Η ηρωίδα απεμπολεί ολοένα και περισσότερες βεβαιότητες από την προηγούμενη ζωή της και εν πολλοίς αποφασίζει να χαράξει μια νέα πορεία, χωρίς ωστόσο να έχει μια ξεκάθαρη εικόνα για το πού θέλει να πάει ή το πόσο ριζοσπαστικά ή όχι θέλει να αλλάξει.
Μια απόφαση που πριν από μερικά χρόνια έδειχνε σωστή, πλέον τη γεμίζει αμφιβολίες, ενώ νέες προκλήσεις ανακύπτουν και νέοι «εχθροί» μοιάζουν να απειλούν -απροκάλυπτα ή αδιόρατα- την ίδια την υπόστασή της. Το βασικό υπόβαθρο της ιστορίας, η μετάβαση, η αλλαγή, η φυγή προς τα εμπρός, μοιάζει να υποσκάπτεται από τις αμφιβολίες για τον ίδιο τον πυρήνα της απόφασης.
Για διάφορους λόγους, που μάλλον θα πρέπει να αναζητηθούν από τους ιστορικούς του μέλλοντος, η πρωταγωνίστριά μας πυροδότησε μια αλυσίδα αλλαγών που αποδείχτηκε ότι είναι τόσο ραγδαίες που σε μεγάλο βαθμό αυτονομήθηκαν, ξέφυγαν από τον έλεγχό της, σε πολλές περιπτώσεις την ξεπέρασαν. Βέβαια οι βιαστικές αποφάσεις μπορεί πολλές φορές να είναι καλύτερες από την ακινησία και τα κίνητρα αυτών των αποφάσεων μπορεί ενδεχομένως να είναι ταπεινά, αλλά τελικά αυτό να μην έχει καμία σημασία.
Πριν από περίπου μία δεκαετία το βότσαλο του εξηλεκτρισμού έπεσε στην ακύμαντη και μακάρια λίμνη της αυτοκινητοβιομηχανίας. Το ποιος και το γιατί είναι, όπως προανέφερα, αδιάφορα. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε επειδή ο οδηγός του αυτοκινήτου του Αρχιδούκα Φερδινάνδου πήρε μια λάθος στροφή.
Το θέμα είναι ότι ξεκίνησε μια αλυσιδωτή αντίδραση που ελάχιστοι προέβλεπαν ότι θα ξεκινήσει και κανείς που σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί να πει με σιγουριά πού θα καταλήξει. Από ένα σημείο και μετά η εντροπία, η σχεδόν ακόρεστη ροπή του Σύμπαντος προς την αποδιοργάνωση και το χάος, άρχισε να παίρνει τα ηνία.
Και όλες οι προσπάθειες έκτοτε γίνονται για να την επιβραδύνουν ή να την αντιστρέψουν. Ο εξηλεκτρισμός υπό αυτή την έννοια είναι μια μορφή εντροπίας του συστήματος που λέγεται αυτοκινητοβιομηχανία και όταν αυτό έγινε αντιληπτό άρχισε να διαφαίνεται ότι η πρωταγωνίστρια που λέγαμε έχει να δώσει διμέτωπο αγώνα: ανάσχεσης και ενσωμάτωσης.
Μια απεγνωσμένη διελκυστίνδα ανάμεσα στο αριστερό και το δεξί χέρι. Τα τελευταία τρία χρόνια φαινόταν ότι τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα έφταναν σαν τσουνάμι μετά από σεισμό 8 Ρίχτερ στη μέση του ωκεανού. Ακόμα και τη χρονιά που μας πέρασε τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είχαν τη μεγαλύτερη αύξηση από όλες σχεδόν τις κατηγορίες.
Κι όμως, πλέον όλες οι έρευνες δείχνουν ότι διαφαίνεται μια σαφής όσο και απειλητική επιβράδυνση. Για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια έχει μειωθεί ο αριθμός των αγοραστών νέων αυτοκινήτων που θεωρούν ότι τα ηλεκτρικά οχήματα είναι το μέλλον.
Η έλλειψη ορατής βελτίωσης στις υποδομές φόρτισης, το άγχος αυτονομίας, ο χρόνος φόρτισης και η αμηχανία μπροστά στις πολλές φορές εξοργιστικά υψηλές τιμές των EV επηρεάζουν αρνητικά την αντίληψη των καταναλωτών.
Η αύξηση των πωλήσεων ηλεκτρικών οχημάτων επιβραδύνθηκε τους τελευταίους τρεις μήνες και η αυτοκινητοβιομηχανία προσάρμοσε (προς τα κάτω) τις προβλέψεις της. Κυρίως επειδή προέκυψε το προφανές: σε μια οικονομία με αδύναμες προοπτικές και υψηλό πληθωρισμό τα υπερβολικά ακριβά ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι είδος πολυτελείας που δεν το αντέχει η τσέπη των πολλών.
Περίπου ένας στους τρεις Ευρωπαίους αγοραστές νέων αυτοκινήτων εξακολουθεί να πιστεύει ότι ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο δεν πρέπει να κοστίζει περισσότερο από ένα αντίστοιχο θερμικό μοντέλο. Και η τιμή δεν είναι καν η αχίλλειος πτέρνα. Αυτήν αναζητήστε την στις υποδομές. Εύλογα. Πώς θα πείσεις τον κάτοικο των ως επί το πλείστον παλαιών και στριμωγμένων ευρωπαϊκών πόλεων ότι θα βρίσκει εύκολα και απρόσκοπτα σημείο φόρτισης όποτε το θελήσει, ακριβώς όπως γίνεται σήμερα με τα πρατήρια καυσίμων;
Η επανεξέταση της βέλτιστης θέσης του δικτύου φόρτισης με τρόπο που εστιάζει στην εμπειρία εξυπηρέτησης για τους ιδιοκτήτες ηλεκτρικών οχημάτων είναι κρίσιμη για τη διαμόρφωση θετικής αντίληψης για τα ηλεκτρικά οχήματα. Ο ηλεκτρικός διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.
Και το να επισείει κανείς το υπαρκτό και τεράστιο περιβαλλοντικό πρόβλημα δεν αρκεί. Αναλογικά είναι σαν να προσπαθείς να πείσεις τους κατοίκους της υποσαχάριας Αφρικής να ανακυκλώνουν.
Αλλά το πρόβλημα, για την Ευρώπη, είναι ότι υπάρχει dead line. Με τον αλαζονικό τρόπο των ανθρώπων που νομίζουν ότι είναι καλύτεροι ή πιο έξυπνοι από τους άλλους, οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν ότι τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα είναι η πανάκεια, η Λυδία λίθος, το οικολογικό αθάνατο νερό.
Aγνόησαν την τεχνολογική συμπερίληψη που θα επέτρεπε μια πιο ορθολογική πορεία προς ένα carbon free μέλλον. Και τώρα, καθώς το 2024 έχει ήδη διανύσει τον πρώτο μήνα του, οι ενδείξεις λένε ότι ο εξηλεκτρισμός δεν θα είναι τελικά μια βόλτα στο πάρκο.