Η υπόθεση του Κατάρ με τη φερόμενη δωροδοκία της Ελληνίδας ευρωβουλευτή Εύας Καϊλή έφερε στο προσκήνιο τον βρώμικο κόσμο της διαφθοράς και των δικτύων επιρροής στους διαδρόμους της ευρωπαϊκής εξουσίας. Είναι άλλωστε κοινός τόπος ότι στις Βρυξέλλες μία από τις πιο αναπτυγμένες «βιομηχανίες» είναι εκείνη των δικτύων επιρροής, των λόμπι, που προσπαθούν να επηρεάσουν την πολιτική και τη νομοθεσία της Ε.Ε. ανάλογα με τα συμφέροντα των πελατών τους.

Πολιτικά, οικονομικά, γεωπολιτικά, επιχειρηματικά και εμπορικά συμφέροντα επιχειρούν να φέρουν τα πράγματα εκεί που τα θέλουν κινητοποιώντας μεγάλες οικονομικές δυνάμεις και χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα.

Και όλα αυτά δεν είναι μόνο υποψίες, αλλά καταστάσεις που έχουν τεκμηριωθεί με έρευνες και μελέτες που έχουν γίνει κατά καιρούς, ενώ και με αφορμή τις πρόσφατες αποκαλύψεις έρχονται ολοένα περισσότερα στοιχεία για τις διαστάσεις της υπόθεσης Κατάρ, τα παρακλάδια στη Γαλλία, τον πιθανό ρόλο του Μαρόκου και άλλα πολλά που ίσως έρθουν στο προσκήνιο στην πορεία.

Είναι πολύ πιθανό ότι η εκστρατεία επιρροής του Κατάρ δεν εξαντλείται στα πρόσωπα -και στα ποσά- που έχουμε μάθει μέχρι τώρα. Αλλά και ότι το Εμιράτο του Κατάρ δεν είναι η μόνη δύναμη που επιχείρησε να επηρεάσει την ευρωπαϊκή εξουσία.

Αλλωστε η τροπολογία για κατάργηση της υποχρεωτικής βίζας για τους υπηκόους του Κατάρ είχε δρομολογηθεί και η διαδικασία πάγωσε μετά τις αποκαλύψεις. Ηταν άραγε «επίτευγμα» μόνο της Εύας Καϊλή; Τόσο… επιδραστική ήταν η Ελληνίδα ευρωβουλευτής;

Ασφαλώς με υποψίες και ενδείξεις δεν μπορούν να εξάγονται συμπεράσματα.

Δεν παύει όμως να είναι γεγονός ότι η προσέγγιση με το Κατάρ είναι τα τελευταία χρόνια σταθερή και συνειδητή επιλογή των θεσμών της Ε.Ε.
Ιδιαίτερα μετά την εκδήλωση της ενεργειακής κρίσης και στο πλαίσιο της ενεργειακής απεξάρτησης από τη Ρωσία, ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γερμανία έσπευσαν να ξεχάσουν τις ενστάσεις τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα προκειμένου να κλείσουν συμφωνίες με το Κατάρ για προμήθειες φυσικού αερίου. Βλέποντας πλέον τα μέσα που φέρεται να χρησιμοποιήθηκαν, κάθε πολίτης δικαιούται να είναι καχύποπτος.

Πόσο μάλλον που «εκ κατασκευής» οι θεσμοί της Ε.Ε. είναι αδιαφανείς και χωρίς δημοκρατική λογοδοσία.

Το περίφημο δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε. αποτελεί το ιδανικό λίπασμα για τους λομπίστες κάθε λογής, καθώς μόνο οι ισχυροί έχουν πρόσβαση στο σύστημα εξουσίας της Ε.Ε. και μάλιστα εν κρυπτώ και χωρίς υποχρεώσεις δημοσιότητας.

Οι συνεδριάσεις του συμβουλίου υπουργών διεξάγονται εν κρυπτώ, χωρίς να δημοσιεύονται πρακτικά. Οπως και εκείνες της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όπου κάποιοι υποτιθέμενοι τεχνοκράτες αποφασίζουν για τις τύχες 450 εκατομμυρίων ανθρώπων. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει εξαιρετικά περιορισμένες εξουσίες στην πραγματικότητα και δεν είναι «κανονικό» κοινοβούλιο με πλήρεις νομοθετικές αρμοδιότητες, αλλά αποτελεί σημαντικό δίκτυο πρόσβασης στο ευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας και επιρροής. Στο σύστημα αυτό τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων δεν εκπροσωπούνται. Και η όποια εκπροσώπηση και δημοκρατική νομιμοποίηση προκύπτει από τις εκλογές σε εθνικό επίπεδο αποδυναμώνεται μέχρι να εκφραστεί διά των εθνικών αντιπροσώπων στα συμβούλια υπουργών όσο δεν υπάρχει πολιτική ένωση σε ομοσπονδιακή κατεύθυνση.

Τα λόμπι κάθε είδους, από νόμιμες εργοδοτικές και επιχειρηματικές οργανώσεις και εταιρείες «δημόσιας επιρροής», που υποτίθεται ότι προσπαθούν να «πείσουν» με επιχειρήματα, μέχρι σκοτεινές οργανώσεις που διακινούν μαύρο χρήμα, όλοι αυτοί έχουν πρόσβαση στους… αρμούς της ευρωπαϊκής εξουσίας.

Οι πολίτες όμως είναι εκτός.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό είναι η ίδια η λειτουργία της Δημοκρατίας στην Ευρώπη που κινδυνεύει από «αεροπειρατεία» και πρέπει να διαφυλαχθεί.