλίες ή τους περιορίζει σε μια άκρη σα νάναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, δεν αντέχεται άλλο.
Η Αττική για παράδειγμα, διαθέτει δεκάδες παραλίες που όμως για να τις επισκεφθεί κανείς και να τις απολαύσει πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στη τσέπη καθώς η συντριπτική πλειονότητα τους είναι πλέον «οργανωμένες»! Δύσκολα θα βρει κανείς παραλία προσβάσιμη, όπου μπορεί να βάλει την ομπρέλα του και την πετσέτα του και να απολαύσει αυτό το κοινωνικό αγαθό που είναι οι θάλασσες μας.
Από την άλλη, αυτοί που έχουν «οργανώσει» τις παραλίες με τα μπητζόμπαρα, (συνήθως το 90% της έκτασης) και είναι νόμιμοι, δηλώνουν πως οι κατά τόπους Δήμοι μέσω πλειστηριασμών απαιτούν τεράστια ποσά για να τις παραχωρήσουν, οπότε προκειμένου να βγάλουν τα έξοδα τους και κάποιο εύλογο κέρδος, αναγκάζονται να χρεώνουν με υψηλές τιμές, κάποιοι μάλιστα και ελάχιστη χρέωση, όπως στην Ανάβυσσο κι αλλού και η οποία δεν διαφέρει από τις τιμές της Μυκόνου!
Το θέμα όμως είναι πως αυτός που κερδίζει έναν διαγωνισμό, υποχρεούται να ακολουθήσει τις δεσμεύσεις για το συγκεκριμένο αριθμό ομπρελών και της έκτασης που μπορεί να καταλάβει η επιχείρησή του.
Ποιος όμως ελέγχει αν τηρεί το συμβόλαιο παραχώρησης εκμετάλλευσης; Κανείς κι αυτό είναι επιβεβαιωμένο. Έχει για παράδειγμα άδεια για 100 ομπρέλες αλλά στην πράξη έχει στήσει 200 και δεν τον ενοχλεί κανένας.
Βλέπετε οι ευθύνες ελέγχων είναι μια περιπλεγμένη υπόθεση και γίνονται ένα μπαλάκι που πάει από τους Δήμους στην ΕΤΑΔ, στην αστυνομία, τη Δημοτική αστυνομία και δεν ξέρω ποιους άλλους φορείς, με τελικό αποτέλεσμα, η ευθύνη να μένει ορφανή.
Και το συνταγματικό αλλά και αυτονόητο δικαίωμα του κάθε πολίτη να μπορεί να επισκέπτεται την παραλία της αρεσκείας του χωρίς όρους και προϋποθέσεις (οικονομικές) χάνεται κι αυτό μέσα στον κυκεώνα των ανεύθυνων φορέων που στην πράξη αρνούνται να εφαρμόσουν την κείμενη νομοθεσία. Θύμα, των επιτήδειων που πάντα βρίσκουν τρόπο να αποφεύγουν τις συνέπειες των παρανομιών τους και πάλι ο πολίτης.
Κι αυτή η εγκληματική αναρχία και αυθαιρεσία, απλώνεται σε όλη την επικράτεια, καθιστώντας τον Έλληνα πολίτη εξόριστο σε κάποια βράχια και γκρέμνια, αν δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει ελάχιστη κατανάλωση 100 ευρώ για μια ομπρέλα και δυο ξαπλώστρες στην 5η και 6η σειρά στην Ανάβυσσο όπως μας λένε τα «θύματα» αυτής της ιδιότυπης δικτατορίας των ομπρελάδων!
Όλοι συμφωνούμε πως ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας η οποία συμβάλλει τα μάλλα στην οικονομία της χώρας. Από την άλλη όμως είναι και τα εκατομμύρια των Ελλήνων που με τους φόρους τους στηρίζουν αυτή τη χώρα κι είναι έγκλημα να νοιώθουν ξένοι στη χώρα τους και να μην μπορούν να χαρούν δωρεάν κάποιες από τις ομορφιές αυτού τόπου.
Κι είναι κι αυτά τα προβλήματα, προβλήματα καθημερινότητας για τα οποία η κυβέρνηση πρέπει να παρέμβει εδώ και τώρα.